Kidlat ng Silanganan｜Ang Gawain ng Diyos at ang Pagsasagawa ng Tao
Ang gawain ng Diyos sa mga tao ay hindi mapaghihiwalay mula sa tao, dahil ang tao ay ang layon ng gawaing ito, at ang tanging nilikha ng Diyos na kayang magpatotoo sa Kanya. Ang buhay ng tao at lahat ng kanyang gawain ay hindi mapaghihiwalay mula sa Diyos, at pinamamahalaan ng mga kamay Niya, at maaari ring masabi na walang tao ang maaaring mag-isang umiral nang hiwalay sa Diyos. Walang maaaring tumanggi rito, dahil ito ay katotohanan. Ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay para sa kapakanan ng sangkatauhan, at nakatuon sa mga pakana ni Satanas. Ang lahat ng kailangan ng tao ay nanggagaling sa Diyos, at ang Diyos ang pinaggagalingan ng buhay ng tao. Kaya, ang tao ay hindi maaaring humiwalay sa Diyos. Ang Diyos, higit sa lahat, ay walang layuning humiwalay sa tao. Ang gawain na isinasagawa ng Diyos ay para sa kapakanan ng lahat ng sangkatauhan, at ang saloobin Niya ay laging mabuti. Ang gawain ng Diyos at ang mga saloobin Niya (iyon ay, ang kalooban ng Diyos) aykapwa “mga pangitain” na kailangang malaman ng tao. Ang mga ganoong pangitain ay pamamahala rin ng Diyos, at gawain na hindi kayang isagawa ng tao. Ang mga atas ng Diyos sa tao sa gawain Niya ay tinatawag na “pagsasagawa” ng tao. Ang mga pangitain ay ang sariling gawain ng Diyos Mismo, o ang kalooban Niya para sa sangkatauhan o ang mga layunin at kahalagahan ng gawain Niya. Ang mga pangitain ay maaari ring sabihin na bahagi ng pamamahala, dahil ang pamamahalang ito ay gawain ng Diyos, at ito ay nakatuon sa tao, na nangangahulugang ito ang gawain na isinasagawa ng Diyos sa mga tao. Ang gawaing ito ay ang patunay at ang daan kung saan makikilala ng tao ang Diyos, at ito ay mahalagang-mahalaga para sa tao. Kung, sa halip na magbigay-pansin sa kaalaman na gawain ng Diyos, nagbibigay-pansin lamang ang mga tao sa mga aral ng paniniwala sa Diyos, o sa mga mabababaw at hindi makabuluhangsalaysayin, hindi nila makikilala ang Diyos, at, higit pa rito, sila’y hindi makasusunod sa puso ng Diyos. Ang gawain ng Diyos ay lubhang makatutulong sa kaalaman ng tao patungkol sa Diyos, at ito ay tinatawag na mga pangitain. Ang mga pangitain ay ang gawain ng Diyos, ang kalooban Niya, at ang layunin at kahalagahan ng gawain ng Diyos; ang lahat ng ito ay para sa kapakanan ng tao. Ang pagsasagawa ay tumutukoy sa kung ano ang dapat isagawa ng tao, kung ano ang dapat gawin ng mga nilalang na sumusunod sa Diyos. Ito ay tungkulin din ng tao. Ang dapat gawin ng tao ay hindi isang bagay na madaling maunawaan ng tao sa simula, ngunit mga atas na ginawa ng Diyos para sa tao sa gawain Niya. Ang mga atas na ito ay unti-unting naging mas malalim at mataas sa paggawa ng Diyos. Halimbawa, sa Kapanahunan ng Kautusan, kailangang sundin ng tao ang utos, at sa Kapanahunan ng Biyaya, kailangang pasanin ng tao ang kanilang krus. Iba ang Kapanahunan ng Kaharian: Ang mga atas sa tao ay mas matataas kaysa sa Kapanahunan ng Kautusan at sa Kapanahunan ng Biyaya. Habang ang mga pananaw ay mas nagiging mataas, ang mga atas sa tao ay mas nagiging mataas, at nagiging mas malinaw at mas makatotohanan. Gayon din, ang mga pangitain ay mas nagiging makatotohanan. Ang maraming totoong pangitaing ito ay hindi lamang kapaki-pakinabang sa pagsunod ng tao sa Diyos, ngunit, higit dito, ay kapaki-pakinabang sa kanyang kaalaman tungkol sa Diyos.
Kung ihahambing sa mga nakalipas na panahon, ang gawain ng Diyos sa Kapanahunan ng Kaharian ay mas tunay, mas nakatuon sa diwa ng tao at sa mga pagbabago sa kanyang disposisyon, at mas makapagpapatotoo sa Diyos Mismo para sa mga sumusunod sa Kanya. Sa madaling salita, sa Kapanahunan ng Kaharian, habang Siya ay gumagawa, mas ipinamamalas ng Diyos ang Sarili Niya sa tao kaysa sa ibang panahon sa nakalipas, nangangahulugan na ang mga pangitain na nararapat malaman ng tao ay mas mataas kaysa sa mga nakalipas na panahon. Dahil wala pang nakagagawa ng mga gawain ng Diyos sa mga tao, ang mga pangitain na nalalaman nila sa Kapanahunan ng Kaharian ay ang mga pinakamataas sa lahat ng mga gawaing pamamahala. Wala pang nakagagawa ng gawain ng Diyos, kaya ang mga pangitain na malalaman ng tao ay ang mga pinakamataas sa lahat ng mga pangitain, at ang pinanggagalingang pagsasagawa ng tao ay mas mataas rin kaysa sa mga nakalipas na panahon, dahil ang pagsasagawa ng tao ay nagbabago upang umayon sa mga pangitain, at ang kasakdalan ng mga pangitain ay nagiging tanda ng kasakdalan ng mga atas sa tao. Sa sandaling ang lahat ng pamamahala ng Diyos ay huminto, gayundin ang pagsasagawa ng tao, at kung wala ang gawain ng Diyos, walang magagawa ang tao kundi ang manatili sa mga katuruang nakalipas, kung hindi ay wala na silang mapupuntahan. Kung walang mga bagong pangitain, wala ring bagong pagsasagawa ang tao; kung walang ganap na mga pangitain, wala ring perpekto na pagsasagawa ang tao; kung walang mas mataas na mga pangitain, wala ring mas mataas na pagsasagawa ang tao. Ang pagsasagawa ng tao ay nagbabago ayon sa mga hakbang ng Diyos, at, gayundin, ang kaalaman at karanasan ng tao ay nagbabago rin ayon sa gawain ng Diyos. Kahit gaano kahusay ang tao, hindi pa rin siya mapahihiwalay mula sa Diyos, at kung hihinto sa paggawa ang Diyos kahit sa isang saglit, mabilis na mamamatay ang tao mula sa Kanyang galit. Walang maipagyayabang ang tao, dahil gaano man kataas ang kaalaman ng tao ngayon, kahit gaano kalalim ang kanyang mga karanasan, hindi siya mapahihiwalay mula sa gawain ng Diyos—dahil ang pagsasagawa ng tao, na kung saan siya ay nararapat maghanap sa kanyang paniniwala sa Diyos, ay hindi mapahihiwalay mula sa mga paggawa. Sa bawat sandali ng gawain ng Diyos ay ang mga pangitain na kailangang malaman ng tao, pangitain na sinusundan ng mga angkop na atas mula sa Diyos. Kung wala ang mga pangitain na ito bilang saligan, hindi kayang isagawa ng tao, o makakayang lubos na sumunod sa Diyos. Kung hindi kilala ng tao ang Diyos at hindi nauunawaan ang Kanyang kalooban, lahat ng ginagawa ng tao ay walang kabuluhan, at walang kakayahang sang-ayunan ng Diyos. Kahit gaano kasagana ang kakayahan ng tao, hindi pa rin siya mapahihiwalay mula sa gawain at sa patnubay ng Diyos. Kahit gaano kabuti ang mga pagkilos ng tao, hindi pa rin nito mapapalitan ang gawain ng Diyos. Kaya, hindi maihihiwalay ang pagsasagawa ng tao sa mga pangitain. Ang mga hindi tumatanggap sa mga bagong pangitain ay walang bagong pagsasagawa. Ang kanilang pagsasagawa ay walang kaugnayan sa katotohanan dahil sila ay sumusunod sa mga katuruan at nananatili sa walang-buhay na batas; wala silang mga bagong pangitain, at ang kinalabasan, wala silang isinagawa sa bagong kapanahunan. Naiwala nila ang mga pangitain, at dahil dito, nawala ang gawain ng Banal na Espiritu, at nawala ang katotohanan. Ang mga walang katotohanan ay ang mga anak ng kahangalan, at sila’y kumakatawan kay Satanas. Kahit na anong uri ang isang tao, hindi maaaring wala silang pangitain sa gawain ng Diyos, at hindi sila maaaring mawalan ng presensiya ng Banal na Espiritu; sa sandaling mawala ang pangitain sa kanila, sila ay kaagad bubulusok sa impiyerno at mamumuhay sa kadiliman. Ang mga taong walang pangitain ay ang mga sumusunod sa Diyos na may kamangmangan, sila ang mga salat sa gawain ng Banal na Espiritu, at sila ay namumuhay sa impiyerno. Ang ganoong mga tao ay hindi naghahangad ng katotohanan, at inilalaylay ang pangalan ng Diyos na tila isang karatula. Ang mga hindi nakakaalam ng gawain ng Banal na Espiritu, ang mga hindi nakakaalam sa Diyos na nagkatawang-tao, ang mga hindi nakakaalam sa tatlong yugto ng gawain sa kabuuan ng pamamahala ng Diyos—hindi nila alam ang mga pananaw, at sila ay walang katotohanan. Hindi ba’t mga gumagawa ng masama ang mga hindi nagtataglay ng katotohanan? Ang mga handang isagawa ang katotohanan, mga handang hanapin ang kaalaman tungkol sa Diyos, at mga tunay na nakikipagtulungan sa Diyos ay mga taong ginagamit ang mga pangitain bilang saligan. Sila ay pinahintulutan ng Diyos dahil sila ay nakikipagtulungan, at ang pakikipagtulungan na ito ang dapat isagawa ng tao.
Naglalaman ang mga pangitain ng mga landas upang isagawa. Ang tunay na pangangailangan ng tao ay nilalaman din ng mga pangitain, gayundin ang mga gawain ng Diyos na kailangang malaman ng tao. Sa nakalipas, sa mga natatanging salu-salo o maringal na salu-salo na ginaganap sa iba’t-ibang lugar, isang tanging kalagayan ng landas ng pagsasagawa ang pinag-usapan. Ang mga ganoong pagsasagawa ay ang mga dapat isagawa sa Kapanahunan ng Biyaya at bahagyang nagtataglay ng kaugnayan sa kaalaman tungkol sa Diyos, dahil ang pananaw sa Kapanahunan ng Biyaya ay ang tanging pananaw sa pagpapapako sa krus ni Jesus, at walang pangitain na hihigit pa rito. Wala nang dapat malaman ang tao maliban sa gawain ng Kanyang pagtubos sa sangkatauhan sa pamamagitan ng krus, kaya sa Kapanahunan ng Biyaya wala ng ibang pangitain na kailangang malaman ang tao. Sa ganitong paraan, ang tao ay mayroon lamang katiting na kaalaman tungkol sa Diyos, at bukod sa kaalaman tungkol sa pag-ibig at awa ni Jesus, mayroong ilang payak at kahabag-habag na bagay na dapat niyang isagawa, mga bagay na malayo na sa ngayon. Sa nakalipas, anuman ang anyo ng kanyang pagtitipon, walang kakayahan ang tao na mangusap tungkol sa tunay na kaalaman tungkol sa gawain ng Diyos, lalong hindi masabi ng malinaw kung alin ang pinaka-angkop na landas ng pagsasagawa para pumasok ang tao. Nagdagdag lamang Siya ng ilang payak na salaysay sa saligan ng pagtitimpi at pagtitiis; wala talagang pagbabago sa diwa ng kanyang pagsasagawa, dahil sa parehong panahon hindi gumawa ang Diyos ng mas bagong gawain, ang tanging atas Niya sa tao ay ang pagtitimpi at pagtitiis, o pagbuhat ng kanilang krus. Maliban sa mga paggawa na iyon, walang ibang mas mataas na mga pangitain kaysa sa pagkakapako sa krus ni Jesus. Sa nakalipas, walang binanggit na ibang mga pangitain dahil hindi nagsagawa ng maraming gawain ang Diyos, at dahil may hangganan lamang ang binigay Niyang atas sa tao. Sa paraang ito, kahit ano pa man ang ginawa ng tao, hindi niya makakayang lumaban sa mga hangganang ito, mga hangganang payak at mababaw na bagay na dapat isagawa ng tao. Ngayon ay aking sinasalita ang ibang mga pangitain dahil ngayon, mas maraming gawain ang naisagawa, mga gawaing higit sa Kapanahunan ng Kautusan at Kapanahunan ng Biyaya. Ang mga atas sa tao, ay mas labis na mas mataas rin kaysa sa mga nakalipas na panahon. Kung walang kakayahan ang tao na malaman ang mga gawaing iyon, hindi ito magtataglay ng malaking kahalagahan; maaaring sabihin na mahihirapan ang tao na lubos na malaman ang mga ganoong gawain kung hindi niya ilalaan ang matinding pagpapasakit para rito. Sa gawain ng panlulupig, kung ang pag-usapan lamang ay ang landas ng pagsasagawa, gagawin nitong di-makapangyayari ang paglupig sa tao. Ang pag-uusap lamang tungkol sa mga pangitain, na walang mga atas sa tao, ay gagawin ring napakahirap ang paglupig sa tao. Kung ang landas ng pagsasagawa lamang ang napag-uusapan, magiging napakahirap ang patamaanang pinakamahinang bahagi ng tao, o ang iwaksi ang pagkakaunawa ng tao, at magiging napakahirap rin na lubusang lupigin ang tao. Ang mga pangitain ang pangunahing kagamitan sa paglupig ng tao, ngunit kung walang landas maliban sa mga pangitain, ay hindi makasusunod ang tao, at lalong walang anumang paraan sa pagpasok niya. Ito ang naging simulain ng gawain ng Diyos mula noong una hanggang sa katapusan: Sa mga pangitain mayroong maaaring isagawa, at mayroon rin naman na mga pangitaing bukod-tangi para sa ganoong pagsasagawa. Ang antas ng mga pagbabago sa buhay ng tao at ang kanyang disposisyon ay kasama sa mga pagbabago sa mga pangitain. Kung aasa lamang ang tao sa mga sarili niyang kakayahan, ay magiging di-makapangyayari para sa kanya na makamit ang kahit na anong dakilang antas ng pagbabago. Ang mga pangitain ay nagpapahiwatig ng gawain at pamamahala ng Diyos Mismo. Ang pagsasagawa ay tumutukoy sa landas ng pagsasagawa ng tao, at sa daan ng pag-iral ng tao; sa lahat ng pamamahala ng Diyos, ang kaugnayan sa pagitan ng mga pangitain at pagsasagawa ay ang kaugnayan sa pagitan ng Diyos at tao. Kapag inalis ang mga pangitain, o kung ang mga ito ay pinag-usapan na wala ang usapin sa pagsasagawa, o kung mayroon lamang mga pangitain at wala ang pagsasagawa, ang mga bagay na ito ay hindi maibibilang na pamamahala ng Diyos, lalo’t hindi masasabi na ang gawain ng Diyos ay para sa kapakanan ng sangkatauhan; sa paraang ito, hindi lamang mawawalay ang tungkulin ng tao, ngunit ito ay magiging pagtanggi sa layunin ng gawain ng Diyos. Kung, sa simula hanggang sa katapusan, ay inatasan lamang ang tao na isagawa, na wala ang gawain ng Diyos, at, higit pa rito, kung ang tao ay hindi inatasan na unawain ang gawain ng Diyos, ay hindi ito matatawag na pamamahala ng Diyos. Kung hindi nakilala ng tao ang Diyos, at walang nalalaman sa kalooban ng Diyos, at bulag-bulagan na pagsasagawa sa kanyang malabo at basal na paraan, ay hindi siya kailanman magiging lubos na katanggap-tanggap na nilalang. Kaya, ang dalawang bagay na ito ay napakahalaga. Kung ang mayroon lamang ay ang gawain ng Diyos, sa ibang salita, kung ang mayroon lamang ay ang mga pangitain at wala ang pakikipagtulungan o pagsasagawa ng tao, ang mga bagay na iyon ay hindi matatawag na pamamahala ng Diyos. Kung ang mayroon lamang ay ang pagsasagawa at pagpasok ng tao, kahit na gaano pa kataas ang landas na pinasukan ng tao, ito rin ay hindi magiging katanggap-tanggap. Ang pagpasok ng tao ay kailangang unti-unting magbago ayon sa gawain at mga pangitain; hindi ito mabilisang mababago. Ang simulain ng pagsasagawa ng tao ay hindi malaya, ngunit ito ay may hangganan. Ang mga ganoong simulain ay nagbabago ayon sa mga pangitain ng gawain. Kaya ang pamamahala ng Diyos ay papunta rin sa gawain ng Diyos at pagsasagawa ng tao.
Ang gawaing pamamahala ay umiral lamang dahil sa sangkatauhan, na nangangahulugang naibunga lamang ito ng pag-iral ng sangkatauhan. Walang pamamahala bago ang sangkatauhan, o sa pasimula, nang ang kalangitan at lupa at lahat ng bagay ay nilikha. Kung, sa buong gawain ng Diyos, ay walang pagsasagawa na kapaki-pakinabang sa tao, na ang ibig sabihin, kung ang Diyos ay hindi gumawa ng mga angkop na mga kinakailangan sa tiwaling sangkatauhan (kung, sa gawaing ginawa ng Diyos, ay walang angkop na landas para sa pagsasagawa ng tao), kung gayon ang gawaing ito ay hindi matatawag na pamamahala ng Diyos. Kung ang kabuuan ng gawain ng Diyos ay kinapapalooban lamang ng pagsasabi sa tiwaling sangkatauhan kung paano nila gagampanan ang kanilang pagsasagawa, at hindi isinakatuparan ng Diyos ang alinman sa Kanyang sariling sapalarang-gawain, at hindi nagpamalas ng kahit katiting ng Kanyang walang-hanggang kapangyarihan o karunungan, kung gayon gaano man kataas ang mga kinakailangan ng Diyos sa tao, gaano man katagal namuhay ang Diyos kasama ng mga tao, walang malalaman ang tao tungkol sa disposisyon ng Diyos; kung ito ang kalagayan, ang ganitong uri ng gawain ay mas lalong hindi karapat-dapat na tawaging pamamahala ng Diyos. Sa madaling salita, ang gawain ng pamamahala ng Diyos ay gawaing ginagawa ng Diyos, at ang lahat ng gawain na isinasakatuparan niyaong mga nakamit ng Diyos sa ilalim ng Kanyang paggabay. Ang ganoong gawain ay maaaring buuin bilang pamamahala, at tumutukoy sa gawain ng Diyos sa mga tao, gayundin ang pakikipagtulungan sa Kanya ng lahat ng mga tagasunod Niya; ang lahat ng ito ay maaaring tawagin nang buo na pamamahala. Dito, ang gawain ng Diyos ay tinatawag na mga pangitain, at ang pakikipagtulungan ng tao ay tinatawag na pagsasagawa. Habang tumataas ang gawain ng Diyos (iyon ay, kung gaano kataas ang mga pangitain), mas nagagawang malinaw sa tao ang disposisyon ng Diyos, at mas kasalungat ito ng mga pagkaintindi ng mga tao, at mas mataas ang pagsasagawa at pakikipagtulungan ng tao. Habang tumataas ang mga hinihingi sa tao, mas nagiging kasalungat ng mga pagkaintindi ng tao ang gawain ng Diyos, at bilang bunga nito ang mga pagsubok sa tao, at ang mga pamantayang hinihingi sa kanya na maabot, ay tumataas din. Sa pagtatapos ng gawaing ito, ang lahat ng mga pangitain ay naging ganap na, at yaong kinakailangan na isagawa ng tao ay narating na ang rurok ng kasakdalan. Ito rin ang magiging panahon kung kailan ang lahat ay pagbubukud-bukurin ayon sa uri, sapagka’t yaong dapat malaman ng tao ay naipakita na sa tao. Kaya’t kapag naabot ng mga pangitain ang kasukdulan, ang gawain ay malapit na ring matapos, at naabot na rin ng pagsasagawa ng tao ang tugatog nito. Ang pagsasagawa ng tao ay batay sa gawain ng Diyos, at ang pamamahala ng Diyos ay lubos na naihahayag lamang dahil sa pagsasagawa at pakikipagtulungan ng tao. Ang tao ang pantawag-pansin ng gawain ng Diyos at ang tao ang layon ng mga gawain sa pamamahala ng Diyos, at ang bunga ng buong pamamahala ng Diyos. Kung mag-isang gumawa ang Diyos, at wala ang pakikipagtulungan ng tao, kung gayon walang magsisilbing pagbubuu-buo ng Kanyang buong gawain, at sa paraang ito walang magiging kabuluhan sa pamamahala ng Diyos ni katiting man. Tanging sa pamamagitan lamang ng pagpili ng angkop na pag-uukulan na nasa labas ng gawain ng Diyos, at na maaaring magpahayag ng gawaing ito, at magpatunay sa walang-hanggang kapangyarihan at karunungan nito, maaaring makamit ang layunin ng pamamahala ng Diyos, at makamit ang layunin ng paggamit ng lahat ng gawaing ito upang talunin si Satanas. Kaya’t ang tao ay isang bahagi na hindi maaaring mawala sa gawain ng pamamahala ng Diyos, at ang tao lamang ang makakagawa sa pamamahala ng Diyos na magbunga at makamit ang sukdulan nitong layunin; kung wala ang tao, walang ibang anyo ng buhay ang makagaganap sa ganoong papel. Kung ang tao ang magiging tunay na pagkakabuu-buo ng gawaing pamamahala, kung gayon ang hindi pagsunod ng tiwaling sangkatauhan ay kailangang lubos na mawala. Kailangang bigyan ang tao ng pagsasagawa na angkop sa iba’t ibang panahon, at na ang Diyos ay magsasagawa ng katumbas na gawain sa gitna ng tao. Tanging sa paraang ito makakamtan sa kahuli-hulihan ang isang kalipunan ng tao na siyang pagkakabuu-buo ng gawaing pamamahala. Ang gawain ng Diyos sa gitna ng tao ay hindi maaaring magpatotoo sa Diyos Mismo sa pamamagitan lamang ng gawain ng Diyos; ang mga ganoong patotoo ay nangangailangan din ng mga buhay na tao na angkop sa Kanyang gawain nang sa gayon ito ay makamit. Gagawa muna ang Diyos sa mga taong ito, na kung saan sa pamamagitan nila ang Kanyang gawain ay maihahayag, kaya ang gayong patotoo sa Kanyang kalooban ay matataglay sa gitna ng mga nilalang. At dito, makakamtan ng Diyos ang layunin ng Kanyang gawain. Hindi mag-isang gumagawa ang Diyos upang matalo si Satanas dahil hindi Niya kayang tuwirang magpatotoo para sa sarili Niya sa gitna ng lahat ng mga nilalang. Kung ito ay gagawin Niya, magiging imposible na lubusang hikayatin ang tao, kaya nararapat na gumawa ang Diyos sa tao upang siya ay lupigin, at saka lamang Siya magkakamit ng patotoo sa gitna ng lahat ng mga nilalang. Kung gagawang mag-isa ang Diyos, at wala ang pakikipagtulungan ng tao, o kung hindi inatasan ang tao na makipagtulungan, kung gayon hindi magagawang makilala ng tao ang disposisyon ng Diyos, at magpakailanmang magiging walang kamalayan sa kalooban ng Diyos; sa paraang ito, hindi ito matatawag na gawain ng pamamahala ng Diyos. Kung magsisikap lamang sana ang tao mismo, at maghahanap, at gagawa nang maigi, nguni’t hindi niya naunawaan ang gawain ng Diyos, pinaglalaruan lamang ng tao ang kanyang sarili. Kung wala ang gawain ng Banal na Espiritu, yaong ginagawa ng tao ay kay Satanas, siya ay suwail at gumagawa ng masama; naihahayag si Satanas sa lahat ng ginagawa ng tiwaling sangkatauhan, at walang anumang kaayon sa Diyos, at ang lahat ay kahayagan ni Satanas. Wala sa mga nasabi na ang para lamang sa mga pangitain at pagsasagawa. Sa saligan ng mga pangitain, hinahanap ng tao ang pagsasagawa, hinahanap niya ang landas ng pagsunod, nang sa gayon ay maisasantabi niya ang kanyang mga pagkaintindi at makakamit yaong mga bagay na hindi pa niya nataglay sa nakalipas. Kinakailangan ng Diyos na makipagtulungan ang tao sa Kanya, na ang tao ay ganap na magpasakop sa Kanyang mga kinakailangan, at hinihingi ng tao na mamasdan ang gawaing ginagawa ng Diyos Mismo, upang maranasan ang kapangyarihan ng Diyos, at malaman ang disposisyon ng Diyos. Ang mga ito, sa kabuuan, ay ang pamamahala ng Diyos. Ang pagsasanib ng Diyos at ng tao ay ang pamamahala, at ang pinakadakilang pamamahala.
Ang mga pangitain ay tumutukoy sa gawain ng Diyos Mismo at ito ay nagtataglay ng mga pagsasagawa na dapat isagawa ng tao, at walang kaugnayan sa Diyos. Ang gawain ng Diyos ay isinasagawa ng Diyos Mismo, at ang pagsasagawa ng tao ay makakamit ng tao mismo. Ang mga nararapat gawin ng Diyos Mismo ay hindi dapat gawin ng tao, at ang dapat isagawa ng tao ay walang kaugnayan sa Diyos. Ang gawain ng Diyos ay ang Kanyang pangangasiwa, at walang kaugnayan sa tao. Ang gawaing ito ay hindi dapat isagawa ng tao, at, higit sa lahat, hindi makakayang gawin ng tao ang gawain ng Diyos. Ang iniatas na gawain ng tao at dapat isagawa ng tao, kung ito man ay ang pagbibigay ng kanyang buhay, o ang paghahatid ng kanyang sarili kay Satanas upang maging patotoo—ang lahat ng ito ay dapat isagawa ng tao. Ang Diyos Mismo ay tinatapos ang mga gawain na nararapat Niyang isagawa, at ang nararapat gawin ng tao ay ipinakita na sa kanila, at ang mga natitirang gawain ay iniwan para sa tao. Hindi gumagawa ang Diyos ng mga karagdagang gawain. Ginagawa Niya lamang amg mga gawain na sakop ng pangangasiwa Niya, at ipinapakita sa tao ang daan, at isinasagawa ang pagbubukas ng daan, at hindi ang paglalatag sa daan; ito ay dapat maunawaan ng tao. Ang pagsasabuhay ng katotohanan ay nangangahulugan ng pagsasabuhay ng salita ng Diyos, at ang lahat ng ito ay tungkulin ng tao, na kailangang isagawa ng tao, at walang kinalaman sa Diyos. Kung ang tao ay hinihiling na ang Diyos ay magdanas ng pasakit at pinuhin sa katotohanan, katulad nang sa tao, ang tao ay nagiging suwail. Ang gawain ng Diyos ay ang isagawa ang Kanyang pangangasiwa, at ang tungkulin ng tao ay ang sumunod sa gabay ng Diyos, nang walang paglaban. Ang kailangang gawin ng tao ay nararapat niyang matapos, hindi alintana kung paano gumagawa at nabubuhay ang Diyos. Ang Diyos Mismo lamang ang maaaring mag-atas sa tao, na ibig sabihin, ang Diyos Sarili Niyia lamang ang may karapatang mag-atas sa tao. Walang magagawa ang tao, walang dapat gawin kundi ang lubos na magpasakop at isagawa; ito ang katinuan na dapat taglayin ng tao. Sa sandaling matapos ang gawain ng Diyos Mismo, kailangan ng tao na ito ay maranasan. Kung sa katapusan, kapag ang lahat ng pamamahala ng Diyos ay natapos, at ang tao ay hindi pa rin sumunod sa mga atas ng Diyos, dapat patawan ng parusa ang tao. Kung ang tao ay hindi sinunod ang mga atas ng Diyos, ito ay dahil sa hindi pagsunod ng tao; hindi ito nangangahulugan na ang Diyos ay hindi naging masusi sa Kanyang gawain. Ang lahat ng hindi magawang isagawa ang salita ng Diyos, ang mga hindi makasunod sa mga atas ng Diyos, at ang mga hindi maibigay ang kanilang katapatan at pagsunod sa kanilang mga tungkulin—silang lahat ay maparurusahan. Ngayon, kung ano ang mga iniatas sa inyo ay hindi mga karagdagang pangangailangan, sa halip ay mga tungkulin ng tao, at kailangang isagawa ng lahat ng tao. Kung kayo ay walang kakayahan na gampanan ang inyong tungkulin, o magawa ito nang mainam hindi ba’t pinahihirapan ninyo lamang ang inyong sarili? Hindi ba’t sinusuyo ninyo ang kamatayan? Paano pa kayo umaasa sa hinaharap at mga posibilidad? Ang gawain ng Diyos ay para sa kapakanan ng sangkatauhan, at ang pakikipagtulungan ng tao ay para sa kapakanan ng pamamahala ng Diyos. Pagkatapos isagawa ng Diyos ang mga nararapat Niyang gawin, ang tao ay inatasan na maging mapagbigay sa kanyang pagsasagawa, at makipagtulungan sa Diyos. Sa gawain ng Diyos, ang tao ay hindi dapat magkulang sa pagsisikap, nararapat ialay ang kanyang katapatan at hindi dapat magpasasa sa kanyang makalkal na mga kaisipan, maupong walang galaw at maghintay ng kamatayan. Kayang ibigay ng Diyos ang Kanyang sarili para sa tao, ngunit bakit hindi maibigay ng tao ang kanyang buong katapatan sa Diyos? Magkaisa ang puso at isip ng Diyos at ng tao, ngunit bakit hindi mag-alok ng kaunting pakikipagtulungan ang tao? Gumagawa ang Diyos para sa sangkatauhan, ngunit bakit hindi magawa ng tao ang ilan sa mga tungkulin niya para sa kapakanan ng pamamahala ng Diyos? Tumagal ang gawain ng Diyos hanggang sa kasalukuyan, kayo pa rin ay nakakakita ngunit hindi kumikilos, kayo ay nakaririnig ngunit hindi gumagalaw. Hindi ba’t ang mga taong iyon ay nararapat sa kapahamakan? Inialay na ng Diyos ang Kanyang lahat para sa tao, ngunit bakit, ngayon, ang tao ay hindi pa rin magampanan ang kanyang tungkulin? Sa Diyos, ang Kanyang gawain ay ang Kanyang uunahin, at ang gawain ng Kanyang pamamahala ay ang pinakamahalaga. Para sa tao, ang pagsasagawa ng mga salita ng Diyos at pagtupad sa mga atas Niya ay kanyang unang priyoridad. Ito ay dapat maunawaan ninyong lahat. Ang mga salitang sinabi sa inyo ay narating na ang inyong kaibuturan, at walang ibang makagagawa sa gawain ng Diyos. Maraming tao pa rin ang hindi nakauunawa sa katotohan o sa kasinungalingan ng daan na ito; sila pa rin ay naghihintay at nagmamasid, at hindi ginagampanan ang kanilang tungkulin. Sa halip, sinusuri nila ang bawat salita at kilos ng Diyos, sila ay naglilimi sa kung ano ang kinakain at isinusuot Niya, at ang kanilang mga pag-unawa ay naging mas hapis. Hindi ba’t ang taong iyon ay nababahala sa wala? Paanong nangyari na ang mga taong iyon ay sila ring naghahangad sa Diyos? At paanong naging sila rin ang mga nagkukusang magpasakop sa Diyos? Inilalagay nila ang kanilang katapatan at tungkulin sa likod ng kanilang mga isip, at sa halip ay naglilimi sa mga iniisip ng Diyos. Sila ay mga lapastangan! Kung naunawaan lamang ng tao ang dapat niyang maunawaan, at isinabuhay ang mga dapat niyang isabuhay, sa gayon, ang Diyos ay magkakaloob ng Kanyang pagpapala sa tao, ang mga iniatas Niya sa tao ay kanilang mga tungkulin, at mga dapat isagawa ng tao. Kung walang kakayahan ang tao na maunawaan ang dapat niyang maunawaan, at walang kakayahan na isagawa ang dapat niyang isagawa, ang tao ay maparurusahan. Ang mga hindi nakikipagtulungan sa Diyos ay may galit sa Kanya, ang mga hindi tumatanggap sa bagong gawain ay laban dito, kahit na ang mga taong iyon ay hindi gumagawa ng lantad na paglaban dito. Ang lahat ng hindi isagawa ang katotohanan na iniatas ng Diyos ay ang mga taong sinasadyang kalabanin ang Diyos at hindi sumusunod sa mga salita Niya, bagaman ang mga taong ito ay nagbibigay ng “espesyal na pansin” sa gawain ng Banal na Espiritu. Ang mga tao na hindi sumusunod sa salita ng Diyos at hindi nagpapasakop sa Diyos ay mga suwail, at kinakalaban ang Diyos. Ang mga taong hindi ginagampanan ang kanilang mga tungkulin ay silang hindi nakikipagtulungan sa Diyos, at ang mga taong hindi nakikipagtulungan sa Diyos ay silang hindi tumatanggap sa gawain ng Banal na Espiritu.
Kapag naabot ng gawain ng Diyos ang isang tiyak na punto, at ang pamamahala Niya ay umabot sa tiyak na punto, ang mga malapit sa Kanyang puso ay may kakayahang gawin ang mga atas Niya. Ginagawa ng Diyos ang mga atas Niya sa tao ayon sa sarili Niyang pamantayan, at ayon sa kung ano ang maaaring makamit. Habang pinag-uusapan ang Kanyang pamamahala, itinuturo rin Niya ang daan sa tao, at binibigyan ang tao ng landas papunta sa kaligtasan. Ang pamamahala ng Diyos at ang pagsasagawa ng tao ay mula sa parehong larangan ng gawain, at sabay na isinasagawa. Ang mga usapin tungkol sa pamamahala ng Diyos ay may kaugnayan sa pagbabago sa disposisyon ng tao, ang mga usapin tungkol sa kung ano ang dapat isagawa ng tao, at ang pagbabago sa disposisyon ng tao ay may kaugnayan sa gawain ng Diyos; walang oras na ang dalawang ito ay maaaring paghiwalayin. Ang pagsasagawa ng tao ay nagbabago, baitang-baitang. Ito ay dahil ang atas ng Diyos sa tao ay nagbabago rin, at dahil ang gawain ng Diyos ay palaging nagbabago at sumusulong. Kung ang pagsasagawa ng tao ay nanatiling nakatali sa katuruan, ito ay nagpapatunay na siya ay nawalan ng gawain at gabay ng Diyos; kung ang pagsasagawa ng Diyos ay hindi nagbabago o lumalalim, ito ay nagpapatunay na ang pagsasagawa ng tao ay isinasagawa ayon sa kalooban ng tao, at hindi ang pagsasagawa ng katotohanan; kung ang tao ay walang landas na tatahakin, siya ay nahulog na sa mga kamay ni Satanas, at pinamamahalaan na nito, ito ay nangangahulugang siya ay pinamamahalaan ng masamang espiritu. Kung ang pagsasagawa ng tao ay hindi lumalim, ang gawain ng Diyos ay hindi susulong, at kapag walang pagbabago sa gawain ng Diyos, ang pagpasok ng tao ay mahihinto; hindi ito mapipigilan. Sa buong gawain ng Diyos. kung ang tao ay laging susunod sa kautusan ni Jehovah, ang gawain ng Diyos ay hindi uunlad, magiging napakahirap na matapos ang buong panahon. Kung ang tao ay nanatili lamang sa krus at nagsabuhay ng pagtitiis at kababaang-loob, magiging napakahirap para sa Diyos na ipagpatuloy ang pag-unlad. Anim na libong taon ng pamamahala ay hindi lamang basta-basta matatapos sa mga taong sumusunod lamang sa kautusan, o kumakapit lamang sa krus at isagawa ang pagtitiis at kababaang-loob. Sa halip, ang buong gawain ng pamamahala ng Diyos ay natapos sa mga naroon sa mga huling araw, mga nakakakilala sa Diyos, at nabawi mula kay Satanas at lubusang inalis ang kanilang sarili sa impluwensya ni Satanas. Ito ang hindi mapipigilang patunguhan ng gawain ng Diyos. Bakit sinasabi na lipas na sa panahon ang mga pagsasagawa ng mga nasa relihiyosong simbahan? Ito ay dahil ang kanilang isinasagawa ay hiwalay mula sa mga gawain ngayon. Sa Kapanahunan ng Biyaya, ang kanilang isinasagawa ay tama, nguni’t habang lumilipas ang panahon at nagbabago ang gawain ng Diyos, ang mga pagsasagawa nila ay unti-unti na ring nilipasan ng panahon. Ito ay naiwan ng bagong gawain at ng bagong liwanag. Batay sa taal nitong saligan, ang gawain ng Banal na Espiritu ay sumulong ng maraming hakbang na palalim. Nguni’t ang mga taong yaon ay nananatili pa ring nakadikit sa taal na yugto ng gawain ng Diyos, at kumakapit pa rin sa mga lumang pagsasagawa at sa lumang liwanag. Maaaring magbago nang malaki ang gawain ng Diyos sa paglipas ng tatlo o limang taon, kaya hindi ba’t mas malaki pang mga pagbabago ang mangyayari sa loob ng 2,000 na taon? Kung ang tao ay walang bagong liwanag o pagsasagawa, ito ay nangangahulugang siya ay hindi nakasabay sa gawain ng Banal na Espiritu. Ito ang pagkabigo ng tao; ang pag-iral ng bagong gawain ng Diyos ay hindi maipagkakaila dahil, ngayon, ang mga may orihinal na gawain ng Banal na Espiritu ay sumusunod pa rin sa mga lumang pagsasagawa. Ang gawain ng Banal na Espiritu ay laging sumusulong, at ang lahat ng nasa agos ng Banal na Espiritu ay nararapat ding sumusulong palalim at nagbabago baytang-baytang. Hindi sila dapat tumigil sa isang yugto. Ang mga hindi lamang nakakaalam sa gawain ng Banal na Espiritu ang mananatili sa kalagitnaan ng Kanyang orihinal na gawain, at hindi tatanggapin ang bagong gawain ng Banal na Espiritu. Tanging ang mga hindi sumusunod ang hindi makakayanang makamit ang gawain ng Banal na Espiritu. Kung ang pagsasagawa ng tao ay hindi sumasabay sa bagong gawain ng Banal na Espiritu, ang pagsasagawa ng tao ay tiyak na naputol mula sa gawain ngayon, at siguradong hindi kasundo ng gawain ngayon. Ang gayong mga taong lipas na sa panahon ay walang kakayahang tuparin ang kalooban ng Diyos, at lalong hindi maaaring maging sila yaong kahuli-hulihang mga tao na tatayo bilang patotoo sa Diyos. Ang buong gawaing pamamahala, higit pa rito, ay hindi matatapos sa kalagitnaan ng ganoong kalipunan ng mga tao. Sapagka’t yaong mga dati ay kumapit sa kautusan ni Jehova, at yaong mga nagdusa dahil sa krus, kung hindi nila matatanggap ang yugto ng gawain sa mga huling araw, kung gayon ang lahat ng kanilang ginawa ay mawawalan ng saysay, at walang kabuluhan. Ang pinakamalinaw na pagpapahayag ng gawain ng Banal na Espiritu ay ang pagyakap sa ngayon, at hindi kumakapit sa nakaraan. Ang mga hindi nakasunod sa gawain ng ngayon, at ang mga humiwalay mula sa pagsasagawa ng ngayon, ay ang mga lumalaban at hindi tumatanggap sa gawain ng Banal na Espiritu. Ang mga taong iyon ay sumasalungat sa kasalukuyang gawain ng Diyos. Kahit na sila ay kumakapit sa liwanag ng nakaraan, ito ay hindi nangangahulugang maaaring itanggi na hindi nila alam ang gawain ng Banal na Espiritu. Bakit mayroong mga usapan tungkol sa mga pagbabago sa pagsasagawa ng tao, sa mga iba’t-ibang pagsasagawa sa pagitan ng kahapon at ngayon, kung paano ang pagsasagawa sa mga nakalipas na panahon, at kung paano isinasagawa ngayon? Ang ganoong paghahati-hati sa pagsasagawa ng tao ay laging pinag-uusapan dahil ang gawain ng Banal na Espiritu ay patuloy na lumalago, dahil doon, ang pagsasagawa ng tao ay kailangan ding patuloy na magbago. Kung ang tao ay nananatiling nakakapit sa isang yugto, kung gayon ito ay nagpapatunay na wala siyang kakayahan sa pagsabay sa gawain ng Diyos at sa bagong liwanag; hindi ito nagpapatunay na ang gawain sa pamamahala ng Diyos ay hindi nagbago. Yaong mga nasa labas ng agos ng Banal na Espiritu ay laging nag-iisip na sila ay tama, nguni’t sa katunayan, ang gawain ng Diyos sa kanila ay matagal nang tumigil, at ang gawain ng Banal na Espiritu ay wala sa kanila. Ang gawain ng Diyos ay matagal nang inilipat sa ibang kalipunan ng mga tao, isang kalipunan kung kanino Niya hinahangad na tapusin ang Kanyang gawain. Dahil yaong mga nasa relihiyon ay walang kakayahang tanggapin ang bagong gawain ng Diyos, at nais lamang kumapit sa lumang gawain ng nakaraan, tinalikuran Niya ang mga taong ito, at ginagawa ang Kanyang bagong gawain sa mga taong tumatanggap sa bagong gawaing ito. Ang mga ito ay mga tao na siyang nakikipagtulungan sa bago Niyang gawain, at tanging sa paraang ito matutupad ang Kanyang pamamahala. Ang pamamahala ng Diyos ay palaging sumusulong, at ang pagsasagawa ng tao ay palaging umaakyat pataas. Gumagawa lagi ang Diyos, at laging nangangailangan ang tao, sa gayon kapwa nila nararating ang kanilang tugatog, ang Diyos at ang tao ay nagsanib nang lubos. Ito ang pagpapahayag ng katuparan ng gawain ng Diyos, at ang pangwakas na kinalabasan ng buong pamamahala ng Diyos.
Sa bawat yugto ng gawain ng Diyos mayroon ding katumbas na atas sa tao. Lahat niyaong mga nasa loob ng agos ng Banal na Espiritu ay nagtataglay ng presensiya at disiplina ng Banal na Espiritu, at yaong mga wala sa loob ng agos ng Banal na Espiritu ay nasa ilalim ng pag-uutos ni Satanas, at wala ang anumang gawain ng Banal na Espiritu. Ang mga tao na nasa agos ng Banal na Espiritu ay yaong mga tumatanggap sa bagong gawain ng Diyos, ang mga nakikipagtulungan sa bagong gawain ng Diyos. Kung yaong mga nasa loob ng agos na ito ay walang kakayahang makipagtulungan, at walang kakayahang isagawa ang katotohanan na kinakailangan ng Diyos sa panahong ito, kung gayon sila ay parurusahan, at ang pinakamalala ay tatalikuran ng Banal na Espiritu. Yaong mga tumatanggap sa bagong gawain ng Banal na Espiritu, ay mamumuhay sa loob ng agos ng Banal na Espiritu, tatanggapin ang pangangalaga at pag-iingat ng Banal na Espiritu. Yaong mga handang isagawa ang katotohanan ay nililiwanagan ng Banal na Espiritu, at yaong mga hindi handa na isagawa ang katotohanan ay dinidisiplina ng Banal na Espiritu, at maaari pang maparusahan. Hindi alintana kung anong uri ng tao sila, basta’t sila ay nasa loob ng agos ng Banal na Espiritu, panánagútán ng Diyos ang lahat ng mga tumatanggap sa bagong gawain Niya para sa kapakanan ng Kanyang pangalan. Ang mga lumuluwalhati sa Kanyang pangalan at handang isagawa ang mga salita Niya ay makakatanggap ng Kanyang mga pagpapala; ang mga hindi sumusunod sa Kanya at hindi nagsasagawa ng Kanyang mga salita ay makakatanggap ng Kanyang kaparusahan. Ang mga tao na nasa agos ng Banal na Espiritu ay ang mga tumatanggap sa bagong gawain, at dahil tinanggap nila ang bagong gawain, sila ay nararapat magkaroon ng angkop na pakikipagtulungan sa Diyos, at hindi dapat kumilos na parang mga suwail na hindi ginagampanan ang kanilang mga tungkulin. Ito ang tanging atas ng Diyos sa tao. Hindi ganoon para sa mga taong hindi tumatanggap sa bagong gawain: Sila ay nasa labas ng agos ng Banal na Espiritu, at ang disiplina at pamumuna ng Banal na Espiritu ay hindi para sa kanila. Buong araw, ang mga taong ito ay namumuhay sa loob ng laman, sila ay namumuhay sa loob ng kanilang mga isipan, at ang lahat ng ginagawa nila ay ayon sa katuruang bunga ng paghihimay at pananaliksik ng kanilang sariling mga utak. Hindi ito ang mga kinakailangan ng bagong gawain ng Banal na Espiritu, at lalong hindi rin ito pakikipagtulungan sa Diyos. Yaong mga hindi tumatanggap sa bagong gawain ng Diyos ay walang presensiya ng Diyos, at, higit sa lahat, salat sa mga pagpapala at pag-iingat ng Diyos. Ang karamihan sa kanilang mga salita at mga pagkilos ay nakaayon sa mga nakalipas na mga kinakailangan ng gawain ng Banal na Espiritu; ang mga ito ay katuruan at hindi katotohanan. Ang gayong katuruan at alituntunin ay sapat na upang patunayan na ang nag-iisang bagay na nagtitipon sa kanila ay relihiyon; hindi sila ang mga napili, o ang mga pinag-uukulan ng gawain ng Diyos. Ang pagtitipon nilang lahat na magkakasama ay matatawag lamang na maringal na kongreso ng relihiyon, at hindi matatawag na iglesia. Ito ay isang katunayan na hindi mababago. Wala sa kanila ang bagong gawain ng Banal na Espiritu; ang kanilang isinasabuhay ay relihiyon lamang, ang kanilang nararanasan ay sagana lamang sa relihiyon; hindi sila nagtataglay ng presensiya at gawain ng Banal na Espiritu, at sila ay hindi karapat-dapat na tumanggap ng disiplina at pagliliwanag mula sa Banal na Espiritu. Ang mga taong ito ay mga walang buhay na bangkay, at mga uod na walang kabanalan. Wala silang kaalaman sa pagkasuwail at paglaban ng tao, walang kaalaman sa mga masasamang gawi ng tao, wala rin silang kaalaman sa gawain at kasalukuyang kalooban ng Diyos. Lahat sila ay walang alam, mga hamak na tao na hindi nararapat tawaging mananampalataya! Wala sa kanilang mga ginagawa ang may kaugnayan sa pamamahala ng Diyos, at hindi nila masisira ang plano ng Diyos. Ang mga salita at pagkilos nila ay nakadidiri, nakakaawa, at hindi karapat-dapat banggitin. Wala sa anumang ginawa ng mga wala sa agos ng Banal na Espiritu ang may kaugnayan sa bagong gawain ng Banal na Espiritu. Dahil dito, kahit na ano ang kanilang gawin, sila ay walang disiplina ng Banal na Espiritu, at, higit sa lahat, wala silang pagliliwanag mula sa Banal na Espiritu. Dahil sila ay mga taong walang pag-ibig sa katotohanan, sila ay kinamuhian at tinanggihan ng Banal na Espiritu. Sila ang tinatawag na makasalanan dahil sila ay namumuhay sa laman, at ginagawa kung ano ang kanilang nais sa ilalim ng karatula ng Diyos. Habang gumagawa ang Diyos, sinasadya nilang hamunin Siya, at tumakbo sa magkabilang patunguhan sa Kaniya. Ang hindi pakikipagtulungan ng tao sa Diyos ay labis na pagiging mapanghimagsik sa ganang sarili, huwag nang banggitin ang sinadyang pagtakas ng mga taong ito mula sa Diyos. Hindi ba nila matatanggap ang kanilang kaparusahan? Sa mga ginawang kasamaan ng mga taong ito, ang ilan ay hindi mapigilang sila ay isumpa, ngunit hindi sila binibigyang pansin ng Diyos. Para sa tao, lumalabas na ang kanilang mga pagkilos ay pagmamalasakit para sa pangalan ng Diyos, ngunit sa katotohanan, wala silang kaugnayan sa Kanyang pangalan o ang pagpapatotoo sa Kanya. Kahit na anuman ang gawin ng mga taong ito, wala itong kaugnayan sa Diyos: Wala itong kaugnayan sa Kanyang pangalan at gawain ngayon. Ang mga taong ito ay hinihiya ang kanilang sarili, at inihahayag si Satanas: sila ay mga makasalanan na naghahanda para sa araw ng matinding poot. Ngayon, hindi alintana ang kanilang kilos, basta’t hindi nila pipigilin ang pamamahala ng Diyos at hindi makikialam sa bagong gawain ng Diyos, ang mga taong iyon ay hindi papasailalim sa nararapat na kaparusahan, dahil malapit nang dumating ang araw ng matinding galit. Maraming bagay ang pinaniniwalan ng tao na dapat ay isinagawa na ng Diyos, at ang akala nila ang mga makasalanan ay dapat sumailalim sa kaparusahan sa lalong madaling panahon. Ngunit dahil ang gawain ng pamamahala ng Diyos ay hindi pa natatapos, at ang araw ng matinding galit ay hindi pa dumarating, ang mga hindi matuwid ay patuloy pa ring gumagawa ng mga masasamang gawain. Ang ilan ay nagsasabi na ang mga nasa relihiyon ay walang presensiya o gawain ng Banal na Espiritu, at sila ay nagdadala ng kahihiyan sa pangalan ng Diyos; kaya bakit hindi sila winawasak ng Diyos, sa halip na tiisin ang kanilang pagsuway? Ang mga taong ito, na silang patotoo ni Satanas, at ipinapahayag ang laman, wala silang alam, mabababaw na tao, sila ay katawa-tawa. Hindi nila mapagmamasdan ang pagdating ng matinding galit ng Diyos bago nila maunawaan kung paano gumagawa ang Diyos ng Kanyang mga gawain sa mga tao, at sa oras na sila ay lubos na malupig, ang mga makasalanang iyon ay makatatanggap ng kaparusahan, at wala ni isa sa kanila ang makatatakas sa araw ng matinding galit. Hindi ngayon ang panahon para sa kaparusahan ng tao, ito ay panahon upang isagawa ang gawain ng panlulupig, maliban na lang kung mayroong mga maninira sa pamamahala ng Diyos, kung saan sila ay papasailalim sa kaparusahan ayon sa tindi ng kanila mga ginawa. Sa pamamahala ng Diyos sa sangkatauhan, ang lahat ng nasa agos ng Banal na Espiritu ay may kaugnayan sa Diyos. Ang mga kinamuhian at tinanggihan ng Banal na Espiritu ay namumuhay sa ilalim ng impluwensya ni Satanas, at ang kanilang isinasagawa ay walang kaugnayan sa Diyos. Ang mga tumatanggap lamang sa bagong gawain ng Diyos at ang mga nakikipagtulungan sa Diyos, ay may kaugnayan sa Kanya, dahil ang gawain ng Diyos ay para lamang sa mga tumatanggap dito, at hindi para sa lahat ng tao, hindi alintana kung ito ba ay kanilang tinanggap o hindi. Ang gawaing isinagawa ng Diyos ay may pakay, hindi ginawa nang mabilisan. Ang mga may kaugnayan kay Satanas ay hindi karapat-dapat na magbigay ng patotoo sa Diyos, at hindi sila karapat-dapat na makipagtulungan sa Diyos.
Ang bawat yugto ng gawain ng Banal na Espiritu ay nangangailangan ng patotoo ng tao. Ang bawat yugto ng gawain ay isang laban sa pagitan ng Diyos at ni Satanas, at ang pakay ng labanan ay si Satanas, habang ang gagawing perpekto sa gawaing ito ay ang tao. Kung mamumunga man ang gawain ng Diyos o hindi, ito ay batay sa paraan ng patotoo ng tao sa Diyos. Ang patotoong ito ay ang atas ng Diyos sa mga tagasunod Niya; ito ang patotoo na ginawa sa harapan ni Satanas, at isang patunay sa katuusan ng gawain Niya. Ang buong pamamahala ng Diyos ay nahahati sa tatlong yugto, at sa bawat yugto, ang mga angkop na atas ay ibinigay sa tao. At saka, habang lumilipas at sumusulong ang panahon, ang mga atas ng Diyos sa lahat ng sangkatauhan ay mas tumaas. Kaya, dahan-dahan, ang gawaing ito ng pamamahala ng Diyos at naabot ang rurok, hanggang ang tao ay mapagmamasdan ang katotohanan ng “pagpapakita ng Salita sa katawang-tao,” at sa paraang ito ang mga atas sa tao ay mas tumaas, at ang mga atas sa tao na sumaksi ay mas tumaas. Habang mas nagiging mahusay ang tao sa pakikipagtulungan sa Diyos, mas niluluwalhati niya ang Diyos. Ang pakikipagtulungan ng tao ay ang patotoo na kailangan niyang dalhin, at ang patotoo na kanyang dinadala ay ang pagsasagawa ng tao. Kaya, kung magbunga man ang gawain ng Diyos, at kung magkakaroon ba ng tunay na patotoo o hindi, ay lubos na kaugnay ng pakikipagtulungan at patotoo ng tao. Kapag natapos ang gawain, maaaring sabihin na, kapag naabot na ang katapusan ng lahat ng pamamahala ng Diyos, ang tao ay aatasang magdala ng mas malalaking patotoo, at kapag ang gawain ng Diyos ay nakaabot na sa katapusan, ang pagsasagawa at pagpasok ng tao ay mararating ang kanilang rurok. Sa nakalipas, ang tao ay inatasang sumunod sa kautusan at mga batas, at inatasang maging matiisin at mapagpakumbaba. Ngayon, ang tao ay inatasan na sundin ang lahat ng pagsasaayos ng Diyos at magtaglay ng labis na pag-ibig sa Diyos, at sa huli ang tao ay inatasan na mahalin ang Diyos sa kabila ng paghihirap. Ang tatlong yugtong ito ay mga atas ng Diyos sa tao, dahan-dahan, sa kabuuan ng Kanyang pamamahala. Ang bawat yugto ng gawain ng Diyos ay mas lumalalim kaysa sa huli, at sa bawat yugto ang mga atas sa tao ay mas tumindi kaysa sa huli, at sa paraang ito, ang buong pamamahala ng Diyos ay unti-unting nabubuo. Dahil ang mga atas sa tao ay lalong tumataas, ang disposisyon ng tao ay mas lumalapit sa pamantayang kailangan ng Diyos, at saka lamang lubusang makalalayo ang buong sangkatauhan sa impluwensya ni Satanas hanggang sa matapos ang gawain ng Diyos, ang buong sangkatauhan ay maililigtas mula sa impluwensya ni Satanas. Kapag dumating ang oras na iyon, ang gawain ng Diyos ay darating na sa katapusan, at ang pakikipagtulungan ng tao sa Diyos nang sa gayon ay magkamit ng pagbabago sa kanyang disposisyon ay magwawakas na rin, at ang buong sangkatauhan ay mamumuhay sa kaliwanagan ng Diyos, at mula rito, mawawala na ang pagkasuwail at paglaban sa Diyos. Hindi mangangailangan ang Diyos sa tao, at magkakaroon ng mas maayos na pakikipagtulungan sa pagitan ng tao at ng Diyos, ang isa ay ang magkasamang buhay ng tao at ng Diyos, ang buhay na nagmumula sa pamamahala ng Diyos ay natapos na, at matapos lubos na mailigtas ng Diyos ang tao mula kay Satanas. Ang mga hindi makasunod sa mga yapak ng Diyos ay walang karapatan sa buhay na iyon. Ibinaba nila ang kanilang mga sarili sa kadiliman, kung saan sila ay tatangis at magngangalit ang mga ngipin; sila ang mga taong naniniwala sa Diyos ngunit hindi sumusunod sa Kanya, mga naniniwala sa Diyos ngunit hindi tumatalima sa lahat ng Kanyang gawain. Dahil naniniwala ang tao sa Diyos, nararapat niyang sundan ang mga yapak ng Diyos, dahan-dahan; dapat siyang “sumunod sa Kordero saan man Siya pumaroon.” Ito lamang ang mga taong naghahangad ng totoong daan, sila lamang ang mga nakakaalam sa gawain ng Banal na Espiritu. Ang mga taong labis na sumusunod sa mga titik at mga katuruan ay ang mga naalis dahil sa gawain ng Banal na Espiritu. Sa bawat panahon, ang Diyos ay magsisimula ng bagong gawain, at sa bawat panahon, magkakaroon ng bagong simula ang mga tao. Kung ang tao ay susunod lamang sa mga katotohanan na “ang Jehovah ang Diyos” at “si Jesus ang Kristo,” na mga katotohanan na nagagamit lamang sa isang panahon, sa gayon ang tao ay hindi makakasabay sa gawain ng Banal na Espiritu, at mawawalan ng kakayahang magkamit ng gawain ng Banal na Espiritu. Hindi alintana kung paano gumagawa ang Diyos, ang tao ay sumusunod nang walang pag-aalinlangan, at siya ay sumusunod nang malapitan. Sa paraang ito, paano maaalis ng Banal na Espiritu ang tao? Hindi alintana kung ano ang ginagawa ng Diyos, hangga’t ang tao ay tiyak na ito ay gawain ng Banal na Espiritu, at nakikipagtulungan sa gawain ng Banal na Espiritu nang walang pag-aalinlangan, at sinusubukang matupad ang mga atas ng Diyos, paano siya maparurusahan? Hindi huminto ang gawain ng Diyos, hindi natigil ang Kanyang mga yapak, at bago pa man matupad ang Kanyang gawain ng pamamahala, Siya ay palaging maraming ginagawa, at hindi tumigil. Ngunit iba ang tao: Nagkamit lamang ng maliit na gawain ng Banal na Espiritu, itinuring niya na ito ay hindi kailanman magbabago; nagkamit lamang ng maliit na kaalaman, hindi na siya nagpatuloy sa pagsunod sa mga yapak ng bagong gawain ng Diyos; nakakita lamang ng maliit na bahagi ng gawain ng Diyos, dali-daling itinuring na niyang kahoy na imahen ang Diyos, at naniniwala na mananatili sa ganoong anyo ang Diyos sa harap niya, na ganito rin sa nakalipas at sa hinaharap; nagkamit lamang ng mababaw na kaalaman, naging mayabang ang tao at nakalimutan niya ang sarili at nagsimulang ihayag ang disposisyon at pagkatao ng Diyos na hindi talaga umiiral; at nanatili sa isang yugto ng gawain ng Banal na Espiritu, kahit anong uri ng tao ang maghayag ng bagong gawain ng Diyos, hindi ito tinatanggap ng tao. Ito ang mga taong hindi matanggap ang bagong gawain ng Banal na Espiritu; masyado silang maingat, at hindi kayang tumanggap ng mga bagong bagay. Ang mga taong iyon ay naniniwala sa Diyos ngunit tinatanggihan din Siya. Naniniwala ang tao na mali rin ang mga Israelita na “maniwala lamang sa Jehovah at hindi kay Jesus,” ngunit karamihan ng mga tao ay “maniwala lamang sa Jehovah at tanggihan si Jesus” at “manabik sa pagbabalik ng Tagapagligtas, ngunit tututulan ang Tagapagligtas na nagngangalang Jesus.” Hindi na nakapagtataka, na ang mga tao ay nabubuhay pa rin sa ilalim ng sakop ni Satanas matapos tanggapin ang isang yugto ng gawain ng Banal na Espiritu, at hindi pa rin nakatatanggap ng pagpapala ng Diyos. Hindi ba’t ito ang bunga ng pagsuway ng tao? Ang mga Kristiyano sa buong mundo na hindi nakakasunod sa bagong gawain ng ngayon ay kumakapit pa rin sa mga paniniwala na sila ang mga mapapalad, na tutuparin ng Diyos ang kanilang mga kahilingan. Subalit hindi nila tiyak na masabi kung bakit isasama sila ng Diyos sa pangatlong langit, o kung nakatitiyak ba sila kung paano sila kukunin ni Jesus na nakasakay sa puting ulap, hindi rin nila masabi na may katiyakan kung si Jesus ay totoong darating sakay ng puting ulap sa araw na kanilang iniisip. Lahat sila ay nababahala; hindi rin nila alam kung lahat sila ay kukunin ng Diyos, ang mga maliliit na bilang ng tao mula sa iba’t-ibang denominasyon. Ang gawaing isinasagawa ng Diyos ngayon, ang kasalukuyang kapanahunan, ang kalooban ng Diyos—wala silang pagkakaunawa sa mga ito, at walang ibang magawa kundi ang magbilang ng mga araw sa kanilang mga daliri. Tanging ang mga sumusunod sa mga yapak ng Kordero hanggang sa katapusan ang magkakamit ng pangwakas na pagpapala, samantalang ang mga “tusong tao,” na hindi makasunod hanggang sa katapusan ngunit naniniwala pa rin na nakamtan nila ang lahat, ay walang kakayahang masaksihan ang anyo ng Diyos. Lahat sila ay naniniwala na sila ang pinakamatalinong tao sa lupa, at pinuputol nila ang patuloy na pag-unlad ng gawain ng Diyos na wala namang dahilan, at sila ay tila naniniwala na isasama sila ng Diyos sa langit, silang “mayroong lubos na katapatan sa Diyos, sumusunod sa Diyos, at tumatalima sa mga salita ng Diyos.” Kahit na sila ay mayroong “lubos na katapatan” sa mga salitang sinabi ng Diyos, ang kanilang mga salita at kilos ay nakadidiri pa rin dahil kanilang tinututulan ang gawain ng Banal na Espiritu, at gumagawa ng panlilinlang at masama. Ang mga hindi sumusunod hanggang sa katapusan, ang mga hindi makakasabay sa gawain ng Banal na Espiritu, at lubos na kumakapit sa mga lumang gawain ay hindi lamang nabigo sa pagkamit ng katapatan sa Diyos, ngunit, naging isa sa mga hindi tumatalima sa Diyos, naging isa sa mga tinanggihan ng bagong panahon, at ang mga maparurusahan. Mayroon pa bang mas nakakaawa sa kanila? Marami nga ang naniniwala na ang lahat ng tumanggi sa lumang kautusan at tumanggap sa bagong gawain ay walang konsensya. Ang mga taong ito, na ang tanging sinasambit lamang ay “budhi,” at hindi alam ang gawain ng Banal na Espiritu, sa huli ay puputulin ang kanilang mga inaasam-asam dahil sa kanilang mga konsensya. Ang gawain ng Diyos ay hindi sumusunod sa katuruan, at kahit na ito ay Kanyang sariling gawa, hindi pa rin kumakapit ang Diyos dito. Kung ano ang dapat tanggihan ay tanggihan, kung ano ang dapat maalis ay aalisin. Ngunit inilagay pa rin ng tao ang kanyang sarili sa galit ng Diyos sa pamamagitan ng pagkapit sa maliit na bahagi ng gawain ng pamamahala ng Diyos. Hindi ba’t nakakatawa ang tao? Hindi ba’t ito ang kamangmangan ng tao? Kung ang tao ay mahina ang loob at sobrang maingat dahil siya ay takot na hindi magkamit ng pagpapala ng Diyos, lalo silang hindi magkakamit ng mas malalaking pagpapala, at ang pagkamit ng pangwakas na pagpapala. Ang mga tao na hamak na sumusunod sa kautusan at ipinapakita ang kanilang lubos na katapatan sa kautusan, habang mas ipinakikita nila ang kanilang katapatan sa kautusan, sila ay lalong nagiging mga suwail na tumatalima sa Diyos. Dahil ngayon ang Kapanahunan ng Kaharian at hindi ang Kapanahunan ng Kautusan, at ang mga gawain sa ngayon ay hindi maaaring isama sa mga gawain ng nakalipas, at ang mga gawain ng nakalipas at hindi maihahambing sa gawain sa ngayon. Ang gawain ng Diyos ay nagbago, at ang pagsasagawa ng tao ay nagbago rin; ito ay hindi para kumapit sa kautusan o magpasan ng krus. Ang katapatan ng mga tao sa kautusan at sa krus ay hindi magiging kasangkapan upang makamit nila ang pagtanggap ng Diyos.
Ang tao ay lubusang gagawing ganap sa Kapanahunan ng Kaharian. Pagkatapos ng gawain ng panlulupig, ang tao ay papasailalim sa kapinuhan at pagdurusa. Ang mga magtatagumpay at tatayo upang maging patotoo sa pagdurusa ay ang mga gagawing ganap sa huli; sila ang mga nagtagumpay. Sa pagdurusang ito, ang tao ay inatasang tanggapin ang kapinuhan na ito, at ang kapinuhan na ito ang huling pagkakataon sa gawain ng Diyos. Ito ang huling pagkakataon na dadalisayin ang tao bago ang pagtatapos ng lahat ng gawain ng pamamahala ng Diyos, ang lahat ng sumusunod sa Diyos ay kailangang tanggapin ang huling pagsubok, kailangang tanggapin ang huling pagpipino. Ang mga pinaliligiran ng pagdurusa ay wala sa kanila ang gawain ng Banal na Espiritu at paggabay ng Diyos, ngunit ang mga tunay na nalupig at tunay na naghahangad sa Diyos ay makatatayo nang mabilis sa huli; sila ang mga nagtataglay ng kababaang-loob, at ang mga tunay na nagmamahal sa Diyos. Kahit na ano ang gawin ng Diyos, ang mga matagumpay na ito ay hindi mawawalan ng mga pangitain, at patuloy pa ring isinasagawa ang katotohanan at hindi nabibigo sa kanilang patotoo. Sila ang mga makalalampas sa pagdurusa. Bagaman yaong mga nilalagay ang sarili sa mapanganib na situwasyon nagaakalang makalalamang ay maari pa ring manghuthot, walang makatatakas sa pangwakas na pagdurusa, at walang makatatakas mula sa pangwakas na pagsubok. Ang mga nagtagumpay sa ganoong pagdurusa ay ang malaking pagpipino; ngunit ang mga nangingisda sa maligalig na tubig, ito ang gawain ng sakdal na pag-aalis. Kahit gaano nila subukan, ang katapatan ng mga taong nasa puso ng Diyos ay hindi magbabago; ngunit para sa mga taong walang Diyos sa kanilang puso, kapag ang gawain ay hindi kapaki-pakinabang sa kanilang laman, binabago nila ang kanilang pananaw sa Diyos, at lumalayo sa Diyos. Ganoon ang mga hindi maninindigan sa katapusan, na naghahanap lamang ng pagpapala ng Diyos at walang pagnanais na maggugol ang kanilang sarili sa Diyos at ialay ang kanilang sarili sa Kanya. Ang mga hamak na taong ito ay patatalsikin kapag natapos na ang gawain ng Diyos, at hindi karapat-dapat sa kahit na anong awa. Ang mga walang katauhan ay walang kakayahang mahalin ang Diyos nang tunay. Kapag ang paligid ay tiwasay at ligtas, o kung sila ay makikinabang, sila ay masunurin sa Diyos, ngunit sa sandaling ang kanilang ninanais ay hindi nila nakuha, ay mabilis silang naghihimagsik. Kahit na pagkatapos lamang ng isang gabi, kaya nilang magbago mula sa nakangiting, “mabait” na tao tungo sa pangit at mabangis na mamamatay-tao, at biglang itinuturing na mortal kaaway ang kanilang tagapagpala nang walang kadahilanan. Kapag ang mga demonyong ito ay hindi napalayas, mga demonyong papatay sa isang iglap, hindi ba’t sila ang pagmumulan ng paghihirap? Ang gawain ng pagliligtas sa tao ay hindi makakamit pagkatapos ng gawain ng panlulupig. Kahit na matapos ang gawain ng panlulupig, ang gawain ng pagdadalisay sa tao ay hindi pa natatapos; ang ganoong gawain ay matatapos lamang sa sandaling ang tao ay lubusang maging dalisay, sa sandaling ang mga tunay na nagpapasakop sa Diyos ay ginawang ganap, at sa sandaling ang mga mapagpanggap na walang Diyos sa kanilang mga puso ay nalinis. Ang mga hindi nakalulugod sa Diyos sa huling yugto ng Kanyang gawain ay lubusang aalisin, at ang mga maaalis ay pag-aari ng masama. Dahil sila ay hindi kinalulugdan ng Diyos, sila ay suwail sa Kanya, at kahit na sumusunod ang mga taong ito sa Diyos ngayon, ito ay hindi nagpapatunay na sila ang mga mananatili. Sa mga salitang “ang mga sumusunod sa Diyos hanggang sa katapusan ay maililigtas,” ang kahulugan ng “sumunod” ay tumayo nang matatag sa kabila ng pagdurusa. Ngayon, marami ang naniniwala na madali ang sumunod sa Diyos, ngunit kapag ang gawain ng Diyos ay malapit nang matapos, malalaman mo ang tunay na kahulugan ng “sumunod.” Hindi dahil kaya mo pang sumunod sa Diyos ngayon matapos kang lupigin, ito ay hindi nagpapatunay na isa ka sa mga gagawing perpekto. Ang mga hindi kinaya ang pagsubok, ang mga hindi kayang magtagumpay sa kabila ng pagdurusa ay hindi makakayang tumayo nang matatag, at hindi makakayang sumunod sa Diyos hanggang sa katapusan. Ang mga tunay na sumusunod sa Diyos ay makakayang magtiis sa anumang pagsubok ng Diyos, samantalang ang mga hindi talaga sumusunod sa Diyos ay hindi kakayanin ang tumayo sa anumang pagsubok ng Diyos. Sa malao’t madali, sila rin ay mapatatalsik, habang ang mga matagumpay ay mananatili sa kaharian. Kung ang tao ay tunay na naghahanap sa Diyos o hindi, ay malalaman sa pamamagitan ng pagsubok sa kanyang gawain, iyon ay, sa pamamagitan ng mga pagsubok ng Diyos, at walang kaugnayan sa pagpapasiya ng tao mismo. Hindi agad tinatanggihan ng Diyos ang tao; ang ginagawa Niya ay para mahikayat ang mga tao. Hindi Siya gumagawa ng anumang hindi makikita ng tao, o anumang gawain na hindi makahihikayat sa tao. Kung ang paniniwala ng tao ay tunay o hindi, ay patutunayan ng mga patotoo at hindi pagpapasiyahan ng tao. Walang duda na ang “trigo ay hindi magagawang pangsirang damo, at ang pangsirang damo ay hindi magagawang trigo”. Ang lahat ng tunay na nagmamahal sa Diyos ay mananatili sa kaharian, at hindi pagmamalabisan ng Diyos ang mga tunay na nagmamahal sa Kanya. Ayon sa iba’t-iba nilang mga tungkulin at mga patotoo, ang mga mananagumpay sa kaharian ay magsisilbing mga saserdote o tagasunod, at ang mga matagumpay sa kabila ng pagdurusa ay magiging kalipunan ng saserdote sa kaharian. Ang mga kalipunan ng saserdote ay mabubuo kapag ang gawain ng ebanghelyo sa buong daigdig ay natapos. Kapag dumating ang panahong iyon, ang kailangang gawin ng tao ay ang pagganap sa kanyang mga tungkulin sa kaharian ng Diyos, at ang paninirahan niyang kasama ang Diyos sa loob ng kaharian. Sa kalipunan ng mga saserdote mayroong magiging punong saserdote at mga saserdote, at ang natitira ay magiging anak at mga tao ng Diyos. Ito ay malalaman sa pamamagitan ng kanilang mga patotoo sa Diyos sa kabila ng pagdurusa; hindi lamang ito mga titulo na ibinigay lamang nang basta-basta. Kapag ang katayuan ng tao ay naitatag, ang gawain ng Diyos ay matatapos, dahil ang lahat ay tinitipon ayon sa uri at ibinabalik sa kanilang orihinal na kalagayan, at ito ang tanda ng katuparan ng gawain ng Diyos, ito ang pangwakas na kinalabasan ng gawain ng Diyos at ang pagsasagawa ng tao, at ang pangkakabuo-buo ng mga pangitain ng gawain ng Diyos at ang pakikipagtulungan ng tao. Sa katapusan, ang tao ay makahahanap ng kapahingahan sa kaharian ng Diyos, ang Diyos ay babalik sa Kanyang tahanan upang mamahinga. Ito ang pangwakas na kinalabasan ng 6,000 taong pakikipagtulungan sa pagitan ng Diyos at ng tao.
Kung ihahambing sa mga nakalipas na panahon, ang gawain ng Diyos sa Kapanahunan ng Kaharian ay mas tunay, mas nakatuon sa diwa ng tao at sa mga pagbabago sa kanyang disposisyon, at mas makapagpapatotoo sa Diyos Mismo para sa mga sumusunod sa Kanya. Sa madaling salita, sa Kapanahunan ng Kaharian, habang Siya ay gumagawa, mas ipinamamalas ng Diyos ang Sarili Niya sa tao kaysa sa ibang panahon sa nakalipas, nangangahulugan na ang mga pangitain na nararapat malaman ng tao ay mas mataas kaysa sa mga nakalipas na panahon. Dahil wala pang nakagagawa ng mga gawain ng Diyos sa mga tao, ang mga pangitain na nalalaman nila sa Kapanahunan ng Kaharian ay ang mga pinakamataas sa lahat ng mga gawaing pamamahala. Wala pang nakagagawa ng gawain ng Diyos, kaya ang mga pangitain na malalaman ng tao ay ang mga pinakamataas sa lahat ng mga pangitain, at ang pinanggagalingang pagsasagawa ng tao ay mas mataas rin kaysa sa mga nakalipas na panahon, dahil ang pagsasagawa ng tao ay nagbabago upang umayon sa mga pangitain, at ang kasakdalan ng mga pangitain ay nagiging tanda ng kasakdalan ng mga atas sa tao. Sa sandaling ang lahat ng pamamahala ng Diyos ay huminto, gayundin ang pagsasagawa ng tao, at kung wala ang gawain ng Diyos, walang magagawa ang tao kundi ang manatili sa mga katuruang nakalipas, kung hindi ay wala na silang mapupuntahan. Kung walang mga bagong pangitain, wala ring bagong pagsasagawa ang tao; kung walang ganap na mga pangitain, wala ring perpekto na pagsasagawa ang tao; kung walang mas mataas na mga pangitain, wala ring mas mataas na pagsasagawa ang tao. Ang pagsasagawa ng tao ay nagbabago ayon sa mga hakbang ng Diyos, at, gayundin, ang kaalaman at karanasan ng tao ay nagbabago rin ayon sa gawain ng Diyos. Kahit gaano kahusay ang tao, hindi pa rin siya mapahihiwalay mula sa Diyos, at kung hihinto sa paggawa ang Diyos kahit sa isang saglit, mabilis na mamamatay ang tao mula sa Kanyang galit. Walang maipagyayabang ang tao, dahil gaano man kataas ang kaalaman ng tao ngayon, kahit gaano kalalim ang kanyang mga karanasan, hindi siya mapahihiwalay mula sa gawain ng Diyos—dahil ang pagsasagawa ng tao, na kung saan siya ay nararapat maghanap sa kanyang paniniwala sa Diyos, ay hindi mapahihiwalay mula sa mga paggawa. Sa bawat sandali ng gawain ng Diyos ay ang mga pangitain na kailangang malaman ng tao, pangitain na sinusundan ng mga angkop na atas mula sa Diyos. Kung wala ang mga pangitain na ito bilang saligan, hindi kayang isagawa ng tao, o makakayang lubos na sumunod sa Diyos. Kung hindi kilala ng tao ang Diyos at hindi nauunawaan ang Kanyang kalooban, lahat ng ginagawa ng tao ay walang kabuluhan, at walang kakayahang sang-ayunan ng Diyos. Kahit gaano kasagana ang kakayahan ng tao, hindi pa rin siya mapahihiwalay mula sa gawain at sa patnubay ng Diyos. Kahit gaano kabuti ang mga pagkilos ng tao, hindi pa rin nito mapapalitan ang gawain ng Diyos. Kaya, hindi maihihiwalay ang pagsasagawa ng tao sa mga pangitain. Ang mga hindi tumatanggap sa mga bagong pangitain ay walang bagong pagsasagawa. Ang kanilang pagsasagawa ay walang kaugnayan sa katotohanan dahil sila ay sumusunod sa mga katuruan at nananatili sa walang-buhay na batas; wala silang mga bagong pangitain, at ang kinalabasan, wala silang isinagawa sa bagong kapanahunan. Naiwala nila ang mga pangitain, at dahil dito, nawala ang gawain ng Banal na Espiritu, at nawala ang katotohanan. Ang mga walang katotohanan ay ang mga anak ng kahangalan, at sila’y kumakatawan kay Satanas. Kahit na anong uri ang isang tao, hindi maaaring wala silang pangitain sa gawain ng Diyos, at hindi sila maaaring mawalan ng presensiya ng Banal na Espiritu; sa sandaling mawala ang pangitain sa kanila, sila ay kaagad bubulusok sa impiyerno at mamumuhay sa kadiliman. Ang mga taong walang pangitain ay ang mga sumusunod sa Diyos na may kamangmangan, sila ang mga salat sa gawain ng Banal na Espiritu, at sila ay namumuhay sa impiyerno. Ang ganoong mga tao ay hindi naghahangad ng katotohanan, at inilalaylay ang pangalan ng Diyos na tila isang karatula. Ang mga hindi nakakaalam ng gawain ng Banal na Espiritu, ang mga hindi nakakaalam sa Diyos na nagkatawang-tao, ang mga hindi nakakaalam sa tatlong yugto ng gawain sa kabuuan ng pamamahala ng Diyos—hindi nila alam ang mga pananaw, at sila ay walang katotohanan. Hindi ba’t mga gumagawa ng masama ang mga hindi nagtataglay ng katotohanan? Ang mga handang isagawa ang katotohanan, mga handang hanapin ang kaalaman tungkol sa Diyos, at mga tunay na nakikipagtulungan sa Diyos ay mga taong ginagamit ang mga pangitain bilang saligan. Sila ay pinahintulutan ng Diyos dahil sila ay nakikipagtulungan, at ang pakikipagtulungan na ito ang dapat isagawa ng tao.
Naglalaman ang mga pangitain ng mga landas upang isagawa. Ang tunay na pangangailangan ng tao ay nilalaman din ng mga pangitain, gayundin ang mga gawain ng Diyos na kailangang malaman ng tao. Sa nakalipas, sa mga natatanging salu-salo o maringal na salu-salo na ginaganap sa iba’t-ibang lugar, isang tanging kalagayan ng landas ng pagsasagawa ang pinag-usapan. Ang mga ganoong pagsasagawa ay ang mga dapat isagawa sa Kapanahunan ng Biyaya at bahagyang nagtataglay ng kaugnayan sa kaalaman tungkol sa Diyos, dahil ang pananaw sa Kapanahunan ng Biyaya ay ang tanging pananaw sa pagpapapako sa krus ni Jesus, at walang pangitain na hihigit pa rito. Wala nang dapat malaman ang tao maliban sa gawain ng Kanyang pagtubos sa sangkatauhan sa pamamagitan ng krus, kaya sa Kapanahunan ng Biyaya wala ng ibang pangitain na kailangang malaman ang tao. Sa ganitong paraan, ang tao ay mayroon lamang katiting na kaalaman tungkol sa Diyos, at bukod sa kaalaman tungkol sa pag-ibig at awa ni Jesus, mayroong ilang payak at kahabag-habag na bagay na dapat niyang isagawa, mga bagay na malayo na sa ngayon. Sa nakalipas, anuman ang anyo ng kanyang pagtitipon, walang kakayahan ang tao na mangusap tungkol sa tunay na kaalaman tungkol sa gawain ng Diyos, lalong hindi masabi ng malinaw kung alin ang pinaka-angkop na landas ng pagsasagawa para pumasok ang tao. Nagdagdag lamang Siya ng ilang payak na salaysay sa saligan ng pagtitimpi at pagtitiis; wala talagang pagbabago sa diwa ng kanyang pagsasagawa, dahil sa parehong panahon hindi gumawa ang Diyos ng mas bagong gawain, ang tanging atas Niya sa tao ay ang pagtitimpi at pagtitiis, o pagbuhat ng kanilang krus. Maliban sa mga paggawa na iyon, walang ibang mas mataas na mga pangitain kaysa sa pagkakapako sa krus ni Jesus. Sa nakalipas, walang binanggit na ibang mga pangitain dahil hindi nagsagawa ng maraming gawain ang Diyos, at dahil may hangganan lamang ang binigay Niyang atas sa tao. Sa paraang ito, kahit ano pa man ang ginawa ng tao, hindi niya makakayang lumaban sa mga hangganang ito, mga hangganang payak at mababaw na bagay na dapat isagawa ng tao. Ngayon ay aking sinasalita ang ibang mga pangitain dahil ngayon, mas maraming gawain ang naisagawa, mga gawaing higit sa Kapanahunan ng Kautusan at Kapanahunan ng Biyaya. Ang mga atas sa tao, ay mas labis na mas mataas rin kaysa sa mga nakalipas na panahon. Kung walang kakayahan ang tao na malaman ang mga gawaing iyon, hindi ito magtataglay ng malaking kahalagahan; maaaring sabihin na mahihirapan ang tao na lubos na malaman ang mga ganoong gawain kung hindi niya ilalaan ang matinding pagpapasakit para rito. Sa gawain ng panlulupig, kung ang pag-usapan lamang ay ang landas ng pagsasagawa, gagawin nitong di-makapangyayari ang paglupig sa tao. Ang pag-uusap lamang tungkol sa mga pangitain, na walang mga atas sa tao, ay gagawin ring napakahirap ang paglupig sa tao. Kung ang landas ng pagsasagawa lamang ang napag-uusapan, magiging napakahirap ang patamaanang pinakamahinang bahagi ng tao, o ang iwaksi ang pagkakaunawa ng tao, at magiging napakahirap rin na lubusang lupigin ang tao. Ang mga pangitain ang pangunahing kagamitan sa paglupig ng tao, ngunit kung walang landas maliban sa mga pangitain, ay hindi makasusunod ang tao, at lalong walang anumang paraan sa pagpasok niya. Ito ang naging simulain ng gawain ng Diyos mula noong una hanggang sa katapusan: Sa mga pangitain mayroong maaaring isagawa, at mayroon rin naman na mga pangitaing bukod-tangi para sa ganoong pagsasagawa. Ang antas ng mga pagbabago sa buhay ng tao at ang kanyang disposisyon ay kasama sa mga pagbabago sa mga pangitain. Kung aasa lamang ang tao sa mga sarili niyang kakayahan, ay magiging di-makapangyayari para sa kanya na makamit ang kahit na anong dakilang antas ng pagbabago. Ang mga pangitain ay nagpapahiwatig ng gawain at pamamahala ng Diyos Mismo. Ang pagsasagawa ay tumutukoy sa landas ng pagsasagawa ng tao, at sa daan ng pag-iral ng tao; sa lahat ng pamamahala ng Diyos, ang kaugnayan sa pagitan ng mga pangitain at pagsasagawa ay ang kaugnayan sa pagitan ng Diyos at tao. Kapag inalis ang mga pangitain, o kung ang mga ito ay pinag-usapan na wala ang usapin sa pagsasagawa, o kung mayroon lamang mga pangitain at wala ang pagsasagawa, ang mga bagay na ito ay hindi maibibilang na pamamahala ng Diyos, lalo’t hindi masasabi na ang gawain ng Diyos ay para sa kapakanan ng sangkatauhan; sa paraang ito, hindi lamang mawawalay ang tungkulin ng tao, ngunit ito ay magiging pagtanggi sa layunin ng gawain ng Diyos. Kung, sa simula hanggang sa katapusan, ay inatasan lamang ang tao na isagawa, na wala ang gawain ng Diyos, at, higit pa rito, kung ang tao ay hindi inatasan na unawain ang gawain ng Diyos, ay hindi ito matatawag na pamamahala ng Diyos. Kung hindi nakilala ng tao ang Diyos, at walang nalalaman sa kalooban ng Diyos, at bulag-bulagan na pagsasagawa sa kanyang malabo at basal na paraan, ay hindi siya kailanman magiging lubos na katanggap-tanggap na nilalang. Kaya, ang dalawang bagay na ito ay napakahalaga. Kung ang mayroon lamang ay ang gawain ng Diyos, sa ibang salita, kung ang mayroon lamang ay ang mga pangitain at wala ang pakikipagtulungan o pagsasagawa ng tao, ang mga bagay na iyon ay hindi matatawag na pamamahala ng Diyos. Kung ang mayroon lamang ay ang pagsasagawa at pagpasok ng tao, kahit na gaano pa kataas ang landas na pinasukan ng tao, ito rin ay hindi magiging katanggap-tanggap. Ang pagpasok ng tao ay kailangang unti-unting magbago ayon sa gawain at mga pangitain; hindi ito mabilisang mababago. Ang simulain ng pagsasagawa ng tao ay hindi malaya, ngunit ito ay may hangganan. Ang mga ganoong simulain ay nagbabago ayon sa mga pangitain ng gawain. Kaya ang pamamahala ng Diyos ay papunta rin sa gawain ng Diyos at pagsasagawa ng tao.
Ang gawaing pamamahala ay umiral lamang dahil sa sangkatauhan, na nangangahulugang naibunga lamang ito ng pag-iral ng sangkatauhan. Walang pamamahala bago ang sangkatauhan, o sa pasimula, nang ang kalangitan at lupa at lahat ng bagay ay nilikha. Kung, sa buong gawain ng Diyos, ay walang pagsasagawa na kapaki-pakinabang sa tao, na ang ibig sabihin, kung ang Diyos ay hindi gumawa ng mga angkop na mga kinakailangan sa tiwaling sangkatauhan (kung, sa gawaing ginawa ng Diyos, ay walang angkop na landas para sa pagsasagawa ng tao), kung gayon ang gawaing ito ay hindi matatawag na pamamahala ng Diyos. Kung ang kabuuan ng gawain ng Diyos ay kinapapalooban lamang ng pagsasabi sa tiwaling sangkatauhan kung paano nila gagampanan ang kanilang pagsasagawa, at hindi isinakatuparan ng Diyos ang alinman sa Kanyang sariling sapalarang-gawain, at hindi nagpamalas ng kahit katiting ng Kanyang walang-hanggang kapangyarihan o karunungan, kung gayon gaano man kataas ang mga kinakailangan ng Diyos sa tao, gaano man katagal namuhay ang Diyos kasama ng mga tao, walang malalaman ang tao tungkol sa disposisyon ng Diyos; kung ito ang kalagayan, ang ganitong uri ng gawain ay mas lalong hindi karapat-dapat na tawaging pamamahala ng Diyos. Sa madaling salita, ang gawain ng pamamahala ng Diyos ay gawaing ginagawa ng Diyos, at ang lahat ng gawain na isinasakatuparan niyaong mga nakamit ng Diyos sa ilalim ng Kanyang paggabay. Ang ganoong gawain ay maaaring buuin bilang pamamahala, at tumutukoy sa gawain ng Diyos sa mga tao, gayundin ang pakikipagtulungan sa Kanya ng lahat ng mga tagasunod Niya; ang lahat ng ito ay maaaring tawagin nang buo na pamamahala. Dito, ang gawain ng Diyos ay tinatawag na mga pangitain, at ang pakikipagtulungan ng tao ay tinatawag na pagsasagawa. Habang tumataas ang gawain ng Diyos (iyon ay, kung gaano kataas ang mga pangitain), mas nagagawang malinaw sa tao ang disposisyon ng Diyos, at mas kasalungat ito ng mga pagkaintindi ng mga tao, at mas mataas ang pagsasagawa at pakikipagtulungan ng tao. Habang tumataas ang mga hinihingi sa tao, mas nagiging kasalungat ng mga pagkaintindi ng tao ang gawain ng Diyos, at bilang bunga nito ang mga pagsubok sa tao, at ang mga pamantayang hinihingi sa kanya na maabot, ay tumataas din. Sa pagtatapos ng gawaing ito, ang lahat ng mga pangitain ay naging ganap na, at yaong kinakailangan na isagawa ng tao ay narating na ang rurok ng kasakdalan. Ito rin ang magiging panahon kung kailan ang lahat ay pagbubukud-bukurin ayon sa uri, sapagka’t yaong dapat malaman ng tao ay naipakita na sa tao. Kaya’t kapag naabot ng mga pangitain ang kasukdulan, ang gawain ay malapit na ring matapos, at naabot na rin ng pagsasagawa ng tao ang tugatog nito. Ang pagsasagawa ng tao ay batay sa gawain ng Diyos, at ang pamamahala ng Diyos ay lubos na naihahayag lamang dahil sa pagsasagawa at pakikipagtulungan ng tao. Ang tao ang pantawag-pansin ng gawain ng Diyos at ang tao ang layon ng mga gawain sa pamamahala ng Diyos, at ang bunga ng buong pamamahala ng Diyos. Kung mag-isang gumawa ang Diyos, at wala ang pakikipagtulungan ng tao, kung gayon walang magsisilbing pagbubuu-buo ng Kanyang buong gawain, at sa paraang ito walang magiging kabuluhan sa pamamahala ng Diyos ni katiting man. Tanging sa pamamagitan lamang ng pagpili ng angkop na pag-uukulan na nasa labas ng gawain ng Diyos, at na maaaring magpahayag ng gawaing ito, at magpatunay sa walang-hanggang kapangyarihan at karunungan nito, maaaring makamit ang layunin ng pamamahala ng Diyos, at makamit ang layunin ng paggamit ng lahat ng gawaing ito upang talunin si Satanas. Kaya’t ang tao ay isang bahagi na hindi maaaring mawala sa gawain ng pamamahala ng Diyos, at ang tao lamang ang makakagawa sa pamamahala ng Diyos na magbunga at makamit ang sukdulan nitong layunin; kung wala ang tao, walang ibang anyo ng buhay ang makagaganap sa ganoong papel. Kung ang tao ang magiging tunay na pagkakabuu-buo ng gawaing pamamahala, kung gayon ang hindi pagsunod ng tiwaling sangkatauhan ay kailangang lubos na mawala. Kailangang bigyan ang tao ng pagsasagawa na angkop sa iba’t ibang panahon, at na ang Diyos ay magsasagawa ng katumbas na gawain sa gitna ng tao. Tanging sa paraang ito makakamtan sa kahuli-hulihan ang isang kalipunan ng tao na siyang pagkakabuu-buo ng gawaing pamamahala. Ang gawain ng Diyos sa gitna ng tao ay hindi maaaring magpatotoo sa Diyos Mismo sa pamamagitan lamang ng gawain ng Diyos; ang mga ganoong patotoo ay nangangailangan din ng mga buhay na tao na angkop sa Kanyang gawain nang sa gayon ito ay makamit. Gagawa muna ang Diyos sa mga taong ito, na kung saan sa pamamagitan nila ang Kanyang gawain ay maihahayag, kaya ang gayong patotoo sa Kanyang kalooban ay matataglay sa gitna ng mga nilalang. At dito, makakamtan ng Diyos ang layunin ng Kanyang gawain. Hindi mag-isang gumagawa ang Diyos upang matalo si Satanas dahil hindi Niya kayang tuwirang magpatotoo para sa sarili Niya sa gitna ng lahat ng mga nilalang. Kung ito ay gagawin Niya, magiging imposible na lubusang hikayatin ang tao, kaya nararapat na gumawa ang Diyos sa tao upang siya ay lupigin, at saka lamang Siya magkakamit ng patotoo sa gitna ng lahat ng mga nilalang. Kung gagawang mag-isa ang Diyos, at wala ang pakikipagtulungan ng tao, o kung hindi inatasan ang tao na makipagtulungan, kung gayon hindi magagawang makilala ng tao ang disposisyon ng Diyos, at magpakailanmang magiging walang kamalayan sa kalooban ng Diyos; sa paraang ito, hindi ito matatawag na gawain ng pamamahala ng Diyos. Kung magsisikap lamang sana ang tao mismo, at maghahanap, at gagawa nang maigi, nguni’t hindi niya naunawaan ang gawain ng Diyos, pinaglalaruan lamang ng tao ang kanyang sarili. Kung wala ang gawain ng Banal na Espiritu, yaong ginagawa ng tao ay kay Satanas, siya ay suwail at gumagawa ng masama; naihahayag si Satanas sa lahat ng ginagawa ng tiwaling sangkatauhan, at walang anumang kaayon sa Diyos, at ang lahat ay kahayagan ni Satanas. Wala sa mga nasabi na ang para lamang sa mga pangitain at pagsasagawa. Sa saligan ng mga pangitain, hinahanap ng tao ang pagsasagawa, hinahanap niya ang landas ng pagsunod, nang sa gayon ay maisasantabi niya ang kanyang mga pagkaintindi at makakamit yaong mga bagay na hindi pa niya nataglay sa nakalipas. Kinakailangan ng Diyos na makipagtulungan ang tao sa Kanya, na ang tao ay ganap na magpasakop sa Kanyang mga kinakailangan, at hinihingi ng tao na mamasdan ang gawaing ginagawa ng Diyos Mismo, upang maranasan ang kapangyarihan ng Diyos, at malaman ang disposisyon ng Diyos. Ang mga ito, sa kabuuan, ay ang pamamahala ng Diyos. Ang pagsasanib ng Diyos at ng tao ay ang pamamahala, at ang pinakadakilang pamamahala.
Ang mga pangitain ay tumutukoy sa gawain ng Diyos Mismo at ito ay nagtataglay ng mga pagsasagawa na dapat isagawa ng tao, at walang kaugnayan sa Diyos. Ang gawain ng Diyos ay isinasagawa ng Diyos Mismo, at ang pagsasagawa ng tao ay makakamit ng tao mismo. Ang mga nararapat gawin ng Diyos Mismo ay hindi dapat gawin ng tao, at ang dapat isagawa ng tao ay walang kaugnayan sa Diyos. Ang gawain ng Diyos ay ang Kanyang pangangasiwa, at walang kaugnayan sa tao. Ang gawaing ito ay hindi dapat isagawa ng tao, at, higit sa lahat, hindi makakayang gawin ng tao ang gawain ng Diyos. Ang iniatas na gawain ng tao at dapat isagawa ng tao, kung ito man ay ang pagbibigay ng kanyang buhay, o ang paghahatid ng kanyang sarili kay Satanas upang maging patotoo—ang lahat ng ito ay dapat isagawa ng tao. Ang Diyos Mismo ay tinatapos ang mga gawain na nararapat Niyang isagawa, at ang nararapat gawin ng tao ay ipinakita na sa kanila, at ang mga natitirang gawain ay iniwan para sa tao. Hindi gumagawa ang Diyos ng mga karagdagang gawain. Ginagawa Niya lamang amg mga gawain na sakop ng pangangasiwa Niya, at ipinapakita sa tao ang daan, at isinasagawa ang pagbubukas ng daan, at hindi ang paglalatag sa daan; ito ay dapat maunawaan ng tao. Ang pagsasabuhay ng katotohanan ay nangangahulugan ng pagsasabuhay ng salita ng Diyos, at ang lahat ng ito ay tungkulin ng tao, na kailangang isagawa ng tao, at walang kinalaman sa Diyos. Kung ang tao ay hinihiling na ang Diyos ay magdanas ng pasakit at pinuhin sa katotohanan, katulad nang sa tao, ang tao ay nagiging suwail. Ang gawain ng Diyos ay ang isagawa ang Kanyang pangangasiwa, at ang tungkulin ng tao ay ang sumunod sa gabay ng Diyos, nang walang paglaban. Ang kailangang gawin ng tao ay nararapat niyang matapos, hindi alintana kung paano gumagawa at nabubuhay ang Diyos. Ang Diyos Mismo lamang ang maaaring mag-atas sa tao, na ibig sabihin, ang Diyos Sarili Niyia lamang ang may karapatang mag-atas sa tao. Walang magagawa ang tao, walang dapat gawin kundi ang lubos na magpasakop at isagawa; ito ang katinuan na dapat taglayin ng tao. Sa sandaling matapos ang gawain ng Diyos Mismo, kailangan ng tao na ito ay maranasan. Kung sa katapusan, kapag ang lahat ng pamamahala ng Diyos ay natapos, at ang tao ay hindi pa rin sumunod sa mga atas ng Diyos, dapat patawan ng parusa ang tao. Kung ang tao ay hindi sinunod ang mga atas ng Diyos, ito ay dahil sa hindi pagsunod ng tao; hindi ito nangangahulugan na ang Diyos ay hindi naging masusi sa Kanyang gawain. Ang lahat ng hindi magawang isagawa ang salita ng Diyos, ang mga hindi makasunod sa mga atas ng Diyos, at ang mga hindi maibigay ang kanilang katapatan at pagsunod sa kanilang mga tungkulin—silang lahat ay maparurusahan. Ngayon, kung ano ang mga iniatas sa inyo ay hindi mga karagdagang pangangailangan, sa halip ay mga tungkulin ng tao, at kailangang isagawa ng lahat ng tao. Kung kayo ay walang kakayahan na gampanan ang inyong tungkulin, o magawa ito nang mainam hindi ba’t pinahihirapan ninyo lamang ang inyong sarili? Hindi ba’t sinusuyo ninyo ang kamatayan? Paano pa kayo umaasa sa hinaharap at mga posibilidad? Ang gawain ng Diyos ay para sa kapakanan ng sangkatauhan, at ang pakikipagtulungan ng tao ay para sa kapakanan ng pamamahala ng Diyos. Pagkatapos isagawa ng Diyos ang mga nararapat Niyang gawin, ang tao ay inatasan na maging mapagbigay sa kanyang pagsasagawa, at makipagtulungan sa Diyos. Sa gawain ng Diyos, ang tao ay hindi dapat magkulang sa pagsisikap, nararapat ialay ang kanyang katapatan at hindi dapat magpasasa sa kanyang makalkal na mga kaisipan, maupong walang galaw at maghintay ng kamatayan. Kayang ibigay ng Diyos ang Kanyang sarili para sa tao, ngunit bakit hindi maibigay ng tao ang kanyang buong katapatan sa Diyos? Magkaisa ang puso at isip ng Diyos at ng tao, ngunit bakit hindi mag-alok ng kaunting pakikipagtulungan ang tao? Gumagawa ang Diyos para sa sangkatauhan, ngunit bakit hindi magawa ng tao ang ilan sa mga tungkulin niya para sa kapakanan ng pamamahala ng Diyos? Tumagal ang gawain ng Diyos hanggang sa kasalukuyan, kayo pa rin ay nakakakita ngunit hindi kumikilos, kayo ay nakaririnig ngunit hindi gumagalaw. Hindi ba’t ang mga taong iyon ay nararapat sa kapahamakan? Inialay na ng Diyos ang Kanyang lahat para sa tao, ngunit bakit, ngayon, ang tao ay hindi pa rin magampanan ang kanyang tungkulin? Sa Diyos, ang Kanyang gawain ay ang Kanyang uunahin, at ang gawain ng Kanyang pamamahala ay ang pinakamahalaga. Para sa tao, ang pagsasagawa ng mga salita ng Diyos at pagtupad sa mga atas Niya ay kanyang unang priyoridad. Ito ay dapat maunawaan ninyong lahat. Ang mga salitang sinabi sa inyo ay narating na ang inyong kaibuturan, at walang ibang makagagawa sa gawain ng Diyos. Maraming tao pa rin ang hindi nakauunawa sa katotohan o sa kasinungalingan ng daan na ito; sila pa rin ay naghihintay at nagmamasid, at hindi ginagampanan ang kanilang tungkulin. Sa halip, sinusuri nila ang bawat salita at kilos ng Diyos, sila ay naglilimi sa kung ano ang kinakain at isinusuot Niya, at ang kanilang mga pag-unawa ay naging mas hapis. Hindi ba’t ang taong iyon ay nababahala sa wala? Paanong nangyari na ang mga taong iyon ay sila ring naghahangad sa Diyos? At paanong naging sila rin ang mga nagkukusang magpasakop sa Diyos? Inilalagay nila ang kanilang katapatan at tungkulin sa likod ng kanilang mga isip, at sa halip ay naglilimi sa mga iniisip ng Diyos. Sila ay mga lapastangan! Kung naunawaan lamang ng tao ang dapat niyang maunawaan, at isinabuhay ang mga dapat niyang isabuhay, sa gayon, ang Diyos ay magkakaloob ng Kanyang pagpapala sa tao, ang mga iniatas Niya sa tao ay kanilang mga tungkulin, at mga dapat isagawa ng tao. Kung walang kakayahan ang tao na maunawaan ang dapat niyang maunawaan, at walang kakayahan na isagawa ang dapat niyang isagawa, ang tao ay maparurusahan. Ang mga hindi nakikipagtulungan sa Diyos ay may galit sa Kanya, ang mga hindi tumatanggap sa bagong gawain ay laban dito, kahit na ang mga taong iyon ay hindi gumagawa ng lantad na paglaban dito. Ang lahat ng hindi isagawa ang katotohanan na iniatas ng Diyos ay ang mga taong sinasadyang kalabanin ang Diyos at hindi sumusunod sa mga salita Niya, bagaman ang mga taong ito ay nagbibigay ng “espesyal na pansin” sa gawain ng Banal na Espiritu. Ang mga tao na hindi sumusunod sa salita ng Diyos at hindi nagpapasakop sa Diyos ay mga suwail, at kinakalaban ang Diyos. Ang mga taong hindi ginagampanan ang kanilang mga tungkulin ay silang hindi nakikipagtulungan sa Diyos, at ang mga taong hindi nakikipagtulungan sa Diyos ay silang hindi tumatanggap sa gawain ng Banal na Espiritu.
Kapag naabot ng gawain ng Diyos ang isang tiyak na punto, at ang pamamahala Niya ay umabot sa tiyak na punto, ang mga malapit sa Kanyang puso ay may kakayahang gawin ang mga atas Niya. Ginagawa ng Diyos ang mga atas Niya sa tao ayon sa sarili Niyang pamantayan, at ayon sa kung ano ang maaaring makamit. Habang pinag-uusapan ang Kanyang pamamahala, itinuturo rin Niya ang daan sa tao, at binibigyan ang tao ng landas papunta sa kaligtasan. Ang pamamahala ng Diyos at ang pagsasagawa ng tao ay mula sa parehong larangan ng gawain, at sabay na isinasagawa. Ang mga usapin tungkol sa pamamahala ng Diyos ay may kaugnayan sa pagbabago sa disposisyon ng tao, ang mga usapin tungkol sa kung ano ang dapat isagawa ng tao, at ang pagbabago sa disposisyon ng tao ay may kaugnayan sa gawain ng Diyos; walang oras na ang dalawang ito ay maaaring paghiwalayin. Ang pagsasagawa ng tao ay nagbabago, baitang-baitang. Ito ay dahil ang atas ng Diyos sa tao ay nagbabago rin, at dahil ang gawain ng Diyos ay palaging nagbabago at sumusulong. Kung ang pagsasagawa ng tao ay nanatiling nakatali sa katuruan, ito ay nagpapatunay na siya ay nawalan ng gawain at gabay ng Diyos; kung ang pagsasagawa ng Diyos ay hindi nagbabago o lumalalim, ito ay nagpapatunay na ang pagsasagawa ng tao ay isinasagawa ayon sa kalooban ng tao, at hindi ang pagsasagawa ng katotohanan; kung ang tao ay walang landas na tatahakin, siya ay nahulog na sa mga kamay ni Satanas, at pinamamahalaan na nito, ito ay nangangahulugang siya ay pinamamahalaan ng masamang espiritu. Kung ang pagsasagawa ng tao ay hindi lumalim, ang gawain ng Diyos ay hindi susulong, at kapag walang pagbabago sa gawain ng Diyos, ang pagpasok ng tao ay mahihinto; hindi ito mapipigilan. Sa buong gawain ng Diyos. kung ang tao ay laging susunod sa kautusan ni Jehovah, ang gawain ng Diyos ay hindi uunlad, magiging napakahirap na matapos ang buong panahon. Kung ang tao ay nanatili lamang sa krus at nagsabuhay ng pagtitiis at kababaang-loob, magiging napakahirap para sa Diyos na ipagpatuloy ang pag-unlad. Anim na libong taon ng pamamahala ay hindi lamang basta-basta matatapos sa mga taong sumusunod lamang sa kautusan, o kumakapit lamang sa krus at isagawa ang pagtitiis at kababaang-loob. Sa halip, ang buong gawain ng pamamahala ng Diyos ay natapos sa mga naroon sa mga huling araw, mga nakakakilala sa Diyos, at nabawi mula kay Satanas at lubusang inalis ang kanilang sarili sa impluwensya ni Satanas. Ito ang hindi mapipigilang patunguhan ng gawain ng Diyos. Bakit sinasabi na lipas na sa panahon ang mga pagsasagawa ng mga nasa relihiyosong simbahan? Ito ay dahil ang kanilang isinasagawa ay hiwalay mula sa mga gawain ngayon. Sa Kapanahunan ng Biyaya, ang kanilang isinasagawa ay tama, nguni’t habang lumilipas ang panahon at nagbabago ang gawain ng Diyos, ang mga pagsasagawa nila ay unti-unti na ring nilipasan ng panahon. Ito ay naiwan ng bagong gawain at ng bagong liwanag. Batay sa taal nitong saligan, ang gawain ng Banal na Espiritu ay sumulong ng maraming hakbang na palalim. Nguni’t ang mga taong yaon ay nananatili pa ring nakadikit sa taal na yugto ng gawain ng Diyos, at kumakapit pa rin sa mga lumang pagsasagawa at sa lumang liwanag. Maaaring magbago nang malaki ang gawain ng Diyos sa paglipas ng tatlo o limang taon, kaya hindi ba’t mas malaki pang mga pagbabago ang mangyayari sa loob ng 2,000 na taon? Kung ang tao ay walang bagong liwanag o pagsasagawa, ito ay nangangahulugang siya ay hindi nakasabay sa gawain ng Banal na Espiritu. Ito ang pagkabigo ng tao; ang pag-iral ng bagong gawain ng Diyos ay hindi maipagkakaila dahil, ngayon, ang mga may orihinal na gawain ng Banal na Espiritu ay sumusunod pa rin sa mga lumang pagsasagawa. Ang gawain ng Banal na Espiritu ay laging sumusulong, at ang lahat ng nasa agos ng Banal na Espiritu ay nararapat ding sumusulong palalim at nagbabago baytang-baytang. Hindi sila dapat tumigil sa isang yugto. Ang mga hindi lamang nakakaalam sa gawain ng Banal na Espiritu ang mananatili sa kalagitnaan ng Kanyang orihinal na gawain, at hindi tatanggapin ang bagong gawain ng Banal na Espiritu. Tanging ang mga hindi sumusunod ang hindi makakayanang makamit ang gawain ng Banal na Espiritu. Kung ang pagsasagawa ng tao ay hindi sumasabay sa bagong gawain ng Banal na Espiritu, ang pagsasagawa ng tao ay tiyak na naputol mula sa gawain ngayon, at siguradong hindi kasundo ng gawain ngayon. Ang gayong mga taong lipas na sa panahon ay walang kakayahang tuparin ang kalooban ng Diyos, at lalong hindi maaaring maging sila yaong kahuli-hulihang mga tao na tatayo bilang patotoo sa Diyos. Ang buong gawaing pamamahala, higit pa rito, ay hindi matatapos sa kalagitnaan ng ganoong kalipunan ng mga tao. Sapagka’t yaong mga dati ay kumapit sa kautusan ni Jehova, at yaong mga nagdusa dahil sa krus, kung hindi nila matatanggap ang yugto ng gawain sa mga huling araw, kung gayon ang lahat ng kanilang ginawa ay mawawalan ng saysay, at walang kabuluhan. Ang pinakamalinaw na pagpapahayag ng gawain ng Banal na Espiritu ay ang pagyakap sa ngayon, at hindi kumakapit sa nakaraan. Ang mga hindi nakasunod sa gawain ng ngayon, at ang mga humiwalay mula sa pagsasagawa ng ngayon, ay ang mga lumalaban at hindi tumatanggap sa gawain ng Banal na Espiritu. Ang mga taong iyon ay sumasalungat sa kasalukuyang gawain ng Diyos. Kahit na sila ay kumakapit sa liwanag ng nakaraan, ito ay hindi nangangahulugang maaaring itanggi na hindi nila alam ang gawain ng Banal na Espiritu. Bakit mayroong mga usapan tungkol sa mga pagbabago sa pagsasagawa ng tao, sa mga iba’t-ibang pagsasagawa sa pagitan ng kahapon at ngayon, kung paano ang pagsasagawa sa mga nakalipas na panahon, at kung paano isinasagawa ngayon? Ang ganoong paghahati-hati sa pagsasagawa ng tao ay laging pinag-uusapan dahil ang gawain ng Banal na Espiritu ay patuloy na lumalago, dahil doon, ang pagsasagawa ng tao ay kailangan ding patuloy na magbago. Kung ang tao ay nananatiling nakakapit sa isang yugto, kung gayon ito ay nagpapatunay na wala siyang kakayahan sa pagsabay sa gawain ng Diyos at sa bagong liwanag; hindi ito nagpapatunay na ang gawain sa pamamahala ng Diyos ay hindi nagbago. Yaong mga nasa labas ng agos ng Banal na Espiritu ay laging nag-iisip na sila ay tama, nguni’t sa katunayan, ang gawain ng Diyos sa kanila ay matagal nang tumigil, at ang gawain ng Banal na Espiritu ay wala sa kanila. Ang gawain ng Diyos ay matagal nang inilipat sa ibang kalipunan ng mga tao, isang kalipunan kung kanino Niya hinahangad na tapusin ang Kanyang gawain. Dahil yaong mga nasa relihiyon ay walang kakayahang tanggapin ang bagong gawain ng Diyos, at nais lamang kumapit sa lumang gawain ng nakaraan, tinalikuran Niya ang mga taong ito, at ginagawa ang Kanyang bagong gawain sa mga taong tumatanggap sa bagong gawaing ito. Ang mga ito ay mga tao na siyang nakikipagtulungan sa bago Niyang gawain, at tanging sa paraang ito matutupad ang Kanyang pamamahala. Ang pamamahala ng Diyos ay palaging sumusulong, at ang pagsasagawa ng tao ay palaging umaakyat pataas. Gumagawa lagi ang Diyos, at laging nangangailangan ang tao, sa gayon kapwa nila nararating ang kanilang tugatog, ang Diyos at ang tao ay nagsanib nang lubos. Ito ang pagpapahayag ng katuparan ng gawain ng Diyos, at ang pangwakas na kinalabasan ng buong pamamahala ng Diyos.
Sa bawat yugto ng gawain ng Diyos mayroon ding katumbas na atas sa tao. Lahat niyaong mga nasa loob ng agos ng Banal na Espiritu ay nagtataglay ng presensiya at disiplina ng Banal na Espiritu, at yaong mga wala sa loob ng agos ng Banal na Espiritu ay nasa ilalim ng pag-uutos ni Satanas, at wala ang anumang gawain ng Banal na Espiritu. Ang mga tao na nasa agos ng Banal na Espiritu ay yaong mga tumatanggap sa bagong gawain ng Diyos, ang mga nakikipagtulungan sa bagong gawain ng Diyos. Kung yaong mga nasa loob ng agos na ito ay walang kakayahang makipagtulungan, at walang kakayahang isagawa ang katotohanan na kinakailangan ng Diyos sa panahong ito, kung gayon sila ay parurusahan, at ang pinakamalala ay tatalikuran ng Banal na Espiritu. Yaong mga tumatanggap sa bagong gawain ng Banal na Espiritu, ay mamumuhay sa loob ng agos ng Banal na Espiritu, tatanggapin ang pangangalaga at pag-iingat ng Banal na Espiritu. Yaong mga handang isagawa ang katotohanan ay nililiwanagan ng Banal na Espiritu, at yaong mga hindi handa na isagawa ang katotohanan ay dinidisiplina ng Banal na Espiritu, at maaari pang maparusahan. Hindi alintana kung anong uri ng tao sila, basta’t sila ay nasa loob ng agos ng Banal na Espiritu, panánagútán ng Diyos ang lahat ng mga tumatanggap sa bagong gawain Niya para sa kapakanan ng Kanyang pangalan. Ang mga lumuluwalhati sa Kanyang pangalan at handang isagawa ang mga salita Niya ay makakatanggap ng Kanyang mga pagpapala; ang mga hindi sumusunod sa Kanya at hindi nagsasagawa ng Kanyang mga salita ay makakatanggap ng Kanyang kaparusahan. Ang mga tao na nasa agos ng Banal na Espiritu ay ang mga tumatanggap sa bagong gawain, at dahil tinanggap nila ang bagong gawain, sila ay nararapat magkaroon ng angkop na pakikipagtulungan sa Diyos, at hindi dapat kumilos na parang mga suwail na hindi ginagampanan ang kanilang mga tungkulin. Ito ang tanging atas ng Diyos sa tao. Hindi ganoon para sa mga taong hindi tumatanggap sa bagong gawain: Sila ay nasa labas ng agos ng Banal na Espiritu, at ang disiplina at pamumuna ng Banal na Espiritu ay hindi para sa kanila. Buong araw, ang mga taong ito ay namumuhay sa loob ng laman, sila ay namumuhay sa loob ng kanilang mga isipan, at ang lahat ng ginagawa nila ay ayon sa katuruang bunga ng paghihimay at pananaliksik ng kanilang sariling mga utak. Hindi ito ang mga kinakailangan ng bagong gawain ng Banal na Espiritu, at lalong hindi rin ito pakikipagtulungan sa Diyos. Yaong mga hindi tumatanggap sa bagong gawain ng Diyos ay walang presensiya ng Diyos, at, higit sa lahat, salat sa mga pagpapala at pag-iingat ng Diyos. Ang karamihan sa kanilang mga salita at mga pagkilos ay nakaayon sa mga nakalipas na mga kinakailangan ng gawain ng Banal na Espiritu; ang mga ito ay katuruan at hindi katotohanan. Ang gayong katuruan at alituntunin ay sapat na upang patunayan na ang nag-iisang bagay na nagtitipon sa kanila ay relihiyon; hindi sila ang mga napili, o ang mga pinag-uukulan ng gawain ng Diyos. Ang pagtitipon nilang lahat na magkakasama ay matatawag lamang na maringal na kongreso ng relihiyon, at hindi matatawag na iglesia. Ito ay isang katunayan na hindi mababago. Wala sa kanila ang bagong gawain ng Banal na Espiritu; ang kanilang isinasabuhay ay relihiyon lamang, ang kanilang nararanasan ay sagana lamang sa relihiyon; hindi sila nagtataglay ng presensiya at gawain ng Banal na Espiritu, at sila ay hindi karapat-dapat na tumanggap ng disiplina at pagliliwanag mula sa Banal na Espiritu. Ang mga taong ito ay mga walang buhay na bangkay, at mga uod na walang kabanalan. Wala silang kaalaman sa pagkasuwail at paglaban ng tao, walang kaalaman sa mga masasamang gawi ng tao, wala rin silang kaalaman sa gawain at kasalukuyang kalooban ng Diyos. Lahat sila ay walang alam, mga hamak na tao na hindi nararapat tawaging mananampalataya! Wala sa kanilang mga ginagawa ang may kaugnayan sa pamamahala ng Diyos, at hindi nila masisira ang plano ng Diyos. Ang mga salita at pagkilos nila ay nakadidiri, nakakaawa, at hindi karapat-dapat banggitin. Wala sa anumang ginawa ng mga wala sa agos ng Banal na Espiritu ang may kaugnayan sa bagong gawain ng Banal na Espiritu. Dahil dito, kahit na ano ang kanilang gawin, sila ay walang disiplina ng Banal na Espiritu, at, higit sa lahat, wala silang pagliliwanag mula sa Banal na Espiritu. Dahil sila ay mga taong walang pag-ibig sa katotohanan, sila ay kinamuhian at tinanggihan ng Banal na Espiritu. Sila ang tinatawag na makasalanan dahil sila ay namumuhay sa laman, at ginagawa kung ano ang kanilang nais sa ilalim ng karatula ng Diyos. Habang gumagawa ang Diyos, sinasadya nilang hamunin Siya, at tumakbo sa magkabilang patunguhan sa Kaniya. Ang hindi pakikipagtulungan ng tao sa Diyos ay labis na pagiging mapanghimagsik sa ganang sarili, huwag nang banggitin ang sinadyang pagtakas ng mga taong ito mula sa Diyos. Hindi ba nila matatanggap ang kanilang kaparusahan? Sa mga ginawang kasamaan ng mga taong ito, ang ilan ay hindi mapigilang sila ay isumpa, ngunit hindi sila binibigyang pansin ng Diyos. Para sa tao, lumalabas na ang kanilang mga pagkilos ay pagmamalasakit para sa pangalan ng Diyos, ngunit sa katotohanan, wala silang kaugnayan sa Kanyang pangalan o ang pagpapatotoo sa Kanya. Kahit na anuman ang gawin ng mga taong ito, wala itong kaugnayan sa Diyos: Wala itong kaugnayan sa Kanyang pangalan at gawain ngayon. Ang mga taong ito ay hinihiya ang kanilang sarili, at inihahayag si Satanas: sila ay mga makasalanan na naghahanda para sa araw ng matinding poot. Ngayon, hindi alintana ang kanilang kilos, basta’t hindi nila pipigilin ang pamamahala ng Diyos at hindi makikialam sa bagong gawain ng Diyos, ang mga taong iyon ay hindi papasailalim sa nararapat na kaparusahan, dahil malapit nang dumating ang araw ng matinding galit. Maraming bagay ang pinaniniwalan ng tao na dapat ay isinagawa na ng Diyos, at ang akala nila ang mga makasalanan ay dapat sumailalim sa kaparusahan sa lalong madaling panahon. Ngunit dahil ang gawain ng pamamahala ng Diyos ay hindi pa natatapos, at ang araw ng matinding galit ay hindi pa dumarating, ang mga hindi matuwid ay patuloy pa ring gumagawa ng mga masasamang gawain. Ang ilan ay nagsasabi na ang mga nasa relihiyon ay walang presensiya o gawain ng Banal na Espiritu, at sila ay nagdadala ng kahihiyan sa pangalan ng Diyos; kaya bakit hindi sila winawasak ng Diyos, sa halip na tiisin ang kanilang pagsuway? Ang mga taong ito, na silang patotoo ni Satanas, at ipinapahayag ang laman, wala silang alam, mabababaw na tao, sila ay katawa-tawa. Hindi nila mapagmamasdan ang pagdating ng matinding galit ng Diyos bago nila maunawaan kung paano gumagawa ang Diyos ng Kanyang mga gawain sa mga tao, at sa oras na sila ay lubos na malupig, ang mga makasalanang iyon ay makatatanggap ng kaparusahan, at wala ni isa sa kanila ang makatatakas sa araw ng matinding galit. Hindi ngayon ang panahon para sa kaparusahan ng tao, ito ay panahon upang isagawa ang gawain ng panlulupig, maliban na lang kung mayroong mga maninira sa pamamahala ng Diyos, kung saan sila ay papasailalim sa kaparusahan ayon sa tindi ng kanila mga ginawa. Sa pamamahala ng Diyos sa sangkatauhan, ang lahat ng nasa agos ng Banal na Espiritu ay may kaugnayan sa Diyos. Ang mga kinamuhian at tinanggihan ng Banal na Espiritu ay namumuhay sa ilalim ng impluwensya ni Satanas, at ang kanilang isinasagawa ay walang kaugnayan sa Diyos. Ang mga tumatanggap lamang sa bagong gawain ng Diyos at ang mga nakikipagtulungan sa Diyos, ay may kaugnayan sa Kanya, dahil ang gawain ng Diyos ay para lamang sa mga tumatanggap dito, at hindi para sa lahat ng tao, hindi alintana kung ito ba ay kanilang tinanggap o hindi. Ang gawaing isinagawa ng Diyos ay may pakay, hindi ginawa nang mabilisan. Ang mga may kaugnayan kay Satanas ay hindi karapat-dapat na magbigay ng patotoo sa Diyos, at hindi sila karapat-dapat na makipagtulungan sa Diyos.
Ang bawat yugto ng gawain ng Banal na Espiritu ay nangangailangan ng patotoo ng tao. Ang bawat yugto ng gawain ay isang laban sa pagitan ng Diyos at ni Satanas, at ang pakay ng labanan ay si Satanas, habang ang gagawing perpekto sa gawaing ito ay ang tao. Kung mamumunga man ang gawain ng Diyos o hindi, ito ay batay sa paraan ng patotoo ng tao sa Diyos. Ang patotoong ito ay ang atas ng Diyos sa mga tagasunod Niya; ito ang patotoo na ginawa sa harapan ni Satanas, at isang patunay sa katuusan ng gawain Niya. Ang buong pamamahala ng Diyos ay nahahati sa tatlong yugto, at sa bawat yugto, ang mga angkop na atas ay ibinigay sa tao. At saka, habang lumilipas at sumusulong ang panahon, ang mga atas ng Diyos sa lahat ng sangkatauhan ay mas tumaas. Kaya, dahan-dahan, ang gawaing ito ng pamamahala ng Diyos at naabot ang rurok, hanggang ang tao ay mapagmamasdan ang katotohanan ng “pagpapakita ng Salita sa katawang-tao,” at sa paraang ito ang mga atas sa tao ay mas tumaas, at ang mga atas sa tao na sumaksi ay mas tumaas. Habang mas nagiging mahusay ang tao sa pakikipagtulungan sa Diyos, mas niluluwalhati niya ang Diyos. Ang pakikipagtulungan ng tao ay ang patotoo na kailangan niyang dalhin, at ang patotoo na kanyang dinadala ay ang pagsasagawa ng tao. Kaya, kung magbunga man ang gawain ng Diyos, at kung magkakaroon ba ng tunay na patotoo o hindi, ay lubos na kaugnay ng pakikipagtulungan at patotoo ng tao. Kapag natapos ang gawain, maaaring sabihin na, kapag naabot na ang katapusan ng lahat ng pamamahala ng Diyos, ang tao ay aatasang magdala ng mas malalaking patotoo, at kapag ang gawain ng Diyos ay nakaabot na sa katapusan, ang pagsasagawa at pagpasok ng tao ay mararating ang kanilang rurok. Sa nakalipas, ang tao ay inatasang sumunod sa kautusan at mga batas, at inatasang maging matiisin at mapagpakumbaba. Ngayon, ang tao ay inatasan na sundin ang lahat ng pagsasaayos ng Diyos at magtaglay ng labis na pag-ibig sa Diyos, at sa huli ang tao ay inatasan na mahalin ang Diyos sa kabila ng paghihirap. Ang tatlong yugtong ito ay mga atas ng Diyos sa tao, dahan-dahan, sa kabuuan ng Kanyang pamamahala. Ang bawat yugto ng gawain ng Diyos ay mas lumalalim kaysa sa huli, at sa bawat yugto ang mga atas sa tao ay mas tumindi kaysa sa huli, at sa paraang ito, ang buong pamamahala ng Diyos ay unti-unting nabubuo. Dahil ang mga atas sa tao ay lalong tumataas, ang disposisyon ng tao ay mas lumalapit sa pamantayang kailangan ng Diyos, at saka lamang lubusang makalalayo ang buong sangkatauhan sa impluwensya ni Satanas hanggang sa matapos ang gawain ng Diyos, ang buong sangkatauhan ay maililigtas mula sa impluwensya ni Satanas. Kapag dumating ang oras na iyon, ang gawain ng Diyos ay darating na sa katapusan, at ang pakikipagtulungan ng tao sa Diyos nang sa gayon ay magkamit ng pagbabago sa kanyang disposisyon ay magwawakas na rin, at ang buong sangkatauhan ay mamumuhay sa kaliwanagan ng Diyos, at mula rito, mawawala na ang pagkasuwail at paglaban sa Diyos. Hindi mangangailangan ang Diyos sa tao, at magkakaroon ng mas maayos na pakikipagtulungan sa pagitan ng tao at ng Diyos, ang isa ay ang magkasamang buhay ng tao at ng Diyos, ang buhay na nagmumula sa pamamahala ng Diyos ay natapos na, at matapos lubos na mailigtas ng Diyos ang tao mula kay Satanas. Ang mga hindi makasunod sa mga yapak ng Diyos ay walang karapatan sa buhay na iyon. Ibinaba nila ang kanilang mga sarili sa kadiliman, kung saan sila ay tatangis at magngangalit ang mga ngipin; sila ang mga taong naniniwala sa Diyos ngunit hindi sumusunod sa Kanya, mga naniniwala sa Diyos ngunit hindi tumatalima sa lahat ng Kanyang gawain. Dahil naniniwala ang tao sa Diyos, nararapat niyang sundan ang mga yapak ng Diyos, dahan-dahan; dapat siyang “sumunod sa Kordero saan man Siya pumaroon.” Ito lamang ang mga taong naghahangad ng totoong daan, sila lamang ang mga nakakaalam sa gawain ng Banal na Espiritu. Ang mga taong labis na sumusunod sa mga titik at mga katuruan ay ang mga naalis dahil sa gawain ng Banal na Espiritu. Sa bawat panahon, ang Diyos ay magsisimula ng bagong gawain, at sa bawat panahon, magkakaroon ng bagong simula ang mga tao. Kung ang tao ay susunod lamang sa mga katotohanan na “ang Jehovah ang Diyos” at “si Jesus ang Kristo,” na mga katotohanan na nagagamit lamang sa isang panahon, sa gayon ang tao ay hindi makakasabay sa gawain ng Banal na Espiritu, at mawawalan ng kakayahang magkamit ng gawain ng Banal na Espiritu. Hindi alintana kung paano gumagawa ang Diyos, ang tao ay sumusunod nang walang pag-aalinlangan, at siya ay sumusunod nang malapitan. Sa paraang ito, paano maaalis ng Banal na Espiritu ang tao? Hindi alintana kung ano ang ginagawa ng Diyos, hangga’t ang tao ay tiyak na ito ay gawain ng Banal na Espiritu, at nakikipagtulungan sa gawain ng Banal na Espiritu nang walang pag-aalinlangan, at sinusubukang matupad ang mga atas ng Diyos, paano siya maparurusahan? Hindi huminto ang gawain ng Diyos, hindi natigil ang Kanyang mga yapak, at bago pa man matupad ang Kanyang gawain ng pamamahala, Siya ay palaging maraming ginagawa, at hindi tumigil. Ngunit iba ang tao: Nagkamit lamang ng maliit na gawain ng Banal na Espiritu, itinuring niya na ito ay hindi kailanman magbabago; nagkamit lamang ng maliit na kaalaman, hindi na siya nagpatuloy sa pagsunod sa mga yapak ng bagong gawain ng Diyos; nakakita lamang ng maliit na bahagi ng gawain ng Diyos, dali-daling itinuring na niyang kahoy na imahen ang Diyos, at naniniwala na mananatili sa ganoong anyo ang Diyos sa harap niya, na ganito rin sa nakalipas at sa hinaharap; nagkamit lamang ng mababaw na kaalaman, naging mayabang ang tao at nakalimutan niya ang sarili at nagsimulang ihayag ang disposisyon at pagkatao ng Diyos na hindi talaga umiiral; at nanatili sa isang yugto ng gawain ng Banal na Espiritu, kahit anong uri ng tao ang maghayag ng bagong gawain ng Diyos, hindi ito tinatanggap ng tao. Ito ang mga taong hindi matanggap ang bagong gawain ng Banal na Espiritu; masyado silang maingat, at hindi kayang tumanggap ng mga bagong bagay. Ang mga taong iyon ay naniniwala sa Diyos ngunit tinatanggihan din Siya. Naniniwala ang tao na mali rin ang mga Israelita na “maniwala lamang sa Jehovah at hindi kay Jesus,” ngunit karamihan ng mga tao ay “maniwala lamang sa Jehovah at tanggihan si Jesus” at “manabik sa pagbabalik ng Tagapagligtas, ngunit tututulan ang Tagapagligtas na nagngangalang Jesus.” Hindi na nakapagtataka, na ang mga tao ay nabubuhay pa rin sa ilalim ng sakop ni Satanas matapos tanggapin ang isang yugto ng gawain ng Banal na Espiritu, at hindi pa rin nakatatanggap ng pagpapala ng Diyos. Hindi ba’t ito ang bunga ng pagsuway ng tao? Ang mga Kristiyano sa buong mundo na hindi nakakasunod sa bagong gawain ng ngayon ay kumakapit pa rin sa mga paniniwala na sila ang mga mapapalad, na tutuparin ng Diyos ang kanilang mga kahilingan. Subalit hindi nila tiyak na masabi kung bakit isasama sila ng Diyos sa pangatlong langit, o kung nakatitiyak ba sila kung paano sila kukunin ni Jesus na nakasakay sa puting ulap, hindi rin nila masabi na may katiyakan kung si Jesus ay totoong darating sakay ng puting ulap sa araw na kanilang iniisip. Lahat sila ay nababahala; hindi rin nila alam kung lahat sila ay kukunin ng Diyos, ang mga maliliit na bilang ng tao mula sa iba’t-ibang denominasyon. Ang gawaing isinasagawa ng Diyos ngayon, ang kasalukuyang kapanahunan, ang kalooban ng Diyos—wala silang pagkakaunawa sa mga ito, at walang ibang magawa kundi ang magbilang ng mga araw sa kanilang mga daliri. Tanging ang mga sumusunod sa mga yapak ng Kordero hanggang sa katapusan ang magkakamit ng pangwakas na pagpapala, samantalang ang mga “tusong tao,” na hindi makasunod hanggang sa katapusan ngunit naniniwala pa rin na nakamtan nila ang lahat, ay walang kakayahang masaksihan ang anyo ng Diyos. Lahat sila ay naniniwala na sila ang pinakamatalinong tao sa lupa, at pinuputol nila ang patuloy na pag-unlad ng gawain ng Diyos na wala namang dahilan, at sila ay tila naniniwala na isasama sila ng Diyos sa langit, silang “mayroong lubos na katapatan sa Diyos, sumusunod sa Diyos, at tumatalima sa mga salita ng Diyos.” Kahit na sila ay mayroong “lubos na katapatan” sa mga salitang sinabi ng Diyos, ang kanilang mga salita at kilos ay nakadidiri pa rin dahil kanilang tinututulan ang gawain ng Banal na Espiritu, at gumagawa ng panlilinlang at masama. Ang mga hindi sumusunod hanggang sa katapusan, ang mga hindi makakasabay sa gawain ng Banal na Espiritu, at lubos na kumakapit sa mga lumang gawain ay hindi lamang nabigo sa pagkamit ng katapatan sa Diyos, ngunit, naging isa sa mga hindi tumatalima sa Diyos, naging isa sa mga tinanggihan ng bagong panahon, at ang mga maparurusahan. Mayroon pa bang mas nakakaawa sa kanila? Marami nga ang naniniwala na ang lahat ng tumanggi sa lumang kautusan at tumanggap sa bagong gawain ay walang konsensya. Ang mga taong ito, na ang tanging sinasambit lamang ay “budhi,” at hindi alam ang gawain ng Banal na Espiritu, sa huli ay puputulin ang kanilang mga inaasam-asam dahil sa kanilang mga konsensya. Ang gawain ng Diyos ay hindi sumusunod sa katuruan, at kahit na ito ay Kanyang sariling gawa, hindi pa rin kumakapit ang Diyos dito. Kung ano ang dapat tanggihan ay tanggihan, kung ano ang dapat maalis ay aalisin. Ngunit inilagay pa rin ng tao ang kanyang sarili sa galit ng Diyos sa pamamagitan ng pagkapit sa maliit na bahagi ng gawain ng pamamahala ng Diyos. Hindi ba’t nakakatawa ang tao? Hindi ba’t ito ang kamangmangan ng tao? Kung ang tao ay mahina ang loob at sobrang maingat dahil siya ay takot na hindi magkamit ng pagpapala ng Diyos, lalo silang hindi magkakamit ng mas malalaking pagpapala, at ang pagkamit ng pangwakas na pagpapala. Ang mga tao na hamak na sumusunod sa kautusan at ipinapakita ang kanilang lubos na katapatan sa kautusan, habang mas ipinakikita nila ang kanilang katapatan sa kautusan, sila ay lalong nagiging mga suwail na tumatalima sa Diyos. Dahil ngayon ang Kapanahunan ng Kaharian at hindi ang Kapanahunan ng Kautusan, at ang mga gawain sa ngayon ay hindi maaaring isama sa mga gawain ng nakalipas, at ang mga gawain ng nakalipas at hindi maihahambing sa gawain sa ngayon. Ang gawain ng Diyos ay nagbago, at ang pagsasagawa ng tao ay nagbago rin; ito ay hindi para kumapit sa kautusan o magpasan ng krus. Ang katapatan ng mga tao sa kautusan at sa krus ay hindi magiging kasangkapan upang makamit nila ang pagtanggap ng Diyos.
Ang tao ay lubusang gagawing ganap sa Kapanahunan ng Kaharian. Pagkatapos ng gawain ng panlulupig, ang tao ay papasailalim sa kapinuhan at pagdurusa. Ang mga magtatagumpay at tatayo upang maging patotoo sa pagdurusa ay ang mga gagawing ganap sa huli; sila ang mga nagtagumpay. Sa pagdurusang ito, ang tao ay inatasang tanggapin ang kapinuhan na ito, at ang kapinuhan na ito ang huling pagkakataon sa gawain ng Diyos. Ito ang huling pagkakataon na dadalisayin ang tao bago ang pagtatapos ng lahat ng gawain ng pamamahala ng Diyos, ang lahat ng sumusunod sa Diyos ay kailangang tanggapin ang huling pagsubok, kailangang tanggapin ang huling pagpipino. Ang mga pinaliligiran ng pagdurusa ay wala sa kanila ang gawain ng Banal na Espiritu at paggabay ng Diyos, ngunit ang mga tunay na nalupig at tunay na naghahangad sa Diyos ay makatatayo nang mabilis sa huli; sila ang mga nagtataglay ng kababaang-loob, at ang mga tunay na nagmamahal sa Diyos. Kahit na ano ang gawin ng Diyos, ang mga matagumpay na ito ay hindi mawawalan ng mga pangitain, at patuloy pa ring isinasagawa ang katotohanan at hindi nabibigo sa kanilang patotoo. Sila ang mga makalalampas sa pagdurusa. Bagaman yaong mga nilalagay ang sarili sa mapanganib na situwasyon nagaakalang makalalamang ay maari pa ring manghuthot, walang makatatakas sa pangwakas na pagdurusa, at walang makatatakas mula sa pangwakas na pagsubok. Ang mga nagtagumpay sa ganoong pagdurusa ay ang malaking pagpipino; ngunit ang mga nangingisda sa maligalig na tubig, ito ang gawain ng sakdal na pag-aalis. Kahit gaano nila subukan, ang katapatan ng mga taong nasa puso ng Diyos ay hindi magbabago; ngunit para sa mga taong walang Diyos sa kanilang puso, kapag ang gawain ay hindi kapaki-pakinabang sa kanilang laman, binabago nila ang kanilang pananaw sa Diyos, at lumalayo sa Diyos. Ganoon ang mga hindi maninindigan sa katapusan, na naghahanap lamang ng pagpapala ng Diyos at walang pagnanais na maggugol ang kanilang sarili sa Diyos at ialay ang kanilang sarili sa Kanya. Ang mga hamak na taong ito ay patatalsikin kapag natapos na ang gawain ng Diyos, at hindi karapat-dapat sa kahit na anong awa. Ang mga walang katauhan ay walang kakayahang mahalin ang Diyos nang tunay. Kapag ang paligid ay tiwasay at ligtas, o kung sila ay makikinabang, sila ay masunurin sa Diyos, ngunit sa sandaling ang kanilang ninanais ay hindi nila nakuha, ay mabilis silang naghihimagsik. Kahit na pagkatapos lamang ng isang gabi, kaya nilang magbago mula sa nakangiting, “mabait” na tao tungo sa pangit at mabangis na mamamatay-tao, at biglang itinuturing na mortal kaaway ang kanilang tagapagpala nang walang kadahilanan. Kapag ang mga demonyong ito ay hindi napalayas, mga demonyong papatay sa isang iglap, hindi ba’t sila ang pagmumulan ng paghihirap? Ang gawain ng pagliligtas sa tao ay hindi makakamit pagkatapos ng gawain ng panlulupig. Kahit na matapos ang gawain ng panlulupig, ang gawain ng pagdadalisay sa tao ay hindi pa natatapos; ang ganoong gawain ay matatapos lamang sa sandaling ang tao ay lubusang maging dalisay, sa sandaling ang mga tunay na nagpapasakop sa Diyos ay ginawang ganap, at sa sandaling ang mga mapagpanggap na walang Diyos sa kanilang mga puso ay nalinis. Ang mga hindi nakalulugod sa Diyos sa huling yugto ng Kanyang gawain ay lubusang aalisin, at ang mga maaalis ay pag-aari ng masama. Dahil sila ay hindi kinalulugdan ng Diyos, sila ay suwail sa Kanya, at kahit na sumusunod ang mga taong ito sa Diyos ngayon, ito ay hindi nagpapatunay na sila ang mga mananatili. Sa mga salitang “ang mga sumusunod sa Diyos hanggang sa katapusan ay maililigtas,” ang kahulugan ng “sumunod” ay tumayo nang matatag sa kabila ng pagdurusa. Ngayon, marami ang naniniwala na madali ang sumunod sa Diyos, ngunit kapag ang gawain ng Diyos ay malapit nang matapos, malalaman mo ang tunay na kahulugan ng “sumunod.” Hindi dahil kaya mo pang sumunod sa Diyos ngayon matapos kang lupigin, ito ay hindi nagpapatunay na isa ka sa mga gagawing perpekto. Ang mga hindi kinaya ang pagsubok, ang mga hindi kayang magtagumpay sa kabila ng pagdurusa ay hindi makakayang tumayo nang matatag, at hindi makakayang sumunod sa Diyos hanggang sa katapusan. Ang mga tunay na sumusunod sa Diyos ay makakayang magtiis sa anumang pagsubok ng Diyos, samantalang ang mga hindi talaga sumusunod sa Diyos ay hindi kakayanin ang tumayo sa anumang pagsubok ng Diyos. Sa malao’t madali, sila rin ay mapatatalsik, habang ang mga matagumpay ay mananatili sa kaharian. Kung ang tao ay tunay na naghahanap sa Diyos o hindi, ay malalaman sa pamamagitan ng pagsubok sa kanyang gawain, iyon ay, sa pamamagitan ng mga pagsubok ng Diyos, at walang kaugnayan sa pagpapasiya ng tao mismo. Hindi agad tinatanggihan ng Diyos ang tao; ang ginagawa Niya ay para mahikayat ang mga tao. Hindi Siya gumagawa ng anumang hindi makikita ng tao, o anumang gawain na hindi makahihikayat sa tao. Kung ang paniniwala ng tao ay tunay o hindi, ay patutunayan ng mga patotoo at hindi pagpapasiyahan ng tao. Walang duda na ang “trigo ay hindi magagawang pangsirang damo, at ang pangsirang damo ay hindi magagawang trigo”. Ang lahat ng tunay na nagmamahal sa Diyos ay mananatili sa kaharian, at hindi pagmamalabisan ng Diyos ang mga tunay na nagmamahal sa Kanya. Ayon sa iba’t-iba nilang mga tungkulin at mga patotoo, ang mga mananagumpay sa kaharian ay magsisilbing mga saserdote o tagasunod, at ang mga matagumpay sa kabila ng pagdurusa ay magiging kalipunan ng saserdote sa kaharian. Ang mga kalipunan ng saserdote ay mabubuo kapag ang gawain ng ebanghelyo sa buong daigdig ay natapos. Kapag dumating ang panahong iyon, ang kailangang gawin ng tao ay ang pagganap sa kanyang mga tungkulin sa kaharian ng Diyos, at ang paninirahan niyang kasama ang Diyos sa loob ng kaharian. Sa kalipunan ng mga saserdote mayroong magiging punong saserdote at mga saserdote, at ang natitira ay magiging anak at mga tao ng Diyos. Ito ay malalaman sa pamamagitan ng kanilang mga patotoo sa Diyos sa kabila ng pagdurusa; hindi lamang ito mga titulo na ibinigay lamang nang basta-basta. Kapag ang katayuan ng tao ay naitatag, ang gawain ng Diyos ay matatapos, dahil ang lahat ay tinitipon ayon sa uri at ibinabalik sa kanilang orihinal na kalagayan, at ito ang tanda ng katuparan ng gawain ng Diyos, ito ang pangwakas na kinalabasan ng gawain ng Diyos at ang pagsasagawa ng tao, at ang pangkakabuo-buo ng mga pangitain ng gawain ng Diyos at ang pakikipagtulungan ng tao. Sa katapusan, ang tao ay makahahanap ng kapahingahan sa kaharian ng Diyos, ang Diyos ay babalik sa Kanyang tahanan upang mamahinga. Ito ang pangwakas na kinalabasan ng 6,000 taong pakikipagtulungan sa pagitan ng Diyos at ng tao.
Mula sa Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)
Ang pinagmulan：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
Rekomendasyon：
Pagkaunawa sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
