Kidlat ng Silanganan | Ang Mahalagang Pagkakaiba sa Pagitan ng Diyos na Nagkatawang-tao at ang mga Taong Ginamit ng Diyos
Sa maraming taon ang Espiritu ng Diyos ay masusing gumagawa sa lupa. Sa paglipas ng panahon, gumamit ang Diyos ng maraming tao upang isagawa ang Kanyang gawain. Ngunit ang Espiritu ng Diyos ay wala pa ring angkop na lugar na mapagpapahingahan. Kaya’t kumilos ang Diyos sa iba’t-ibang tao sa pagsasagawa ng gawain Niya at higit sa lahat Siya ay gumamit ng mga tao upang isagawa ito. Iyon ay dahil, sa loob ng maraming taon, hindi huminto ang gawain ng Diyos. Nagpatuloy itong sumulong sa pamamagitan ng mga tao, hanggang sa kasalukuyan. Kahit na marami na ang sinabi at ginawa ng Diyos, hindi pa rin kilala ng tao ang Diyos, dahil hindi kailanman nagpakita ang Diyos sa tao, at Siya ay walang anyo. Kaya kailangang tuparin ng Diyos ang gawaing ito—ang pagpapahayag sa lahat ng tao ng tunay na kahalagahan ng praktikal na Diyos. Sa hangaring ito, dapat ipakita ng Diyos ang Kanyang Espiritu, tunay at nahahawakan, sa mga tao at kumilos sa kanilang kalagitnaan. Tanging kapag nagkaanyo ang Espiritu ng Diyos, at nagkaroon ng laman at mga buto, at nakikitang lumakad sa gitna ng mga tao, sinasamahan sila sa kanilang mga buhay, minsan ay nagpapakita at minsan ay ikinukubli ang Sarili Niya, ang mga tao ay mas mauunawaan Siya. Kapag nanatili sa katawang-tao ang Diyos, hindi Niya lubos na matatapos ang Kanyang gawain. Pagkatapos gumawa sa katawang-tao ng ilang panahon, isinasagawa ang ministeryo na kailangang gawin sa katawang-tao, dapat lisanin ng Diyos ang katawang-tao at gumawa sa espirituwal na dako sa anyo ng laman katulad ng ginawa ni Jesus matapos gumawa sa isang panahon sa normal na pagkatao at kinukumpleto ang lahat ng gawaing kailangang tapusin. Maaaring naaalala ninyo ito mula “Sa Landas … (5)”: “Naaalala Ko ang Aking Ama na sinasabi sa Akin, ‘Sa lupa, isagawa Mo lamang ang Aking kalooban at tapusin ang Aking atas. Wala Ka nang ibang aalalahanin.’” Ano ang nakikita mo sa mga siping ito? Nang ang Diyos ay pumarito sa lupa, ginawa Niya lamang ang gawain ng pagka-Diyos. Ito ang komisyon ng makalangit na Espiritu sa Diyos na nagkatawang-tao. Siya ay pumarito lamang upang pumunta sa lahat ng dako at mangusap, upang ihayag ang Kanyang tinig sa iba’t-ibang paraan at mula sa iba’t-ibang pananaw. Ang Kanyang pangunahing layunin at simulain sa paggawa ay ang tustusan ang tao at turuan sila. Hindi Niya inaalala ang mga bagay na katulad ng magkaakibat na panaong relasyon o ang mga salaysayin sa buhay ng tao. Ang Kanyang pangunahing ministeryo ay ang mangusap para sa Espiritu. Kapag nagpapakita sa katawang-tao ang Espiritu ng Diyos nang aktuwal, nagbibigay lamang Siya para sa buhay ng tao at inihahayag ang katotohanan. Hindi Siya nakikialam sa mga gawain ng tao, iyon ay, hindi Siya nakikisali sa gawain ng sangkatauhan. Hindi maaaring gumawa ang tao ng maka-Diyos na gawain, at hindi nakikisali ang Diyos sa gawain ng tao. Sa loob ng ilang taong gumawa ang Diyos sa lupa, gumamit Siya ng mga tao upang isagawa ang mga gawain Niya. Ngunit ang mga taong ito ay hindi maituturing na Diyos na nagkatawang-tao; maituturing lamang silang mga taong ginamit ng Diyos. Ngunit ang Diyos ng ngayon ay maaaring tuwirang mangusap mula sa pananaw na pagka-Diyos, isugo ang tinig ng Espiritu, at gumawa sa ngalan ng Espiritu. Ang lahat ng mga tao na ginamit ng Diyos sa paglipas ng panahon ay nagtataglay din ng Espiritu ng Diyos sa kanilang mga katawan, ngunit bakit hindi sila maaaring tawaging Diyos? Ang Diyos ngayon ay Espiritu ng Diyos na tuwirang gumagawa sa laman, si Jesus rin ay Espiritu ng Diyos na gumagawa sa laman. Ang panghuling dalawang ito ay tinatawag na Diyos. Kaya’t ano ang pagkakaiba? Sa paglipas ng panahon, ang mga taong ginamit ng Diyos ay may mga karaniwang pag-iisip at katuwiran. Alam nilang lahat kung paano kumilos at pangasiwaan ang mga pangyayari sa buhay. Nagtataglay sila ng payak na kaisipan at mga karaniwang bagay na nararapat mayroon ang mga tao. Ang karamihan sa kanila ay mayroong mga bukod-tanging kakayahan at likas na talino. Sa paggawa sa pamamagitan ng mga taong ito, ginagamit ng Espiritu ng Diyos ang mga kakayahan nila, na ibinigay ng Diyos. Ang Espiritu ng Diyos ang kumikilos upang gumana ang mga kakayahan nila, at ginagamit ang kanilang lakas upang paglingkuran ang Diyos. Ngunit, ang katangian ng Diyos ay malaya mula sa kaisipan at malaya mula sa diwa. Hindi nito isinasama ang mga kuro-kuro ng tao at mayroong kakulangan sa kung ano angkaraniwang tinataglay ng tao. Iyon ay dahil, hindi nauunawaan ng Diyos ang mga simulain ng pag-uugali ng tao. Ito ang mangyayari kapag ang Diyos ngayon ay bumababa sa lupa. Siya ay gumagawa at nangungusap na hindi isinasama ang mga makataong palagay at makataong kaisipan, ngunit tuwirang inihahayag ang orihinal na mga intensyon ng Espiritu at tuwirang gumagawa sa ngalan ng Diyos. Ito ay nangangahulugang ang Espiritu ay lumalabas upang gumawa, na hindi rin nagsasama ng kahit na kaunting pag-iisip ng tao. Iyon ay, ang Diyos na nagkatawang-tao na kumakatawan sa tuwirang pagka-Diyos, ay walang kaisipang pantao o ideolohiya, walang pagkakaunawa sa mga simulain ng pag-uugali ng tao. Kung mayroon lamang pagka-Diyos na gawain (nangangahulugan na kung ang Diyos Mismo lamang ang nagsasagawa ng gawain), ang gawain ng Diyos ay hindi maisasagawa sa lupa. Kaya kapag pumarito sa lupa ang Diyos, kailangan Niyang magkaroon ng ilang tao na magagamit Niya upang gumawa sa sangkatauhan na kaugnay sa Kanyang gawain sa pagka-Diyos. Sa ibang salita, gumagamit Siya ng mga gawain ng tao upang alalayan ang Kanyang pagka-Diyos na gawain. Kung hindi, ang tao ay mahihirapang tuwirang makisama sa gawaing pagka-Diyos. Ganito ang nangyari kay Jesus at sa Kanyang mga alagad. Sa panahon ng Kanyang buhay, binuwag ni Jesus ang mga lumang kautusan at nagtatag ng mga bago. Siya rin ay madalas na nangusap. Ang lahat ng ito ay ginawa sa pagka-Diyos. Ang mga alagad Niya, katulad nina Pedro, Pablo at Juan, lahat sila ay nanalig sa mga salita ni Jesus bilang kanilang saligan. Iyon ay dahil, nagsasagawa ang Diyos sa panahon ng gawain sa paglulunsad, at inihahatid ang Kapanahunan ng Biyaya. Nagdala Siya ng bagong panahon at binuwag ang luma, at tinupad ang mga salitang “Ang Diyos ang Simula at ang Katapusan”. Sa madaling salita, dapat magsagawa ang tao ng gawain ng tao bilang saligan sa pagka-Diyos na gawain. Matapos sabihin ni Jesus ang mga nais Niyang sabihin at tinapos ang Kanyang gawain sa lupa, iniwan Niya ang tao. At ang mga tao ay gumawa ayon sa simulain ng Kanyang mga salita at gumawa ayon sa mga katotohanang sinabi Niya. Ang lahat ng mga taong ito ay gumagawa para kay Jesus. Kung si Jesus lamang ang nagsasagawa ng mga gawain, kahit gaano karaming ulit Siya mangusap, hindi pa rin mauunawaan ng mga tao ang mga salita Niya, dahil Siya ay gumagawa sa pagka-Diyos at maaari lamang mangusap nang maka-Diyos. Mahirap para sa Kanya ang magpaliwanag ng mga bagay na maiintindihan ng mga karaniwang tao. Kaya’t kinailangan Niya ang mga apostol at mga propetang sumunod sa Kanya upang punan ang gawain Niya. Ito ang simulain kung paano gumawa ang Diyos na nagkatawang-tao—ginagamit ang katawang-tao upang mangusap at kumilos upang matapos ang gawaing pagka-Diyos, at ginagamit ang ilan pang mga tao na sumusunod sa puso ng Diyos na punan ang mga gawain ng Diyos. Gumagamit ang Diyos ng mga tao na nagawang sumunod sa Kanyang puso upang magpastol at diligan ang sangkatauhan sa gayon ay makatanggap ng katotohanan ang bawat tao.
Kung nagkatawang-tao lamang ang Diyos at isinagawa ang mga gawain ng pagka-Diyos na walang karagdagang mga tao na tumutulong sa Kanya, hindi mauunawaan ng tao ang kalooban ng Diyos at hindi makakaharap ang Diyos. Kailangan Niyang gumamit ng mga karaniwang tao na nakasunod sa Kanyang puso upang tuparin ang gawain Niya, upang patnubayan at alagaan ang mga simbahan, nang sa gayon ay maguni-guni ng pag-iisip ng tao ang gawain ng Diyos. Sa ibang salita, gumagamit ang Diyos ng ilang tao na nakasunod sa puso Niya upang “isalin” ang gawain Niya ng pagka-Diyos, upang ito ay ibunyag, upang isalin ang maka-Diyos na salita sa maka-taong salita, nang sa gayon ay maunawaan ito ng mga tao. Kapag hindi ito ginawa ng Diyos, walang makauunawa sa maka-Diyos na salita ng Diyos, dahil kakaunti lamang ang mga tao na nakasunod sa puso ng Diyos, at mahina ang pang-unawa ng mga tao. Iyon ang dahilan kung bakit pinipili ng Diyos ang paraang ito kapag gumagawa sa pamamagitan ng pagkakatawang-tao. Kung ang mayroon lamang ay ang gawain ng pagka-Diyos, hindi makikilala ng tao o makakaharap ang Diyos dahil hindi nauunawaan ng tao ang pananalita ng Diyos. Mauunawaan lamang ng tao ang pananalitang ito sa pamamagitan ng mga taong malalapit sa puso ng Diyos upang linawin sa kanila ang Kanyang mga salita. Ngunit, kung mayroon lamang ganoong mga tao na gumagawa sa sangkatauhan, mapapanatili lamang nito ang karaniwang buhay ng tao; at hindi mababago ang disposisyon ng tao. Ang gawain ng Diyos ay hindi makapagsisimula; magkakaroon lamang ng mga lumang awitin, na may karaniwang bukambibig. Sa pamamagitan lamang ng Diyos na nagkatawang-tao nasasabi ang mga dapat sabihin at gumagawa ng mga nararapat isagawa sa antas ng laman, at ang mga taong gumagawa at nakararanas ayon sa Kanyang mga salita, sa pamamagitan lamang ng mga ito mababago ang disposisyon ng kanilang buhay at makakayang umagos kasabay ng panahon. Siyang gumagawa sa pagka-Diyos ay kumakatawan sa Diyos, samantalanag ang mga gumagawa sa sangkatauhan ay ang mga taong ginamit ng Diyos. Iyon ay dahil, ang Diyos na nagkatawang-tao ay lubos na iba sa mga taong ginamit ng Diyos. Ang Diyos na nagkatawang-tao ay maaaring isagawa ang gawain ng pagka-Diyos, ngunit ang mga taong ginamit ng Diyos ay hindi. Sa simula ng bawat panahon, ang Espiritu ng Diyos ay nangungusap mismo sa Kanyang katauhan upang ilunsad ang bagong panahon at bigyan ang tao ng panibagong simula. Kapag natapos Niya ang Kanyang pangungusap, ito ay tanda na ang gawaing pagka-Diyos ng Diyos ay natupad na. Pagkatapos noon, susunod ang mga tao sa pangunguna ng mga taong ginamit ng Diyos upang pumasok sa karanasan ng buhay. Sa yugtong ito, isasama ng Diyos ang tao papunta sa bagong panahon at bibigyan ang lahat ng bagong simula. Sa pamamagitan nito, matatapos ang gawain ng Diyos sa laman.
Pumarito ang Diyos sa lupa hindi upang gawing perpekto ang Kanyang normal na pagkatao. Hindi Siya pumarito upang isagawa ang gawain ng normal na pagkatao, ngunit ang isagawa lamang ang gawaing pagka-Diyos sa normal na pagkatao. Ang itinuturing na normal na pagkatao ng Diyos ay hindi ang naiisip ng tao. Binibigyang kahulugan ng tao ang “normal na pagkatao” bilang pagkakaroon ng asawa, mga anak. Para sa tao,[a] ang mga bagay na ito ay nangangahulugan na ang isang tao ay karaniwang tao. Ngunit hindi ganito ang pagtingin ng Diyos. Nakikita Niya ang normal na pagkatao na nagtataglay ng karaniwang pag-iisip at buhay, at isinilang mula sa mga karaniwang tao. Ngunit ang Kaniyang pagiging karaniwan ay hindi kabilang sa pagkakaroon ng asawa at mga anak na katulad ng iniisip ng tao. Iyon ay dahil para sa tao, ang normal na pagkatao na tinutukoy ng Diyos ay ang iniisip ng tao na kawalan ng pagkatao, hindi nagtataglay ng pakiramdam at tila walang pangangailangan ng laman, katulad ni Jesus, na taglay lamang ang panlabas na anyo ng karaniwang tao, ngunit sa kabuuan, Siya ay hindi lubos na nagtataglay ng kung ano ang taglay ng karaniwang tao. Mula rito ay makikita natin na ang diwa ng Diyos na nagkatawang-tao ay hindi pumapaligid sa kabuuan ng normal na pagkatao, sa halip ay bahagi lamang ng mga bagay na dapat taglayin ng tao, upang matustusan ang mga alituntunin ng karaniwang pamumuhay ng tao at ang kaniyang karaniwang talino. Ngunit ang mga bagay na ito ay walang kinalaman sa itinuturing ng tao na normal na pagkatao. Ang mga ito ang dapat taglayin ng Diyos na nagkatawang-tao. Ang ibang tao ay nagsasabi, gayunman, na ang Diyos na nagkatawang-tao ay maaaring magtaglay ng normal na pagkatao kung Siya ay mayroong asawa, mga anak, isang pamilya. Kung wala ang mga bagay na ito, Siya ay hindi karaniwang tao. Tatanungin ko ikaw, mayroon bang asawa ang Diyos? Maaari bang magkaroon ng asawa ang Diyos? Maaari bang magkaroon ng mga anak ang Diyos? Hindi ba’t ang lahat ng ito ay puro kamalian? Subalit, ang Diyos na nagkatawang-tao ay hindi maaaring pumuslit sa mga siwang ng bato o bumagsak mula sa langit. Maaari lamang Siyang maisilang sa isang karaniwang pamilya. Iyon ang dahilan kung bakit Siya ay mayroong mga magulang at mga kapatid. Ito ang mga bagay na dapat taglayin ng normal na pagkatao ng Diyos na nagkatawang-tao. Ito ang kalagayan ni Jesus. Mayroong ding ama at ina si Jesus, mga kapatid. Ang lahat ng ito ay karaniwan. Ngunit kung Siya ay mayroong asawa at mga anak, hindi Siya magiging normal na pagkatao na ninanais ng Diyos para sa Diyos na nagkatawang-tao. Kung gayon, hindi Niya maaaring katawanin ang pagka-Diyos sa Kanyang gawain. Ito ay dahil wala Siyang asawa o mga anak ngunit isinilang mula sa karaniwang tao sa karaniwang pamilya na Siya ay may kakayahang isagawa ang gawain ng pagka-Diyos. Upang linawin, ang itinuturing na karaniwang tao ng Diyos ay ang isinilang mula sa karaniwang pamilya. Ang ganoong tao lamang ang kwalipikadong isagawa ang gawain ng pagka-Diyos. Kung, sa isang banda, ang tao ay mayroong asawa at mga anak, ang taong iyon ay hindi maaaring isagawa ang gawain ng pagka-Diyos dahil ang taglay lamang niya ay ang normal na pagkatao na kailangan ng tao at hindi ang normal na pagkatao na kinakailangan ng Diyos. Ang pag-iisip ng Diyos at ang pag-unawa ng mga tao ay madalas na malayo ang pinagkaiba. Ang karamihan sa yugto na ito ng gawain ng Diyos ay malaking-malaki ang pinagkaiba sa paniniwala ng tao. Ang isa ay maaaring magsabi na ang yugtong ito ng gawain ng Diyos ay isinagawa lahat ng pagka-Diyos, at umaalalay lamang ang sangkatauhan. Dahil pumarito sa lupa ang Diyos upang isagawa ang Kanyang gawain sa Sarili Niya sa halip na pahintulutan ang tao na gumawa, Siya ay nagkatawang-tao sa Sarili Niya (sa katawang hindi sapat, at karaniwang tao) upang isagawa ang Kanyang gawain. Ginamit Niya ang pagkakatawang-taong ito upang ipakilala sa sangkatauhan ang bagong panahon, upang sabihin sa sangkatauhan ang mga susunod na hakbang sa Kanyang gawain, upang magawa nilang isagawa ayon sa landas na inilalarawan ng Kanyang salita. Dahil doon, tinupad ng Diyos ang Kanyang gawain sa laman. Kailangan Niyang iwan ang sangkatauhan, hindi na namumuhay sa katawan ng isang normal na pagkatao, sa halip ay lumayo sa tao upang isagawa ang ibang bahagi ng Kanyang gawain. Siya ay gumamit ng mga taong malapit sa Kanyang puso upang ipagpatuloy ang gawain Niya sa lupa sa kalagitnaan ng kalipunan ng tao, at sa sangkatauhan.
Ang Diyos na nagkatawang-tao ay hindi maaaring manatili sa tao panghabambuhay dahil marami pang gawain ang Diyos. Hindi Siya maaaring manatili sa laman; kailangan Niyang hubarin ang katawang-tao upang isagawa ang Kanyang mga gawain, kahit na isinasagawa Niya ang mga gawaing iyon sa anyo ng laman. Kapag pumarito ang Diyos sa lupa, hindi Niya hinihintay na maabot ang anyo na naaabot ng mga karaniwang tao sa loob ng isang buhay bago pumanaw. Kahit gaano katanda ang Kanyang laman, kapag natapos ang gawain Niya, Siya ay hahayo at lilisanin ang tao. Wala Siyang edad, hindi Niya binibilang ang Kanyang mga araw ayon sa gulang ng tao. Sa halip ay winawakasan Niya ang Kanyang buhay sa katawang-tao alinsunod sa mga hakbang ng Kanyang gawain. Ang ibang tao ay mararamdaman na ang Diyos, na nagkatawang-tao, ay nararapat sumulong patungo sa isang tiyak na yugto, maging matanda, umabot sa katandaan, at lilisan lamang kapag ang katawan Niya ang nanghina. Ito ang pag-iisip ng tao; hindi ganoon gumawa ang Diyos. Siya ay nagkatawang-tao upang isagawa ang mga nararapat Niyang gawin, hindi ang mamuhay sa katawan ng tao, maisilang mula sa magulang, lumaki, bumuo ng sariling pamilya at magkaroon ng trabaho, magkaroon ng mga anak, o maranasan ang tagumpay at kabiguan sa buhay—ang lahat ng mga ayon sa karaniwang buhay. Ang pagbaba ng Diyos mula sa langit ay ang Espiritu ng Diyos na ginawang laman, nagkatawang-tao, ngunit hindi namumuhay ng karaniwang buhay ng tao ang Diyos. Pumarito lamang Siya upang tuparin ang isang bahagi ng Kanyang plano sa pamamahala. Pagkatapos noon ay Kanyang lilisanin ang sangkatauhan. Kapag Siya ay nagkatawang-tao, ang Espiritu ng Diyos ay hindi gagawing perpekto ang normal na pagkatao ng laman. Sa halip, sa itinalagang panahon ng Diyos, ang pagka-Diyos ay magsasagawa ng tuwirang gawain. At pagkatapos isagawa ang mga kailangan Niyang gawin at lubusang matupad ang Kanyang ministeryo, ang gawain ng Espiritu ng Diyos sa yugtong ito ay tapos na, at ang Diyos na nagkatawang-tao ay matatapos din, hindi alintana kung ang Kanyang katawang-tao ay naabot ang edad ng kamatayan. Iyon ay, kung anong yugto ng buhay ang mararating ng laman, gaano ito katagal mabubuhay sa lupa, ay nakasalalay sa gawain ng Espiritu. Wala itong kinalaman sa kung ano ang inaakala ng tao na normal na pagkatao. Si Jesus na lamang bilang halimbawa. Namuhay Siya sa katawang-tao sa loob ng tatlumpu’t tatlo’t kalahating taon. Sa mga tuntunin ng tagal ng buhay ng katawan ng tao, hindi Siya dapat namatay sa gulang na iyon at hindi dapat lumisan. Ngunit walang pakialam ang Espiritu ng Diyos sa mga iyon. Nang natapos ang Kanyang gawain, kinuha rin ang katawan, kasabay ng Espiritu. Ito ang simulain kung paano gumagawa ang Diyos sa laman. Kaya, ang totoo, ang Diyos na nagkatawang-tao ay walang normal na pagkatao. Uulitin ko, hindi Siya pumarito sa lupa upang mamuhay na katulad ng isang karaniwang tao. Hindi muna Siya nagtatag ng karaniwang buhay ng tao at nagsimulang gumawa. Sa halip, matapos Siyang isilang sa karaniwang pamilya, Siya ay may kakayahang gumawa ng mga gawain ng pagka-Diyos. Hindi Siya gumagamit ng kahit na kaunting pag-iisip ng tao; hindi Siya makalaman, at hindi Niya inuugali ang mga paraan ng lipunan o nakikialam sa pag-iisip at paniniwala ng tao, hindi rin Siya nakikiugnay sa mga kaisipan ng tao tungkol sa kanilang pag-uugali. Ito ang gawain na nais isagawa ng Diyos na nagkatawang-tao at ang tunay na kahalagahan ng Kanyang pagkakatawang-tao. Nagkatawang-tao ang Diyos unang-una upang isagawa ang isang yugto ng Kanyang gawain na kailangang isakatuparan sa laman. Hindi Siya nagsasagawa ng mga walang kabuluhang pamamaraan. at hindi Siya nakararanas ng mga karaniwang karanasan ng tao. Ang mga karaniwang karanasan ng tao ay hindi na nabibilang sa mga gawain ng katawan ng Diyos na naging tao. Kaya’t nagkatawang-tao ang Diyos upang isakatuparan ang Kanyang mga gawain. Ang iba ay walang kinalaman sa Kanya. Hindi Siya sumasailalim sa mga walang kabuluhang pamamaraan. Kapag natapos na ang Kanyang mga gawain, ang kahalagahan ng Kanyang pagkakatawang-tao ay matatapos din. Ang pagtapos sa yugtong ito ang nangangahulugan na ang gawain na kailangan Niyang isagawa sa katawang-tao ay natupad na, ang pangangasiwa ng Kanyang katawang-tao ay nalubos. Ngunit hindi Siya maaaring magpatuloy gumawa sa laman. Kailangan Niyang pumunta sa iba pang dako upang gumawa, isang lugar na nasa labas ng laman. Sa paraang ito Niya lamang lubusang matutupad at mas mapapalawig ang Kanyang gawain. Gumagawa ang Diyos alinsunod sa Kanyang orihinal na panukala. Alam Niya ang kailangan Niyang gawin at kung ano ang Kanyang natapos katulad ng palad ng Kanyang kamay. Pinangungunahan ng Diyos ang bawat tao sa landas na Kanyang itinalaga. Walang makatatakas dito. Tanging ang mga sumusunod lamang sa paggabay ng Espiritu ng Diyos ang maaaring pumasok sa kapahingahan. Maaaring sa mga susunod na gawain, hindi na ang Diyos ang mangunguna sa tao sa pamamagitan nang pakikipagusap sa laman, sa halip ay ang mahahawakang Espiritu na ang mangunguna sa buhay ng tao. Tanging sa panahon na iyon lamang mahahawakan ng tao ang Diyos, makikita ang Diyos, at lubusang makapapasok sa katunayang itinalaga ng Diyos, upang gawing perpekto ng praktikal na Diyos. Ito ang gawain na nais isakatuparan ng Diyos, kung ano ang matagal Niyang binalak. Mula rito, kailangan ninyong makita ang landas na dapat ninyong tahakin!
Kung nagkatawang-tao lamang ang Diyos at isinagawa ang mga gawain ng pagka-Diyos na walang karagdagang mga tao na tumutulong sa Kanya, hindi mauunawaan ng tao ang kalooban ng Diyos at hindi makakaharap ang Diyos. Kailangan Niyang gumamit ng mga karaniwang tao na nakasunod sa Kanyang puso upang tuparin ang gawain Niya, upang patnubayan at alagaan ang mga simbahan, nang sa gayon ay maguni-guni ng pag-iisip ng tao ang gawain ng Diyos. Sa ibang salita, gumagamit ang Diyos ng ilang tao na nakasunod sa puso Niya upang “isalin” ang gawain Niya ng pagka-Diyos, upang ito ay ibunyag, upang isalin ang maka-Diyos na salita sa maka-taong salita, nang sa gayon ay maunawaan ito ng mga tao. Kapag hindi ito ginawa ng Diyos, walang makauunawa sa maka-Diyos na salita ng Diyos, dahil kakaunti lamang ang mga tao na nakasunod sa puso ng Diyos, at mahina ang pang-unawa ng mga tao. Iyon ang dahilan kung bakit pinipili ng Diyos ang paraang ito kapag gumagawa sa pamamagitan ng pagkakatawang-tao. Kung ang mayroon lamang ay ang gawain ng pagka-Diyos, hindi makikilala ng tao o makakaharap ang Diyos dahil hindi nauunawaan ng tao ang pananalita ng Diyos. Mauunawaan lamang ng tao ang pananalitang ito sa pamamagitan ng mga taong malalapit sa puso ng Diyos upang linawin sa kanila ang Kanyang mga salita. Ngunit, kung mayroon lamang ganoong mga tao na gumagawa sa sangkatauhan, mapapanatili lamang nito ang karaniwang buhay ng tao; at hindi mababago ang disposisyon ng tao. Ang gawain ng Diyos ay hindi makapagsisimula; magkakaroon lamang ng mga lumang awitin, na may karaniwang bukambibig. Sa pamamagitan lamang ng Diyos na nagkatawang-tao nasasabi ang mga dapat sabihin at gumagawa ng mga nararapat isagawa sa antas ng laman, at ang mga taong gumagawa at nakararanas ayon sa Kanyang mga salita, sa pamamagitan lamang ng mga ito mababago ang disposisyon ng kanilang buhay at makakayang umagos kasabay ng panahon. Siyang gumagawa sa pagka-Diyos ay kumakatawan sa Diyos, samantalanag ang mga gumagawa sa sangkatauhan ay ang mga taong ginamit ng Diyos. Iyon ay dahil, ang Diyos na nagkatawang-tao ay lubos na iba sa mga taong ginamit ng Diyos. Ang Diyos na nagkatawang-tao ay maaaring isagawa ang gawain ng pagka-Diyos, ngunit ang mga taong ginamit ng Diyos ay hindi. Sa simula ng bawat panahon, ang Espiritu ng Diyos ay nangungusap mismo sa Kanyang katauhan upang ilunsad ang bagong panahon at bigyan ang tao ng panibagong simula. Kapag natapos Niya ang Kanyang pangungusap, ito ay tanda na ang gawaing pagka-Diyos ng Diyos ay natupad na. Pagkatapos noon, susunod ang mga tao sa pangunguna ng mga taong ginamit ng Diyos upang pumasok sa karanasan ng buhay. Sa yugtong ito, isasama ng Diyos ang tao papunta sa bagong panahon at bibigyan ang lahat ng bagong simula. Sa pamamagitan nito, matatapos ang gawain ng Diyos sa laman.
Pumarito ang Diyos sa lupa hindi upang gawing perpekto ang Kanyang normal na pagkatao. Hindi Siya pumarito upang isagawa ang gawain ng normal na pagkatao, ngunit ang isagawa lamang ang gawaing pagka-Diyos sa normal na pagkatao. Ang itinuturing na normal na pagkatao ng Diyos ay hindi ang naiisip ng tao. Binibigyang kahulugan ng tao ang “normal na pagkatao” bilang pagkakaroon ng asawa, mga anak. Para sa tao,[a] ang mga bagay na ito ay nangangahulugan na ang isang tao ay karaniwang tao. Ngunit hindi ganito ang pagtingin ng Diyos. Nakikita Niya ang normal na pagkatao na nagtataglay ng karaniwang pag-iisip at buhay, at isinilang mula sa mga karaniwang tao. Ngunit ang Kaniyang pagiging karaniwan ay hindi kabilang sa pagkakaroon ng asawa at mga anak na katulad ng iniisip ng tao. Iyon ay dahil para sa tao, ang normal na pagkatao na tinutukoy ng Diyos ay ang iniisip ng tao na kawalan ng pagkatao, hindi nagtataglay ng pakiramdam at tila walang pangangailangan ng laman, katulad ni Jesus, na taglay lamang ang panlabas na anyo ng karaniwang tao, ngunit sa kabuuan, Siya ay hindi lubos na nagtataglay ng kung ano ang taglay ng karaniwang tao. Mula rito ay makikita natin na ang diwa ng Diyos na nagkatawang-tao ay hindi pumapaligid sa kabuuan ng normal na pagkatao, sa halip ay bahagi lamang ng mga bagay na dapat taglayin ng tao, upang matustusan ang mga alituntunin ng karaniwang pamumuhay ng tao at ang kaniyang karaniwang talino. Ngunit ang mga bagay na ito ay walang kinalaman sa itinuturing ng tao na normal na pagkatao. Ang mga ito ang dapat taglayin ng Diyos na nagkatawang-tao. Ang ibang tao ay nagsasabi, gayunman, na ang Diyos na nagkatawang-tao ay maaaring magtaglay ng normal na pagkatao kung Siya ay mayroong asawa, mga anak, isang pamilya. Kung wala ang mga bagay na ito, Siya ay hindi karaniwang tao. Tatanungin ko ikaw, mayroon bang asawa ang Diyos? Maaari bang magkaroon ng asawa ang Diyos? Maaari bang magkaroon ng mga anak ang Diyos? Hindi ba’t ang lahat ng ito ay puro kamalian? Subalit, ang Diyos na nagkatawang-tao ay hindi maaaring pumuslit sa mga siwang ng bato o bumagsak mula sa langit. Maaari lamang Siyang maisilang sa isang karaniwang pamilya. Iyon ang dahilan kung bakit Siya ay mayroong mga magulang at mga kapatid. Ito ang mga bagay na dapat taglayin ng normal na pagkatao ng Diyos na nagkatawang-tao. Ito ang kalagayan ni Jesus. Mayroong ding ama at ina si Jesus, mga kapatid. Ang lahat ng ito ay karaniwan. Ngunit kung Siya ay mayroong asawa at mga anak, hindi Siya magiging normal na pagkatao na ninanais ng Diyos para sa Diyos na nagkatawang-tao. Kung gayon, hindi Niya maaaring katawanin ang pagka-Diyos sa Kanyang gawain. Ito ay dahil wala Siyang asawa o mga anak ngunit isinilang mula sa karaniwang tao sa karaniwang pamilya na Siya ay may kakayahang isagawa ang gawain ng pagka-Diyos. Upang linawin, ang itinuturing na karaniwang tao ng Diyos ay ang isinilang mula sa karaniwang pamilya. Ang ganoong tao lamang ang kwalipikadong isagawa ang gawain ng pagka-Diyos. Kung, sa isang banda, ang tao ay mayroong asawa at mga anak, ang taong iyon ay hindi maaaring isagawa ang gawain ng pagka-Diyos dahil ang taglay lamang niya ay ang normal na pagkatao na kailangan ng tao at hindi ang normal na pagkatao na kinakailangan ng Diyos. Ang pag-iisip ng Diyos at ang pag-unawa ng mga tao ay madalas na malayo ang pinagkaiba. Ang karamihan sa yugto na ito ng gawain ng Diyos ay malaking-malaki ang pinagkaiba sa paniniwala ng tao. Ang isa ay maaaring magsabi na ang yugtong ito ng gawain ng Diyos ay isinagawa lahat ng pagka-Diyos, at umaalalay lamang ang sangkatauhan. Dahil pumarito sa lupa ang Diyos upang isagawa ang Kanyang gawain sa Sarili Niya sa halip na pahintulutan ang tao na gumawa, Siya ay nagkatawang-tao sa Sarili Niya (sa katawang hindi sapat, at karaniwang tao) upang isagawa ang Kanyang gawain. Ginamit Niya ang pagkakatawang-taong ito upang ipakilala sa sangkatauhan ang bagong panahon, upang sabihin sa sangkatauhan ang mga susunod na hakbang sa Kanyang gawain, upang magawa nilang isagawa ayon sa landas na inilalarawan ng Kanyang salita. Dahil doon, tinupad ng Diyos ang Kanyang gawain sa laman. Kailangan Niyang iwan ang sangkatauhan, hindi na namumuhay sa katawan ng isang normal na pagkatao, sa halip ay lumayo sa tao upang isagawa ang ibang bahagi ng Kanyang gawain. Siya ay gumamit ng mga taong malapit sa Kanyang puso upang ipagpatuloy ang gawain Niya sa lupa sa kalagitnaan ng kalipunan ng tao, at sa sangkatauhan.
Ang Diyos na nagkatawang-tao ay hindi maaaring manatili sa tao panghabambuhay dahil marami pang gawain ang Diyos. Hindi Siya maaaring manatili sa laman; kailangan Niyang hubarin ang katawang-tao upang isagawa ang Kanyang mga gawain, kahit na isinasagawa Niya ang mga gawaing iyon sa anyo ng laman. Kapag pumarito ang Diyos sa lupa, hindi Niya hinihintay na maabot ang anyo na naaabot ng mga karaniwang tao sa loob ng isang buhay bago pumanaw. Kahit gaano katanda ang Kanyang laman, kapag natapos ang gawain Niya, Siya ay hahayo at lilisanin ang tao. Wala Siyang edad, hindi Niya binibilang ang Kanyang mga araw ayon sa gulang ng tao. Sa halip ay winawakasan Niya ang Kanyang buhay sa katawang-tao alinsunod sa mga hakbang ng Kanyang gawain. Ang ibang tao ay mararamdaman na ang Diyos, na nagkatawang-tao, ay nararapat sumulong patungo sa isang tiyak na yugto, maging matanda, umabot sa katandaan, at lilisan lamang kapag ang katawan Niya ang nanghina. Ito ang pag-iisip ng tao; hindi ganoon gumawa ang Diyos. Siya ay nagkatawang-tao upang isagawa ang mga nararapat Niyang gawin, hindi ang mamuhay sa katawan ng tao, maisilang mula sa magulang, lumaki, bumuo ng sariling pamilya at magkaroon ng trabaho, magkaroon ng mga anak, o maranasan ang tagumpay at kabiguan sa buhay—ang lahat ng mga ayon sa karaniwang buhay. Ang pagbaba ng Diyos mula sa langit ay ang Espiritu ng Diyos na ginawang laman, nagkatawang-tao, ngunit hindi namumuhay ng karaniwang buhay ng tao ang Diyos. Pumarito lamang Siya upang tuparin ang isang bahagi ng Kanyang plano sa pamamahala. Pagkatapos noon ay Kanyang lilisanin ang sangkatauhan. Kapag Siya ay nagkatawang-tao, ang Espiritu ng Diyos ay hindi gagawing perpekto ang normal na pagkatao ng laman. Sa halip, sa itinalagang panahon ng Diyos, ang pagka-Diyos ay magsasagawa ng tuwirang gawain. At pagkatapos isagawa ang mga kailangan Niyang gawin at lubusang matupad ang Kanyang ministeryo, ang gawain ng Espiritu ng Diyos sa yugtong ito ay tapos na, at ang Diyos na nagkatawang-tao ay matatapos din, hindi alintana kung ang Kanyang katawang-tao ay naabot ang edad ng kamatayan. Iyon ay, kung anong yugto ng buhay ang mararating ng laman, gaano ito katagal mabubuhay sa lupa, ay nakasalalay sa gawain ng Espiritu. Wala itong kinalaman sa kung ano ang inaakala ng tao na normal na pagkatao. Si Jesus na lamang bilang halimbawa. Namuhay Siya sa katawang-tao sa loob ng tatlumpu’t tatlo’t kalahating taon. Sa mga tuntunin ng tagal ng buhay ng katawan ng tao, hindi Siya dapat namatay sa gulang na iyon at hindi dapat lumisan. Ngunit walang pakialam ang Espiritu ng Diyos sa mga iyon. Nang natapos ang Kanyang gawain, kinuha rin ang katawan, kasabay ng Espiritu. Ito ang simulain kung paano gumagawa ang Diyos sa laman. Kaya, ang totoo, ang Diyos na nagkatawang-tao ay walang normal na pagkatao. Uulitin ko, hindi Siya pumarito sa lupa upang mamuhay na katulad ng isang karaniwang tao. Hindi muna Siya nagtatag ng karaniwang buhay ng tao at nagsimulang gumawa. Sa halip, matapos Siyang isilang sa karaniwang pamilya, Siya ay may kakayahang gumawa ng mga gawain ng pagka-Diyos. Hindi Siya gumagamit ng kahit na kaunting pag-iisip ng tao; hindi Siya makalaman, at hindi Niya inuugali ang mga paraan ng lipunan o nakikialam sa pag-iisip at paniniwala ng tao, hindi rin Siya nakikiugnay sa mga kaisipan ng tao tungkol sa kanilang pag-uugali. Ito ang gawain na nais isagawa ng Diyos na nagkatawang-tao at ang tunay na kahalagahan ng Kanyang pagkakatawang-tao. Nagkatawang-tao ang Diyos unang-una upang isagawa ang isang yugto ng Kanyang gawain na kailangang isakatuparan sa laman. Hindi Siya nagsasagawa ng mga walang kabuluhang pamamaraan. at hindi Siya nakararanas ng mga karaniwang karanasan ng tao. Ang mga karaniwang karanasan ng tao ay hindi na nabibilang sa mga gawain ng katawan ng Diyos na naging tao. Kaya’t nagkatawang-tao ang Diyos upang isakatuparan ang Kanyang mga gawain. Ang iba ay walang kinalaman sa Kanya. Hindi Siya sumasailalim sa mga walang kabuluhang pamamaraan. Kapag natapos na ang Kanyang mga gawain, ang kahalagahan ng Kanyang pagkakatawang-tao ay matatapos din. Ang pagtapos sa yugtong ito ang nangangahulugan na ang gawain na kailangan Niyang isagawa sa katawang-tao ay natupad na, ang pangangasiwa ng Kanyang katawang-tao ay nalubos. Ngunit hindi Siya maaaring magpatuloy gumawa sa laman. Kailangan Niyang pumunta sa iba pang dako upang gumawa, isang lugar na nasa labas ng laman. Sa paraang ito Niya lamang lubusang matutupad at mas mapapalawig ang Kanyang gawain. Gumagawa ang Diyos alinsunod sa Kanyang orihinal na panukala. Alam Niya ang kailangan Niyang gawin at kung ano ang Kanyang natapos katulad ng palad ng Kanyang kamay. Pinangungunahan ng Diyos ang bawat tao sa landas na Kanyang itinalaga. Walang makatatakas dito. Tanging ang mga sumusunod lamang sa paggabay ng Espiritu ng Diyos ang maaaring pumasok sa kapahingahan. Maaaring sa mga susunod na gawain, hindi na ang Diyos ang mangunguna sa tao sa pamamagitan nang pakikipagusap sa laman, sa halip ay ang mahahawakang Espiritu na ang mangunguna sa buhay ng tao. Tanging sa panahon na iyon lamang mahahawakan ng tao ang Diyos, makikita ang Diyos, at lubusang makapapasok sa katunayang itinalaga ng Diyos, upang gawing perpekto ng praktikal na Diyos. Ito ang gawain na nais isakatuparan ng Diyos, kung ano ang matagal Niyang binalak. Mula rito, kailangan ninyong makita ang landas na dapat ninyong tahakin!
Mga Talababa:
a. Tinanggal mula sa orihinal na teksto “Sa tao.”
Mula sa Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)
Ang pinagmulan：Ang Mahalagang Pagkakaiba sa Pagitan ng Diyos na Nagkatawang-tao at ang mga Taong Ginamit ng Diyos
Nabuo ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos dahil sa pagpapakita at gawain ng Makapangyarihang Diyos—ang nagbalik na Panginoong Jesus—ang Cristo ng mga huling araw, at gayundin sa ilalim ng Kanyang matuwid na paghatol at pagkastigo. Ang iglesia ay binubuo ng lahat ng taong tunay na tumatanggap sa gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw at nalupig at nailigtas ng salita ng Diyos. Lubos itong itinatag ng Makapangyarihang Diyos nang personal, at personal Niyang pinamunuan at ginabayan, at hindi ito itinatag ng sinumang tao. Ito ay isang katotohanang tanggap ng lahat ng piniling tao sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos.
