Kidlat ng Silanganan| Mabuhay sa Pag-ibig ng Diyos | Sa Pamilya ng Diyos Tayo ay Nagkikita

Kidlat ng Silanganan| Mabuhay sa Pag-ibig ng Diyos | Sa Pamilya ng Diyos Tayo ay Nagkikita

I

Nagmamahal sa isa’t-isa, tayo ay pamilya.

Ahh … ahh … ahh …

Sa pamilya ng Diyos tayo ay nagkikita;

isang pagtitipon ng mga nagmamahal sa Diyos.

Na walang kinikilingan; malapit na samasama,

ang tamis at saya sa puso’y umaapaw.

Pagsisisi sala’y iniwan natin kahapon;

ngayon tayo’y nagkakaintindihan,

namumuhay sa pag-ibig ng Diyos.

Gaano kasaya kung tayo’y

nagkakaintindihan at walang katiwalian.

Mga kapatid na nagmamahal, tayo ay pamilya.

Na walang kinikilingan, malapit na samasama.

Ahh … ahh … ahh …

oohing……

Kidlat ng Silanganan| Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | Awa ng Diyos sa Sangkatauhan

Kidlat ng Silanganan| Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | Awa ng Diyos sa Sangkatauhan

Ang “awa” ay pwedeng unawain sa iba’t-ibang paraan.
Ang magmahal at pag-iingat at pag-aalaga.
Ang “awa” ito’y malalim at masidhing pagkapit.
Ito ay pag-aalagang ayaw manakit.
Ang lahat ng ito’y sumasalamin sa pag-ibig at lambing,
ito’y pahayag ng damdaming sila’y di isusuko.
Ang lahat ng ito’y sumasalamin sa pag-ibig at lambing,
ito’y pahayag ng damdaming sila’y di isusuko.
Ito’y awa ng Diyos at pagpaparaya sa tao.
Salitang karaniwan gamit ng Diyos sa tao,
ito’y nagdadala ng Kanyang puso’t saloobin sa tao.
Nang Diyos ay nagwika, binunyag lahat ng ganap.

Ang kalsada sa Nineveh, katulad din ng Sodoma,
ganap ang kaguluhan at kasamaan.
Ngunit dahil sila’y nagsisi, nabago ang puso ng Diyos,
kanilang pagwasak ay napalitan na ng awa.
Tungo sa habilin at salita ng Diyos,
ang kanilang gawa’t ugali ay iba sa taga Sodoma.
Pagsuko nila sa Diyos, ito ay ganap at lubos,
at tunay na nagsisi sa kasalanang nagawa.
Sila ay tunay at tapat sa lahat ng paraan.
Kaya’t muling iginawad ng Diyos taos-pusong awa sa kanila.
mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao

Rekomendasyon：

Bakit pinalalaganap ng mga Kristiano ang Ebanghelyo ?

Ang maikling panimula ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw

Kidlat ng Silanganan | Ang Kalooban ng Diyos | Ang Ikalabindalawang Pagbigkas

Kidlat ng Silanganan | Ang Kalooban ng Diyos | Ang Ikalabindalawang Pagbigkas

     Kapag ang kidlat ay lumabas mula sa Silangan—na siyang tiyak ding sandali ng Aking pagbigkas—sa sandaling ang kidlat ay dumating, ang buong kalangitan ay magliliwanag, at ang lahat ng mga bituin ay nagsisimulang mag ibang anyo. Ito ay tila bang ang buong sangkatauhan ay sumailalim sa isang angkop na paglilinis at paghihiwalay. Sa ilalim ng liwanag nitong katawan ng ilaw mula sa Silangan, ang buong sangkatauhan ay nabunyag sa kanilang totoong anyo, ang mga mata ay nasilaw, natigil sa pagkalito; iilan pa rin sa mga ito ang makapagtatago ng kanilang pangit na mga katangian. Muli, sila ay tulad ng mga hayop na tumatakas mula sa Aking liwanag upang kumubli sa mga kuweba ng kabundukan; ngunit, wala kahit isa sa mga ito ang maaaring mapawi mula sa loob ng Aking liwanag. Ang lahat ng tao’y napapaloob sa mahigpit na pagkakahawak ng takot at pagka-alarma, ang lahat ay naghihintay, ang lahat ay nanonood; sa pagdating ng Aking liwanag, ang lahat ay nagalak sa araw ng kanilang pagsilang, at gayon din ang lahat ay isinusumpa ang araw ng kanilang kapanganakan. Ang mga magkahalong damdamin ay imposibleng masabi; ang mga luha ng pagpaparusa sa sarili ay bumubuo ng ilog, at dinadala palayo sa malawak na dagsa ng tubig, nawawala nang walang bakas sa isang kislap. Muli, ang Aking araw ay lumalapit na sa sangkatauhan, at muling pinupukaw ang sangkatauhan, na nagbibigay sa mga tao ng isang punto mula sa kung saan bubuo ng bagong simulain. Ang puso Ko ay tumitibok at, sumusunod sa mga indayog ng Aking tibok ng puso, ang mga bundok ay lumulundag sa kagalakan, ang mga tubig ay sumayaw sa kagalakan, at ang mga alon, sumusunod sa oras, humahampas sa batuhan. Mahirap ipahayag kung ano ang nasa Aking puso. Nais Kong sunugin ang lahat ng maruruming mga bagay hanggang maging abo sa ilalim ng Aking mga titig, Nais Ko na lahat ng mga anak ng pagsuway ay mawala mula sa Aking harapan, hindi na kailanman pa bumalik sa pag-iral. Hindi lamang Ako gumawa ng isang bagong panimula sa tirahan ng malaking pulang dragon, ako rin ay pumasok sa bagong gawain sa sansinukob. 'Di magtatagal ang mga kaharian sa lupa ay magiging Aking kaharian; 'di magtatagal ang mga kaharian sa lupa ay magpakailanmang titigil sa pag-iral dahil sa Aking kaharian, dahil Aking nakamit ang tagumpay, sapagka’t Ako ay bumalik nang matagumpay. Inubos ng malaking pulang dragon ang bawat maiisip na paraan upang sirain ang Aking plano, umaasang mabura ang Aking gawa sa ibabaw ng lupa, ngunit maaari ba Akong mawalan ng pag-asa dahil sa kanyang mga pandaraya? Dapat ba Akong matakot sa pagkawala ng tiwala sa pamamagitan ng mga banta nito? Kailanman walang kahit isang nilalang saan man sa langit o sa lupa ang hindi Ko hawak sa Aking palad; gaano pa higit na totoo ito sa malaking pulang dragon, itong kagamitang ito na nagsisilbi bilang pagkakaiba sa Akin? Ito ba ay hindi rin isang bagay na pinapatakbo ng Aking mga kamay?

Kidlat ng Silanganan| Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | Ito ang Sangkatauhang ibig Iligtas ng Diyos

Kidlat ng Silanganan| Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | Ito ang Sangkatauhang ibig Iligtas ng Diyos

 

Sangkatauhang tinapakan ni Satanas,

sina Eba at Adan ay di na naging tulad sa simula ng paglikha.

Ngunit puno ng mga paniwala, kaalaman, imahinasyon

at mga bagay na salungat sa Maylikha.

Puno ng tiwaling disposisyon.

Gayunpaman, sa mata ng Diyos sila’y Kanya pa ring nilikha.

‘Pag narinig ng tao ang tawag ng Lumikha,

tinig Nya’y hahanapin agad kung saan ito nanggagaling.

‘Pag ang anyo ng Lumikha ay masilayan man lang,

lahat ay kanyang iiwan upang sarili’y ilaan,

buhay ma’y handang ialay para sa Diyos.

Sa tao’y Diyos pa rin ang sasaayos at namamahala,

tao’y tumatahak pa rin sa landas na Diyos ang may takda.

Kaya sa Kanyang mata, tao’y tiwali, tiniwali ni Satanas.

Nabalot lamang ng dumi, tinaglay ng kagutuman,

medyo mabagal and reaksyon, mahina ang memorya, may kaunting edad sa gulang.

Ngunit lahat ng tungkulin at likas na ugali nanatiling buo.

Ito ang sangkatauhang ibig iligtas ng Diyos.

‘Pag buong pusong naintindihan ng tao, ang nais ipabatid ng maalab Nya’ng tinig,

itatakwil at iiwanan niya si Satanas upang pumunta sa tabi, sa tabi ng Lumikha.

Kapag ang dungis ay lubusan nang nalinis,

muli pamo ng buhay ay tinatanggap mula sa Lumikha,

alaala ng sangkatauha’y manunumbalik.

Nang sa gayo’y tuluyan siya’ng babalik sa dominyon ng Lumikha.

At siya’y tunay at tuluyan nang babalik sa dominion ng Lumikha.

‘Pag narinig ng tao ang tawag ng Lumikha,

tinig Nya’y hahanapin agad kung saan ito nanggagaling.

‘Pag ang anyo ng Lumikha ay masilayan man lang,

lahat ay kanyang iiwan upang sarili’y ilaan,

buhay ma’y handang ialay para sa Diyos, para sa Diyos.

mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao

Rekomendasyon：

Ang Ebanghelyo ay lumalaganap!

Ang maikling panimula ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw

Kidlat ng Silanganan| Ang Kalooban ng Diyos｜ Ang Ikalabing-isang Pagbigkas

Kidlat ng Silanganan｜Ang Kalooban ng Diyos｜ Ang Ikalabing-isang Pagbigkas

     Ang bawat tao sa sangkatauhan ay dapat tanggapin ang pagmamasid ng Aking Espiritu, dapat siyasating mabuti ang kanilang bawat salita at gawa, at, higit pa rito, ay dapat tumingin sa Aking nakakamanghang gawa. Ano ang inyong pakiramdam sa oras ng pagdating ng kaharian sa lupa? Nang umagos ang Aking mga anak at tao sa Aking trono, pormal Kong sinisimulan ang paghatol sa harap ng malaking puting trono. Na ang ibig sabihin, kapag sinimulan Ko ang Aking gawain sa lupa nang personal, at kapag ang panahon ng paghatol ay malapit na sa pagtatapos, nagsisimula Akong mag-atas ng Aking mga salita sa buong sansinukob, at pinakakawalan ang tinig ng Aking Espiritu sa buong sansinukob. Sa pamamagitan ng Aking mga salita, lilinisin Ko ang lahat ng mga tao at mga bagay kasamang lahat ng nasa langit at sa lupa, upang ang lupain ay hindi na marumi at may kahalayan, ngunit isang banal na kaharian. Babaguhin Ko ang lahat ng mga bagay, upang sila ay mailaan para sa Aking paggamit, upang hindi na nila muling dalhin ang makamundong paghinga, at hindi na muling madungisan ng lasa ng lupa. Sa lupa, ang tao ay naghagilap para sa layunin at mga pinagmulan ng Aking mga salita, at nakamasid sa Aking mga gawa, gayon pa man walang kahit sinuman ang tunay na nakakaalam sa pinagmulan ng Aking mga salita, at walang kahit sinuman ang tunay na namasdan ang kamanghaan ng Aking mga gawa. Ngayon lamang, kapag Ako ay personal na dumarating kasama ng tao at sinasabi ang Aking mga salita, na ang tao ay may kaunting kaalaman sa Akin, inaalis ang lugar para sa “Akin” sa kanilang mga isipan, sa halip ay lumilikha ng isang lugar para sa praktikal na Diyos sa kanilang kamalayan. Ang tao ay may mga pagkaintindi at puno ng pag-uusisa; sino ang hindi nais na makita ang Diyos? Sino ang hindi nagnanais na makaharap ang Diyos? Ngunit ang tanging bagay na sumasakop sa isang tiyak na lugar sa puso ng tao ay ang Diyos na sa pakiramdam ng tao ay malabo at mahirap maunawaan. Sino ang matatanto ito kung hindi Ko sinabi sa kanila nang malinaw? Sino ang totoong maniniwala na Ako ay talagang umiiral? Siguradong walang pahiwatig nang pagdududa? May napakalaking pagkakaiba sa pagitan ng “Ako” sa puso ng tao at ang “Ako” ng realidad, at walang sinuman ang may kakayahang maghambing sa kanila. Kung hindi Ako naging katawang-tao, hindi Ako kailanman makikila ng mga tao, at kahit na makikilala niya Ako, hindi ba’t ang naturang kaalaman ay isa pa ring pagkaintindi? Sa bawat araw ay naglalakad Ako sa gitna nang walang tigil na daloy ng mga tao, at sa bawat araw ay kumikilos Ako sa loob ng bawat tao. Kapag Ako ay totoong nakita ng tao, magagawa niyang makilala Ako sa Aking mga salita, at maunawaan ang mga paraan kung paano Ako nagsasalita pati na rin ang Aking mga layunin.

Kidlat ng Silanganan | Ang Ikadalawampu’t-limang Pagbigkas

Kidlat ng Silanganan｜ Ang Ikadalawampu’t-limang Pagbigkas

    

     Lumilipas ang mga panahon, at sa isang kisap-mata ang ngayon ay nakarating. Sa ilalim ng paggabay ng Aking Espiritu, ang lahat ng tao ay namumuhay sa gitna ng Aking liwanag, at walang sinuman ang nag-iisip ng nakalipas o nagbibigay-pansin sa kahapon. Sino ang hindi kailanman nabuhay sa kasalukuyan? Sino ang hindi gumugol ng mga kahanga-hangang araw at buwan sa kaharian? Sino ang hindi nabuhay sa ilalim ng araw? Bagaman ang kaharian ay nakababa na sa sangkatauhan, walang sinuman ang totoong nakaranas ng init nito; ang mga tao ay itinuturing ito mula sa labas lang, di-nakauunawa ng diwa nito. Sa panahong nabubuo ang Aking kaharian, sino ang hindi nagagalak dahil dito? Kaya ba talagang tumakas ng mga bansa sa daigdig? Talaga nga ba na ang malaking pulang dragon ay may kakayahang makatakas dahil sa katusuhan nito? Ang Aking mga kautusan ng pamamahala ay inihayag sa buong sansinukob, itinatatag ng mga ito ang Aking awtoridad sa lahat ng mga tao at gumagana sa buong kosmos; gayon pa man, ang tao ay hindi kailanman tunay na batid ito. Kapag ang Aking mga kautusan ng pamamahala ay inihayag sa sansinukob ay siya ring nalalapit na pagtatapos ng Aking gawain sa lupa. Kapag Ako ay namumuno at humahawak ng kapangyarihan sa lahat ng mga tao at kapag Ako ay kinikilala bilang niyaong Diyos Mismo, ang Aking kaharian ay lubos nang mananaog sa lupa. Ngayon, lahat ng tao ay may bagong simula sa pamamagitan ng bagong landas. Nasimulan nila ang isang bagong buhay, gayon pa man walang sinuman ang tunay na nakaranas ng isang buhay sa lupa tulad ng sa langit. Kayo ba'y tunay na nabubuhay sa gitna ng liwanag Ko? Kayo ba'y tunay na nabubuhay sa gitna ng Aking mga salita? Sino ang hindi pinag-iisipan ang kanilang mga sariling inaasam? Sino ang hindi namimighati sa kanilang sariling kapalaran? Sino ang hindi nagpupunyagi sa gitna ng dagat ng kadalamhatian? Sino ang hindi nais na palayain ang kanilang mga sarili? Ang mga pagpapala ng kaharian ba ang kapalit ng pagpapagal ng mga tao sa lupa? Maaari nga ba na ang lahat ng mga hinahangad ng tao ay matupad ayon sa kanyang mga pagnanais? Minsan Ko nang ipinakita ang magandang tanawin ng kaharian sa harap ng tao, gayon pa man tinitigan niya lang ito nang may mga sakim na mata at walang sinuman ang tunay na naghangad na pasukin ito. Minsan “iniulat” Ko ang tunay na sitwasyon sa lupa para sa tao, ngunit wala siyang ginawa kundi nakinig, at hindi niya hinarap ng puso niya ang mga salitang nagmula sa Aking bibig; minsan sinabi Ko sa tao ang mga kalagayan sa langit, gayon pa man ang Aking mga salita ay itinuring niya bilang mga kahanga-hangang kwento, at hindi talagang tinanggap ang inilarawan ng Aking bibig. Ngayon, ang mga tagpo ng kaharian ay sumalimbay sa sangkatauhan, ngunit meron ba na “tumawid sa rurok at kapatagan” sa paghahanap nito? Kung wala ang Aking panghihimok, ang tao ay hindi pa rin magigising mula sa kanyang mga panaginip. Siya nga ba kaya ay tunay na nabighani ng kanyang buhay sa lupa? Wala nga bang mataas na pamantayan sa kanyang puso?

Lahat ng Tao’y Nabubuhay sa Liwanag ng Diyos

Kidlat ng Silanganan| Lahat ng Tao’y Nabubuhay sa Liwanag ng Diyos

Ngayon, sa tuwa, kabanalan at pagkamatuwid ng Diyos
ay lumalaganap sa sansinukob
at dinadakila sa gitna ng lahat ng sangkatauhan.
Siyudad ng kalangita’y tumatawa,
sumasayaw kaharian sa lupa.
Sinong di magagalak? Sinong di maluluha?
Mga tao’y walang alitan;
hindi nila ipinapahiya ang pangalan ng Diyos,
nabubuhay nang payapa sa liwanag Niya.