Ang tinig ng Diyos| Ang Diyos Mismo, ang Natatangi III

Kidlat ng Silanganan| Ang Kalooban ng Diyos| Ang Diyos Mismo, ang Natatangi III

Ang Awtoridad ng Diyos (II)

　　Ngayon ipagpapatuloy natin ang ating pagsasamahan tungkol sa temang “Diyos Mismo, Ang Natatangi.” Nagkaroon na tayo ng dalawang pagsasama sa paksang ito, una tungkol sa awtoridad ng Diyos, at ang ikalawa tungkol sa matuwid na disposisyon ng Diyos. Matapos pakinggan ang dalawang pagsasamang ito, natamo ba ninyo ang isang bagong pagkaunawa sa pagkakakilanlan, katayuan, at diwa ng Diyos? Ang mga kabatiran bang ito ay nakatulong upang matamo ninyo ang isang mas tunay na kaalaman at katotohanan sa pag-iral ng Diyos? Ngayon plano kong palawakin ang paksang “Awtoridad ng Diyos.”


   Pagkaunawa sa Awtoridad ng Diyos mula sa Pangmalawakan at Pangmaliitang mga Perspektibo
Ang awtoridad ng Diyos ay natatangi. Ito ang katangiang pagpapahayag ng, at ng espesyal na diwa ng, pagkakakilanlan ng Diyos Mismo. Walang nilalang o di-nilalang ang mayroong ganitong katangiang pagpapahayag at ganoong espesyal na diwa; tanging ang Manlilikha lamang ang nagmamay-ari ng ganitong uri ng awtoridad. Na ibig sabihin, tanging ang Manlilikha lamang—ang Diyos Ang Natatangi—ay ipinahayag sa ganitong paraan at mayroong ganitong diwa. Bakit pinag-uusapan ang awtoridad ng Diyos? Paanong ang awtoridad ng Diyos Mismo ay iba sa awtoridad sa isip ng tao? Ano ang espesyal tungkol dito? Bakit lalo pang mahalaga na pag-usapan ito dito? Bawa’t isa sa inyo ay isalang-alang nang maingatang problemang ito. Para sa nakararaming tao, ang “awtoridad ng Diyos” ay isang malabong ideya, isang bagay na napakamahirap maunawaan, at anumang talakayan tungkol dito ay malamang na maging malabo. Kaya walang paltos na magkakaroon ng isang puwang sa pagitan ng kaalaman sa awtoridad ng Diyos na maaaring ariin ng tao, at sa diwa ng awtoridad ng Diyos. Upang matulayan ang puwang na ito, unti-unting makilala dapat ng tao ang awtoridad ng Diyos sa pamamagitan ng mga tunay na mga tao, mga pangyayari, mga bagay, o di-pangkaraniwang mga bagay na maaabot ng tao, na maaaring maunawaan ng mga tao. Bagaman ang pariralang “awtoridad ng Diyos” ay tila hindi maarok, ang awtoridad ng Diyos ay hindi naman mahirap unawain. Siya ay nasa sa tao bawat minuto ng kanyang buhay, inaalalayan siya sa araw-araw. Kaya, sa araw-araw na buhay ng bawa’t tao tiyak na makikita at mararanasan niya ang pinakanadaramang aspeto ng awtoridad ng Diyos. Ang pagkadaramang ito ay sapat nang katibayan na ang awtoridad ng Diyos ay tunay na umiiral, at ito ay ganap na hinahayaan ang isang tao upang makilala at upang maunawaan ang katotohanan na ang Diyos ay nag-aangkin ng ganitong awtoridad.

     Nilikha ng Diyos lahat, at matapos malikha ang mga ito, Siya ay may dominyon sa lahat ng mga ito. Bukod sa pagkakaroon ng dominyon sa lahat ng mga bagay, Siya ang may kontrol sa lahat ng bagay. Ano ang ibig sabihin nito, ang ideya na “ang Diyos ay may kontrol sa lahat ng bagay”? Paano ito maipapaliwanag? Paano ito magagamit sa tunay na buhay? Paano ninyo makikilala ang awtoridad ng Diyos sa pag-unawa sa katalagahan na “ang Diyos ay may kontrol sa lahat ng bagay”? Mula sa pinakaparirala “ang Diyos ay may kontrol sa lahat ng bagay” dapat nating makita na ang kinokontrol ay hindi isang bahagi lamang ng mga planeta, isang bahagi ng sangnilikha, mas lalong hindi ang isang bahagi ng sangkatauhan, subalit lahat ng bagay: mula sa malalaki hanggang sa mikroskopiko, mula sa nakikita at hindi nakikita, mula sa mga bituin sa sansinukob hanggang sa mga buhay na bagay sa mundo, ganoon na rin sa mga mikroorganismo na hindi nakikita ng mata lamang o ng mga nilalang na may mga ibang anyo. Ito ang tumpak na kahulugan ng “lahat ng bagay” na “kinokontrol ng Diyos,” ang saklaw na kung saan ginagamit ng Diyos ang Kanyang awtoridad, ang lawak ng Kanyang dakilang kapangyarihan at pamamahala.

    Bago nalikha ang sangkatauhan, ang kosmos—ang lahat ng mga planeta, ang lahat ng mga bituin sa kalangitan—ay umiiral na. Sa pangmalawakang antas, ang mga makalangit na mga bagay na ito ay regular na nag-oorbit na umiikot, sa ilalim ng pagkontrol ng Diyos, sa panahon ng kanilang buong pag-iral, datapwat kayrami ng mga taong iyon. Kung Anong planeta ang pupunta saan at anong partikular na oras; anong planeta ang gagawa ng anong ginagampanan na gawain, at kailan; anong planeta ang iikot kasabay ng anong orbit, at kailan mawawala o mapapalitan—ang lahat ng mga ito ay nagaganap nang wala ni katititing na pagkakamali. Ang mga posisyon ng mga planeta at ang mga agwat sa pagitan nila ay lahat sumusunod sa istriktong mga disensyo, na ang lahat ay maisasalawarawan sa tumpak ng mga datos; ang landas na kanilang tinatahak, ang bilis at mga disensyo ng kanilang mga orbit, ang mga oras ng kanilang iba’t-ibang posisyon ay tumpak na mabibilang at maisasalarawan ng espesyal na mga batas. Sa loob ng napakahabang panahon, ang mga planetang ito ay sumunod sa mga batas na ito, ni hindi kailanman lumilihis kahit kaunti. Walang kapangyarihan ang maaaring magpalit o magputol ng kanilang mga orbit o ng mga disensyong kanilang sinusundan. Sapagkat ang espesyal na mga batas na namamahala ng kanilang galaw at tumpak ng mga datos naglalarawan sa kanila ay naitalaga na ng awtoridad ng Manlilikha, sinusunod nila ang mga batas na ito nang sarili nilang kusa, sa ilalim ng dakilang kapangyarihan at kontrol ng Manlilikha. Sa pangmalawakang antas, hindi mahirap para sa tao ang matagpuan ang ilang mga disensyo, ilang mga datos, ganoon din ang ilang naiiba at di-maipaliwanag ng mga batas o di-karaniwang mga bagay. Bagaman hindi tinatanggap ng sangkatauhan na ang Diyos ay umiiral, hindi tinatanggap ang katotohanan na ang Maylalang ang gumawa at may dominyon sa lahat ng bagay, at dagdag pa ang pag-iral ng awtoridad ng Maylalang, ang mga taong siyentipiko, mga astronomer, at mga pisisista ay mas higit na natatagpuan na ang pag-iral ng lahat ng mga bagay sa sansinukob, ang mga prinsipyo at mga disenyo na nagdidikta ng kanilang mga pagkilos, ay lahat napapamahalaan at kinokontrol nang malawak at di-nakikitang madilim na enerhiya. Ang katalagahang ito ang pumipilit sa tao na harapin at kilalanin na may isang Makapangyarihan sa gitna ng mga disensyong ito ng pagkilos, nagsasaayos sa lahat ng bagay. Ang Kanyang kapangyarihan ay di-pangkaraniwan, at bagaman walang sinuman ang maaaring makakita sa Kanyang tunay na mukha, Siya ang namahahala at kumukontrol sa lahat ng bagay sa bawa’t sandali. Walang tao o puwersa ang maaaring makalampas sa Kanyang dakilang kapangyarihan. Sa pagkakaharap sa ganitong katotohanan, dapat makilala ng tao na ang mga batas na ito na namamahala sa pag-iral ng lahat ng bagay ay di-maaaring makontrol ng mga tao, di-maaaring mapalitan ninuman; kasabay nito dapat tanggapin ng tao na ang mga nilalang na tao ay di-maaaring ganap na makaunawa sa mga batas na ito. At ang mga ito’y hindi natural na nangyayari, subalit nadidiktahan ng isang Panginoon at Maestro. Ang lahat ng mga ito ay pagpapahayag ng awtoridad ng Diyos na maaaring maramdaman ng tao sa pangmalawakang antas.

    Sa micro na antas, lahat ng mga bundok, mga ilog, mga lawa, mga dagat, mga malawak na lupain na nakikita ng tao sa mundo, lahat ng mga panahon na nararanasan niya, lahat ng mga bagay na naninirahan sa mundo, kasama na ang mga halaman, mga hayop, mga mikroorganismo, at mga tao, ay napapailalim sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, kontrolado ng Diyos. Sa ilalim ng dakilang kapangyarihan at kontrol ng Diyos, ang lahat ng bagay ay mabubuhay o mawawala ayon sa Kanyang mga pag-iisip, ang kanilang mga buhay ay napapamahalaan lahat ng ilang mga batas, at sila’y lumalago at dumadami ayon sa mga ito. Walang sinumang tao o bagay ang nakatataas sa mga batas na ito. Bakit ganoon? Ang tanging sagot ay, dahil sa awtoridad ng Diyos. O, sa ibang paraan, dahil sa mga pag-iisip ng Diyos at mga salita ng Diyos; dahil sa ang Diyos Mismo ang gumagawa ng lahat ng ito. Na ibig sabihin, ang awtoridad ng Diyos at isip ng Diyos ang nagbubunsod sa mga batas na ito; sila ay magbabago at magpapalit ayon sa Kanyang mga pag-iisip, at ang mga pagbabago at mga pagpapalit na ito ay nangyayari o nawawala lahat para sa kapakanan ng Kanyang plano. Halimbawa na ang mga epidemya. Ang mga ito ay lumalaganap nang walang babala, walang sinuman ang nakakaalam sa pinagmulan ng mga ito o ang eksaktong dahilan kung bakit nangyayari ang mga ito, at kapag ang isang epidemya ay naaabot ang isang tiyak na lugar, yaong mga tinamaan ay di-maaaring makatakas sa kalamidad. Nauunawaan ng pantaong siyensiya na ang epidemya ay idinudulot ng paglaganap ng mapanira at mapanganib na mga mikrobyo, at ang bilis ng mga ito, saklaw at paraan ng paghahatid ay di-maaaring mahulaan o makontrol ng pantaong siyensiya. Bagaman nilalabanan ang mga ito ng sangkatauhan sa bawat posibleng paraan, hindi nila maaaring makontrol kung sinong mga tao o hayop ang hindi maaaring hindi maapektuhan kapag lumaganap ang epidemya. Ang tanging magagawa lamang ng mga tao ay ang subukang hadlangan, labanan, at saliksikin ang mga ito. Subalit walang nakakaalam kung ano ang ugat na mga sanhi na magpapaliwanag sa simula o katapusan ng anumang indibidwal na epidemya, at walang sinumang makakakontrol sa mga ito. Sa harap ng pagtaas at paglaganap ng isang epidemya, ang unang hakbang na maisasagawa ng mga tao ay ang bumuo ng isang bakuna, ngunit kadalasan ang epidemya ay namamatay ng sariling kusa nito bago pa maging handa ang bakuna. Bakit namamatay ang mga epidemya? May ilang nagsasabi na ang mga mikrobyo ay nakontrol na, ang iba ay nagsasabi na sila’y nangamatay dahil sa mga pagbabago ng panahon…. Kung ang mga ligaw na mga haka-hakang to ay mapapatunayan, walang maibibigay na paliwanag ang siyensiya, walang tiyak na sagot. Ang hinaharap ng sangkatauhan ay hindi lamang ang mga haka-hakang ito ngunit ang kawalan ng pagkaunawa ng sangkatauhan at takot sa mga epidemya. Walang sinumang nakakaalam, sa huling pagsusuri, kung bakit ang mga epidemya ay nagsisimula o kung bakit nagtatapos. Sapagkat ang sangkatauhan ay may pananampalataya lamang sa siyensiya, ganap na umaasa rito, ngunit hindi kinikilala ang awtoridad ng Manlilikha o tinatanggap ang Kanyang dakilang kapangyarihan, kailanma’y hindi sila magkakaroon ng sagot.

     Sa ilalim ng dakilang kapangyarihan ng Diyos, ang lahat ng bagay ay umiiral at namamatay dahil sa Kanyang awtoridad, dahilan sa Kanyang pamamahala. May ilang mga bagay na dumarating at umaalis nang tahimik, at hindi masasabi ng tao kung saan sila nanggaling o maunawaan ang mga patakarang sinusunod nila, lalo nang hindi ang maunawaan ang mga dahilan kung bakit sila dumarating at umaalis. Bagaman ang tao ay maaaring makapagpatunay, makarinig, o makaranas ng lahat ng nangyayari sa gitna ng lahat ng mga bagay; bagaman lahat sila ay may dinadala sa tao, at bagaman ang tao sa ilalim ng kanyang kamalayan ay nakakaunawa sa hindi karaniwan, sa kapanayan, sa kakatwaan ng iba’t-ibang di-pangkaraniwang mga pangyayari, wala pa rin siyang alam tungkol sa kalooban ng Manililikha at ng Kanyang isip na siyang nasa likod ng mga ito. Maraming mga kuwento sa likod ng mga ito, maraming natatagong mga katotohanan. Dahil sa ang tao ay nalihis nang malayo mula sa Manlilikha, dahil sa hindi niya tinatanggap ang katotohanan na ang awtoridad ng Manlilikha ang namamahala sa lahat ng bagay, kailanma’y hindi niya malalaman at mauunawaan ang lahat ng nangyayari sa ilalim ng dakilang kapangyarihang ito. Sa mas malaking bahagi, ang kontrol at dakilang kapangyarihan ng Diyos ay lumalampas sa mga hangganan ng pantaong imahinasyon, ng pantaong kaalaman, ng pantaong pagkaunawa, ng kung ano ang makakamit ng pantaong siyensiya; ang mga kakayahan ng nilikhang sangkatauhan ay hindi maaaring katunggaliin ito. May ilang tao ang nagsasabi, “Yamang hindi mo nasaksihan sa sarili mo ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, paano ka maaaring maniwala na ang lahat ay nasa ilalim ng Kanyang awtoridad?” Ang pagkakita ay hindi palaging pagkapaniwala; ang pagkakita ay hindi palaging nakakakilala at nakakaunawa. Kaya saan nagmumula ang “paniniwala”? Masasabi ko nang may katiyakan, “Ang paniniwala ay nagmumula sa antas at lalim ng pagkaunawa ng tao, sa karanasan ng tao, ang realidad at ugat na mga dahilan ng mga bagay.” Kung ikaw ay naniniwala na ang Diyos ay umiiral, ngunit hindi mo maaaring makilala, mas lalo ang makita, ang katotohanan ng kontrol ng Diyos at dakilang kapangyarihan ng Diyos sa lahat ng bagay, samakatwid sa puso mo hindi mo kailanman tatanggapin na ang Diyos ay may ganitong uri ng awtoridad at ang awtoridad ng Diyos ay natatangi. Kailanma’y hindi mo tunay na matatanggap na ang Manlilikha ay iyong Panginoon, iyong Diyos.

    Ang Kapalaran ng Sangkatauhan at ang Kapalaran ng Sansinukob ay Di Maihihiwalay mula sa Dakilang Kapangyarihan ng Manlilikha
Lahat kayo ay matatanda na. Ang ilan sa inyo ay nasa katanghaliang-gulang; ang ilan ay nakapasok na sa matandang edad. Mula sa isang di-mananampalataya tungo sa isang mananampalataya, at mula sa simula ng paniniwala sa Diyos sa pagtanggap sa salita ng Diyos at pagdanas sa gawa ng Diyos, gaanong kaalaman na ang nagkaroon kayang nakamtan ninyo sa dakilang kapangyarihan ng Diyos? Anong mga pananaw ang natamo ninyo sa pantaong kapalaran? Maaari bang makamit ang lahat ng iyong inaasam sa buhay? Ilang mga bagay sa loob ng kaunting mga dekada ng inyong buhay ang naisakatuparan ninyo ayon sa inyong ninais? Ilang mga bagay ang hindi nangyari gaya nang inasahan? Ilang mga bagay ang dumating bilang kaaya-ayang mga sorpresa? Ilang mga bagay ang hinihintay pa ng mga tao na maaaring magdala ng bunga—walang malay na naghihintay sa tamang sandali, naghihintay sa kalooban ng Langit? Ilang mga bagay ang nagpaparamdam sa mga tao na wala silang magawa at bigo? Ang bawa’t isa ay puno ng mga pag-asa tungkol sa kanilang kapalaran, at inaasahan na ang lahat sa kanilang buhay ay aayon sa kanilang ninanais, na hindi sila mangangailan ng pagkain ni sa pananamit, na ang kanilang suwerte ay kagila-gilalas na aangat. Walang sinuman ang nagnanais ng isang buhay na dukha at api, puno ng paghihirap, dinadagsa ng mga kalamidad. Subalit hindi maaaring mahulaan ng mga tao o makontrol ang lahat ng mga ito. Marahil para sa iba, ang nakaraan ay isang pagkakahalu-halo ng mga karanasan; hindi kailanman nila natutunan kung ano ang kalooban ng Langit, ni wala silang pag-intindi kung ano ito. Isinasabuhay nila ang kanilang buhay nang hindi nag-iisip, tulad ng mga hayop, nabubuhay sa araw-araw, walang iniintindi tungkol sa ano ang kapalaran ng sangkatauhan, tungkol sa kung bakit ang mga tao ay buhay o kung paano dapat silang mamuhay. Ang mga taong ito ay nakarating sa katandaang gulang na walang natamong pagkaunawa sa pantaong tadhana, at hanggang sa sandali na sila’y mamatay wala silang ideya kung ano ang tungkol sa buhay. Ang mga ganoong tao ay patay; sila’y mga nilalang na walang espiritu; sila’y mga hayop. Bagaman nabubuhay kasama ang lahat ng mga bagay, ang mga tao ay nakakakuha ng kasiyahan mula sa maraming mga paraan na kung saan binibigyang-lugod ng mundo ang kanilang materyal na mga pangangailangan, kahit na nakikita nila ang materyal na mundong ito na patuloy na sumusulong, ang kanilang sariling karanasan—kung ano ang nadarama at nararanasan ng kanilang mga puso at kanilang mga espiritu—ay walang kinalaman sa mga materyal na bagay, at walang anumang materyal ang kapalit nito. Ito ay isang pagkilala sa kaibuturan ng sariling puso, isang bagay na hindi maaaring makita ng mata lamang. Ang pagkilalang ito ay namamalagi sa sariling pagkaunawa ng, sa sariling damdamin ng, pantaong buhay at pantaong kapalaran. At palagi nitong pinangungunahan ang sarili sa agam-agam na ang di-nakikitang Panginoon ay isinasaayos ang lahat ng bagay, nagsasaayos ng lahat ng bagay para sa tao. Sa gitna ng lahat ng ito, hindi maaaring hindi tanggapin ang mga paghahanda at pagsasaayos ng tadhana; sa parehong panahon, hindi maaaring hindi tanggapin ang landas na inilatag ng Manlilikha, ang kapangyarihan ng Manlilikha sa kapalaran ng sinuman. Ito ang hindi mapag-aalinlangang katotohanan. Anuman ang pag-iisip at pag-uugali na mayroon ang isang tao tungkol sa kapalaran, walang makapagbabago ng katalagahang ito.

     Saan ka pupunta araw-araw, ano ang gagawin mo, sino o ano ang iyong makakatagpo, ano ang sasabihin mo, ano ang mangyayari sa iyo—maaari bang mahulaan ang alinman sa mga ito? Hindi maaaring mahulaan ng mga tao ang lahat ng mga pangyayaring ito, higit lalo ang makontrol kung paano ito magaganap. Sa buhay, ang mga di-nakikitang mga pangyayaring ito ay nagaganap sa lahat ng oras, at ito’y mga pang araw-araw na pangyayari. Ang mga araw-araw na malaking mga pagbabago at ang mga paraan ng pagladlad ng mga ito o ang mga disenyo na ipinapakita nila, ay palagiang mga paalaala sa sangkatauhan na walang nangyayari nang walang pinipili, na ang mga pagsasanga-sanga ng mga ito at ng kanilang kawalang kayang maiiwasan, ay hindi mababago ng pantaong kagustuhan. Bawa’t pangyayari ay nagpapahatid ng isang tagubilin mula sa Manlilikha ng sangkatauhan, at nagpapadala din ito ng mensahe na ang mga taong nilalang ay hindi maaaring makontrol ang kanilang sariling kapalaran; kasabay nito ang bawa’t pangyayari ay isang ganting-matwid sa padalus-dalos, walang-saysay na ambisyon at mga pagnanasa ng sangkatauhan na ilagay sa sariling mga kamay ang kanilang kapalaran. Ang mga ito’y mga malalakas na sampal na sunud-sunod sa mga tainga ng sangkatauhan, pinupwersa ang mga tao na isaalang-alang, sa pagtatapos, na pamahalaan at kontrolin ang kanilang kapalaran. At habang ang kanilang mga ambisyon at mga pagnanais ay paulit-ulit na nahahadlangan at nadudurog, ang mga tao ay natural na dumarating sa isang walang-malay na pagtanggap sa kung ano ang nailaan ng kapalaran, ang pagtanggap sa realidad, ng kalooban ng Langit at ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha. Mula sa pang-araw-araw na malalaking mga pagbabago tungo sa mga kapalaran ng buong pantaong pamumuhay, walang hindi ibinubunyag ang plano ng Maylalang at Kanyang dakilang kapangyarihan; walang hindi na hindi naipapadala ang mensahe na ang “awtoridad ng Manlilikha ay di maaaring malampasan,” na hindi nagpapahatid ng walang-hanggang katotohanan na “ang awtoridad ng Manlilikha ay kataas-taasan.”

     Ang mga kapalaran ng sangkatauhan at ng sansinukob ay malapit na nakapulupot sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, di-maihihiwalay na nakatali sa mga pagsasaayos ng Manlilikha; sa katapusan, sila ay hindi maaaring maihiwalay mula sa awtoridad ng Manlilikha. Sa pamamagitan ng mga batas ng lahat ng mga bagay nakakarating ang tao sa pagkaunawa ng mga pagsasaayos ng Manlilikha at Kanyang dakilang kapangyarihan; sa pamamagitan ng mga patakaran ng kaligtasan nararamdaman niya ang pamamahala ng Manililikha; mula sa mga kapalaran ng lahat ng mga bagay kumukuha siya ng mga konklusyon tungkol sa mga paraan na isinasagawa ng Manlilikha ang Kanyang dakilang kapangyarihan at pagkontrol sa kanila; at sa buhay na mga pauli-ulit ng tao at lahat ng mga bagay na tunay na nararanasan ng tao ang pagsasaayos ng Manlilikha at pagsasaayos ng lahat ng mga bagay at mga buhay na mga nilalang at tunay na mga saksi kung paano yaong mga pagsasaayos at mga kaayusan ay humahalili sa lahat ng makamundong mga batas, mga patakaran, at mga institusyon, lahat ng iba pang mga kapangyarihan at mga puwersa. Dahil dito, napipilitan ang sangkatauhan na kilalanin na ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha ay hindi maaaring labagin ng sinumang nilalang, na walang puwersa ang maaaring makialam ni palitan ang mga pangyayari at mga bagay na itinakda ng Manlilikha. Ito ay nasa ilalim ng maka-Diyos na mga batas at mga patakaran na ang lahat ng tao at lahat ng mga bagay na nabubuhay at nagpaparami, sali’t-saling lahi. Hindi ba ito ang tunay na diwa ng awtoridad ng Manlilikha? Bagaman nakikita ng tao, sa layunin ng mga batas, ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha at Kanyang ordinasyon para sa lahat ng mga pangyayari at lahat ng mga bagay, ilang mga tao ang nakakaunawa sa prinsipyo ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha sa sansinukob? Ilang tao ang maaaring tunay na makaalam, makakilala, makatanggap at mapasailalim sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha at kaayusan ng kanilang sariling kapalaran? Sino, matapos maniwala sa katotohanan ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, ang tunay na naniniwala at kumikilala na ang Manlilikha ang nagdidikta rin ng kapalaran ng buhay ng tao? Sino ang maaaring tunay na makaunawa sa katotohanan na ang kapalaran ng tao ay nakapatong sa palad ng Manlilikha? Ang uri ng pag-uugali na dapat na magkaroon ang sangkatauhan hinggil sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, kapag naharap siya sa katotohanan na pinamamahalaan at kinokontrol Niya ang kapalaran ng sangkatauhan, ay isang kapasyahan na dapat gawin ng bawat tao sa sarili niya na ngayon ay kaharap ng katotohanan na ito.

      Ang Anim na Sugpungan sa Buhay ng Tao
Sa kurso ng buhay ng isang tao, ang bawa’t tao ay nakakarating sa isang serye ng mapanganib na mga sugpungan. Ang mga ito ang pinakapangunahin, at ang pinakamahalaga, na mga hakbang na tutukoy sa kapalaran sa buhay ng isang tao. Ang susunod ay isang maikling pagsasalarawan ng mga milyahe na dapat daanan ng tao sa kurso ng kanyang buhay.

      Kapanganakan: Ang Unang Sugpungan

    Kung saan ipinanganak ang isang tao, sa anong pamilya siya naipanganak, ang kanyang kasarian, kaanyuhan, at oras ng kapanganakan: ang mga ito ay mga detalye ng unang sugpungan sa buhay ng isang tao.

   Walang sinuman ang makakapili hinggil sa mga bahaging ito sa sugpungang ito; ang lahat ng mga ito ay malaon nang naitakda ng Manlilikha. Ang mga ito ay hindi naimpluwensiyahan ng panlabas na kapaligiran sa anumang paraan, at walang mga kadahilanang ginawa ng tao ang maaaring makapagpabago sa mga katalagahan na naitadhana ng Manlilikha. Para ang isang tao ay maipanganak ay nangangahulugan na natupad na ng Manlilikha ang unang hakbang ng kapalaran na Kanyang naisaayos para sa taong iyon. Dahil Kanya nang naitakda ang lahat ng mga detalyeng ito nang malaon pa, walang sinuman ang may kapangyarihan upang baguhin ang anuman sa mga ito. Maging ano pa man ang kalalabasan ng kapalaran ng isang tao, ang mga kondisyon ng kapanganakan ng isang tao ay naitadhana, at nananatiling ganoon na nga; ang mga ito’y hindi sa anumang paraan naimpluwensiyahan ng sariling kapalaran sa buhay, ni sa anumang paraan naapektuhan ng dakilang kapangyarihan ng Manlilika tungkol dito.

1. Isang Bagong Buhay ang Isinisilang mula sa mga Plano ng Manlilikha

     Alin sa mga detalye ng unang sugpungan—ang lugar ng sariling kapanganakan, sariling pamilya, sariling kasarian, sariling pisikal na kaanyuan, ang oras ng sariling kapanganakan—ang maaaring piliin ng isang tao? Nang walang alinlangan, ang sariling kapanganakan ay isang pasibo na pangyayari: Ang isa’y ipinapanganak nang hindi kinukusa, sa isang tiyak na lugar, at isang tiyak na oras, sa isang tiyak na pamilya, kasama ang isang tiyak na pisikal na anyo; ang isa’y hindi kinukusang nagiging isang miyembro ng isang tiyak na sambahayan, nagmamana ng isang tiyak na puno ng pamilya. Ang isa ay walang pagpipilian sa unang sugpungang ito ng buhay, ngunit naisilang sa isang kapaligirang nakapirmi na ayon sa mga plano ng Manlilikha, tungo sa isang partikular na pamilya, na may partikular na kasarian at kaanyuhan at sa isang partikular na oras na malapit na nakadugtong sa kurso ng buhay ng isang tao. Ano ang magagawa ng isang tao sa kritikal na sugpuang ito? Lahat na ay nasabi, ang isa’y walang pagpipilian tungkol sa isa man sa mga detalye hinggil sa sariling kapanganakan. Kung hindi dahil sa katalagahan ng Manlilikha at ng Kanyang paggabay, ang isang buhay na bagong silang sa mundong ito ay hindi malalaman kung saan pupunta, o kung saan siya maninirahan, hindi magkakaroon ng mga ugnayan, hindi mabibilang saanman, walang tunay na tahanan. Subalit dahilan sa maselang pagsasaayos ng Manlilikha, nasisimulan nito ang paglalakbay sa kanyang buhay nang may lugar na matitigilan, mga magulang, isang lugar na kabibilangan nito, at mga kamag-anak. Sa buong prosesong ito, ang pagdating ng bagong buhay na ito ay napagpasyahan na ng mga plano ng Manlilikha, at lahat-lahat ng aariin nito ay maibibigay sa kanya ng Manlilikha. Mula sa isang lumulutang na katawan na walang anuman sa pangalan nito ay unti-unting magiging isang laman-at-dugo, nakikita at nahahawakang nilalang na tao, isa sa mga nilikha ng Diyos, na nag-iisip, humihinga at nakadarama ng init at lamig, na maaaring makibahagi sa lahat ng karaniwang mga gawain ng isang nilikhang nilalang sa materyal na mundo, at dadaan sa lahat ng mga bagay na dapat maranasan sa buhay ng isang nilikhang tao. Ang dati nang pagtakda ng Manlilikha sa kapanganakan ng isang tao ay nangangahulugan na Kanyang igagawad sa taong iyon ang lahat ng mga bagay na kinakailangan para mabuhay; na ang taong iyon na gayon din isinilang ay nangangahulugan na matatanggap niya mula sa Manlilikha ang lahat ng mga bagay para mabuhay, na mula sa puntong iyon siya ay mabubuhay sa ibang kaanyuhan, na ibinigay ng Manlilikha at napapasailalim sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha.

2. Bakit ang mga Iba’t-ibang Tao ay Isinisilang sa Ilalim ng Iba’t-ibang mga Kalagayan

     Ang mga tao kadalasan ay gustong isipin na kung sila’y muling ipinanganak; ito’y sa isang tanyag na pamilya; na kung sila’y mga babae, magiging kamukha nila si Snow White at mamahalin sila ng lahat, na kung sila ay mga lalaki, sila’y magiging si Prince Charming, na walang anumang kinakailangan, na ang buong mundo ay nasa kanilang pagpapasunod at tawag. Kadalasan may mga yaon na nasa ilalim ng maraming mga ilusyon tungkol sa kanilang kapanganakan, at kadalasan hindi nasisiyahan dito, naghihinanakit sa kanilang pamilya, sa kanilang kaanyuhan, sa kanilang kasarian, pati na rin sa oras ng kanilang kapanganakan. Datapwa’t hindi kailanman mauunawaan ng mga tao kung bakit sila ipinanganak sa isang partikular na pamilya o kung bakit ganoon ang hitsura nila. Hindi nila alam na hindi alintana kung saan sila ipinanganak o kung ano hitsura nila, sila ay gumaganap ng iba’t-ibang mga papel at tumutupad ng iba’t-ibang mga misyon sa pamamahala ng Manlilikha—ang layuning ito ay hindi kailanman magbabago. Sa mga mata ng Manlilikha, ang lugar na pinanganakan ng isa, ang kasarian ng isa, ang pisikal na kaanyuhan ng isa, ay lahat pansamantalang mga bagay. Sila ay isang serye ng maliliit na mga tala, maliliit na mga simbolo sa bawa’t bahagi ng Kanyang pamamahala sa buong sangkatauhan. At ang tunay na hantungan at katapusan ng isang tao ay hindi napagpapasyahan ng kanyang kapanganakan sa anumang partikular na bahagi, kundi ng misyon na kanyang tinutupad sa bawa’t buhay, ayon sa paghatol sa kanila ng Maylalang kapag ang Kanyang plano sa pamamahala ay kumpleto.

     Sinasabi na may isang sanhi sa bawat kalalabasan, na walang kalalabasan na walang isang sanhi. Kung kaya’t ang kapanganakan ng isa ay talagang nakatali kapwa sa kasalukuyang buhay ng isa at sa nakaraang buhay niya. Kapag ang kamatayan ng isang tao ay nagwakas ng kanilang kasalukuyang termino ng buhay, samakatwid ang kapanganakan ng isang tao ay panimula ng isang bagong pagpapaulit-ulit; kung ang lumang pagpapaulit-ulit ay kumakatawan sa dating buhay ng isang tao, samakatwid ang bagong pagpapaulit-ulit ay natural na kanilang kasalukuyang buhay. Dahil sa ang kapanganakan ng isa’y nakakabit sa kanyang nakaraang buhay gaya ng kasalukuyang buhay niya, ang lugar, pamilya, kasarian, kaanyuhan, at iba pang mga kadahilanan, na nauugnay sa kapanganakan ng isa, ay lahat kinakailangang may kaugnayan sa kanila. Ito ay nangangahulugan na ang mga kadahilanan ng kapanganakan ng isang tao ay hindi lamang naiimpluwensiyahan ng dating buhay ng isang tao, kundi napagpasyahan na ang hantungan ng isang tao sa kasalukuyang buhay. Ito ang kadahilanan sa sari-saring uri ng mga iba’t-ibang mga kalagayan na kung saan naipapanganak ang mga tao: Ang ilan ay ipinanganak sa isang mahirap na pamilya, ang iba ay sa mga mayayaman na pamilya. Ang ilan ay sa pangkaraniwang angkan, ang iba’y sa tanyag na lahi. Ang ilan ay ipinanganak sa timog, ang iba sa hilaga. Ang ilan ay ipinanganak sa desyerto, ang iba luntiang kalupaan. Ang kapanganakan ng ilang tao ay sinamahan ng mga pagbubunyi, tawanan, at mga pagdiriwang, ang iba’y nagdadala ng mga luha, kalamidad at aba. Ang ilan ay ipinanganak upang pakaingat-ingatan, ang iba’y maihagis tulad ng mga panirang-damo. Ang ilan ay ipinanganak nang may pinong mga tampok, ang iba’y mga baluktot. Ang ilan ay magandang tingnan, ang iba ay pangit. Ang ilan ay ipinanganak nang hatinggabi, ang iba’y sa ilalim ng liyab ng katanghaliang tapat ng araw. … Ang mga kapanganakan ng mga tao na may iba’t-ibang guhit ay napagpasyahan ng kanilang mga kapalaran na inihanda ng Manlilikha para sa kanila; ang kanilang mga kapanganakan ang nagpapasya ng kanilang mga kapalaran sa kasalukuyang buhay gayundin sa mga papel na kanilang gagampanan at sa mga misyon na kanilang tutuparin. Ang lahat ng ito ay nasa ilalim ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, naitakda na Niya; walang sinuman ang maaaring makatakas sa kanilang naitakdang kalagayan, walang makakapagbago sa mga kalagayan ng[a] kanilang kapanganakan, at walang sinuman ang maaaring makapili ng kanilang sariling kapalaran.

     Paglaki: Ang Ikalawang Sugpungan

    Depende sa kung anong uri ng pamilya naipanganak, ang mga tao ay lumalaki sa iba’t-ibang pantahanang mga kapaligiran at natututo ng iba’t-ibang mga aral mula sa kanilang mga magulang. Ito ang nagpapasya sa mga kalagayan na kung saan ang isang tao ay nagkakagulang, at ang paglaki[b] ay kumakatawan sa ikalawang maselang sugpungan nasa buhay ng isang tao. Hindi na kailangan pang sabihin, ang mga tao ay walang pagpipilian sa sugpungang ito, maski alin. Ito rin ay nakapirmi, naisaayos na.

1. Mga Kalagayan na Kung saan ang Isa na Lumalaki ay Naipirmi Na ng Manlilikha

    Ang isang tao ay hindi maaaring pumili ng mga tao o mga kalagayan na kung saan ang magandang aral at impluwensya ay kalalakhan niya. Ang isa’y hindi makakapili kung anong kaalaman o kakayahan ang maaari niyang makuha, anong mga pag-uugali ang maghuhubog sa kanya. Ang isa’y walang kapasyahan kung sino ang magiging mga magulang o mga kaanak niya, anong uri ng kapiligiran ang kalalakhan niya; ang mga ugnayan sa ibang mga tao, mga pangyayari, at mga bagay sa kanyang kapaligiran, at kung paano sila nakakaimpluwensya sa kanyang pag-unlad, ang lahat ay lampas sa kanyang kontrol. Sino ang nagpapasya ng mga ito, samakatwid? Sino ang nagsasaayos ng mga ito? Yamang ang mga tao ay walang pagpipilian sa bagay na ito, yamang hindi nila maaaring pagpasyahan ang mga bagay na ito para sa kanilang mga sarili, at yamang malinaw na hindi ito natural na nabubuo, nangangahulugan na ang paghuhubog ng lahat ng mga ito ay nasa mga kamay ng Manlilikha. Tulad ng pagsasaayos ng Manlilikha sa mga partikular kalagayan sa kapanganakan ng bawa’t tao, Kanya ring isinasaayos ang tiyak na mga kalagayan na kinalalakhan ng isang tao, hindi man kailangang sabihin. Kung ang kapanganakan ng isang tao ay nagdadala ng mga pagbabago sa mga tao, mga pangayayari, at mga bagay sa paligid niya, samakatwid ang paglago at kaunlaran ay kinakailangang makaapekto rin sa kanila. Halimbawa, may ilang mga tao na ipinanganak sa mahirap na mga pamilya, subalit lumalaki na napapaligiran ng kayamanan; ang iba ay ipinanganak sa mayayamang mga pamilya subalit naging sanhi ng pagdalisdis ng mga kapalaran ng kanilang pamilya, at sa ganoon sila ay lumaki sa mahirap na mga kapaligiran. Walang kapanganakan ng isa na napapamahalaan ng isang nakapirming tuntunin, at walang taong lumalaki sa ilalim ng isang di-maiiwasan, nakapirming hanay ng mga pangyayari. Ang mga ito ay hindi mga bagay na maaaring isipin o kontrolin ng isang tao. Mangyari pa, ang mahalagang tandaan na sila ay naitalaga ng Manililikha para sa kapalaran ng isang tao, na sila ay napagpasiyahan ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, at ng Kanyang mga plano, para sa kapalaran ng taong iyon.

2. Ang Iba’t-ibang mga Kalagayan na Kinalalakihan ng mga Tao ay Nagbubunsod ng Iba’t-ibang mga Papel na Ginagampanan

    Ang mga kalagayan sa kapanganakan ng isang tao ang natatatag sa pangunahing antas ng kapaligiran at mga pangayayari na kinalalakihan niya, at mga kalagayang kinalalakihan niya ay bunga rin ng mga pangayayari ng kanyang kapanganakan. Sa panahong ito nasisimulang matutunan ng isa ang wika, at ang isip ng isa ay nagsisimulang makatagpo at matutuhan ang maraming bagong bagay, sa proseso na kung saan ang isa ay patuloy na lumalago. Ang mga bagay na nadidinig ng isang tao sa pamamagitan ng mga tainga niya, nakikita ng mga mata niya, at natututunan ng kanyang isip at unti-unting nagpapayaman at nagpapagalaw sa kanyang panloob na mundo. Ang mga tao, mga pangyayari, at mga bagay na kanyang nakakaugnay, ang katinuan, kaalaman, at mga kasanayan na natututunan niya, at ang mga paraan ng pag-iisip na nakakaiampluwensiya, naitanim sa kanyang isip, o naituro, lahat gagabay at makakaimpluwensya sa kapalaran ng isang tao sa buhay. Ang wikang natutunan ng isang tao habang lumalaki at ang paraan ng pag-iisip ay hindi maaaring paghiwalayin mula sa kapaligiran na kung saan iginugol ng tao ang kanyang kabataan, at ang kapligirang iyon ay binubuo ng mga magulang, mga kapatid, at ibang mga tao, mga pangyayari, at mga bagay na nasa paligid niya. Kung kaya, ang daloy ng kaunlaran ng isang tao ay naitalaga na ng kapaligiran na kinalakihan niya, at nakasalalay din sa mga tao, mga pangyayari, at mga bagay na nakakaugnay ng isang tao sa kapanahunang ito. Yamang ang mga kondisyon na kung saan lumalaki ang isang tao ay matagal nang naitalaga noong una pa man, ang kapaligirang na kinapamuhayan niya sa panahon ng prosesong ito ay, natural din, na naitalaga na. Hindi ito napagpasyahan ng mga pagpili at mga kagustuhan ng isang tao, subalit ito ay napagpasyahan ayon sa mga plano ng Manlilikha, naitalaga ng maingat na pagsasaayos ng Manlilikha, ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha hinggil sa kapalaran ng isang tao sa buhay. Kung kaya’t ang mga taong nakakatagpo ng sinumang tao sa daanan ng kanyang paglaki, at ang mga bagay na pinapakiharapan niya, ay di-maiiwasan lahat na nakakabit sa pagsasaayos at paghahanda ng Manlilikha. Hindi maaaring mahulaan ng mga tao ang iba’t-ibang mga uri ng mahirap na unawaing mga pakikipag-ugnayan, ni maaari nilang makontrol o maarok ang lalim ng mga iyon. Maraming iba’t-ibang mga bagay at maraming iba’t-ibang mga tao ang may kabuluhan sa kapaligiran na kinalakhan ng tao, at walang sinumang tao ang may kakayanang magsaayos at pagtugmain ang ganoong kalawak na sistema ng mga koneksyon. Walang tao o bagay maliban sa Manlilikha ang maaaring kumontrol sa anyo, presensiya, at pagkawala ng lahat ng mga iba’t-ibang mga tao, pangyayari, at bagay, at tanging isa lamang na malawak ng sistema ng mga koneksyon ang humuhubog sa kaunlaran ng isang tao ayon sa itinadhana ng Manlilikha, humuhubog sa iba’t-ibang mga kapaligiran na kinalalakhan ng mga tao, at lumilikha ng iba’t-ibang mga gagampanang papel na kailangan para sa gawaing pamamahala ng Manlilikha, paglalatag ng mga matatatag, matitibay na mga saligan para tuparin nang matagumpay ang kanilang mga misyon.

     Pagsasarili: Ang Ikatlong Sugpungan

    Matapos madaanan ng isang tao ang pagkabata at kabataan at unti-unti at di-maiiwasan ang pagdating sa pagkahinog sa gulang, ang susunod na hakbang ay ganap na pamamaalam ng tao sa kanyang kabataan, pagpapaalam nila sa kanilang mga magulang, at pagharap nang mas maaga sa daan bilang isang nagsasariling may sapat na gulang. Sa puntong ito[c]dapat nilang harapin ang lahat ng mga tao, pangyayari, at bagay na dapat kinakaharap ng isang taong may sapat na gulang, kahaharapin ang lahat ng mga koneksyon sa tanikala ng kanilang buhay. Ito ang ikatlong sugpungan na dapat madaanan ng isang tao.

1. Matapos ang Pagiging Nagsasarili, ang Isang Tao ay Nagsisimulang Maranasan ang Dakilang Kapangyarihan ng Manlilikha

    Kung ang kapanganakan at paglaki ay ang “panahon ng paghahanda” para sa paglalakbay sa buhay ng isang tao, ang paglalatag ng panulukang-bato sa kapalaran ng isang tao, samakatwid ang pagsasarili ay ang pagbubukas na pagsasalita ng nag-iisa sa sariling kapalaran sa buhay. Kung ang kapanganakan ng isang tao at ang paglaki niya ay kayamanan na kanilang naimpok para sa kanilang kapalaran sa buhay, samakatwid ang pagsasarili ng isang tao ay kapag nasimulan na niyang gastusin o dagdagan ang yamang iyon. Kapag nilisan ng isang tao ang kanyang mga magulang at nagsarili, ang panlipunang mga kondisyon na kakaharapin, at ang uri ng gawain o karera na makukuha niya ay kapwa iniatas ng kapalaran at walang kinalaman sa kanyang mga magulang. May ilang tao na pumipili ng isang pangunahing pinag-aaralan sa kolehiyo at nagtatapos sa pagkatagpo ng isang kasiya-siyang trabaho matapos siyang makapagtapos, ginagawang matagumpay na unang malaking hakbang sa paglalakbay sa kanilang mga buhay. May ilang mga tao na natututo at nagiging dalubhasa sa maraming iba’t-ibang kasanayan at ngunit kailanman ay hindi makahanap ng trabaho na angkop sa kanila o matagpuan ang kanilang posisyon, mas higit lalo ang magkaroon ng karera; sa simula pa ng kanilang paglalakbay sa buhay natatagpuan nila ang kanilang mga sarili na nahahadlangan sa bawa’t liko, dinadagsa ng mga ligalig, ang kanilang mga tanawin ay malungkot at ang kanilang buhay ay hindi tiyak. Ang ilang mga tao ay masigasig na ginagamit ang kanilang pinag-aralan, ngunit makitid na nakakaligtaan ang lahat ng kanilang mga pagkakataon na makatanggap ng mas mataas na pinag-aralan, at tila itinadhanang kailanma’y hindi makamit ang tagumpay, ang kanilang kauna-unahang hangarin sa lakbayin sa kanilang mga buhay ay nalulusaw sa manipis na hangin. Hindi alam[d] kung ang dadaanan ay patag o mabato, nararamdaman nila sa kauna-unang pagkakataon kung paanong puno ng mga pagbabago ang patunguhan ng tao, at kung kaya’t tinuturing ang buhay nang may pag-asa at pangamba. May ilang mga tao, sa kabila ng pagiging hindi gaanong nakapag-aral, ay nakakapagsulat ng mga aklat at nakakatamo ng sukat na katanyagan; ang ilan, bagaman halos ganap na walang pinag-aralan, ay nagkakaroon ng pera mula sa negosyo at sa gayon ay nasusuportahan ang kanilang mga sarili…. Anumang trabaho ang piliin ng isa, paano man siya kumita: may kontrol ba ang mga tao tungkol sa kung sila ba ay gagawa ng tamang pagpili o maling pagpili? Sang-ayon ba sila sa kanilang mga pagnanais at mga kapasyahan? Karamihan sa mga tao ay nagnanais na makapagtrabaho nang kakaunti at kumita nang mas malaki, na hindi magtrabaho sa ilalim ng araw at ng ulan, manamit nang mahusay, magningning at kuminang sa lahat ng dako, pangibabawan ang iba, at magdala ng karangalan sa kanilang mga ninuno. Ang mga hangarin ng tao ay napakaperpekto, subalit kapag ginawa na nila ang unang mga hakbang sa paglalakbay sa kanilang mga buhay, unit-unti nilang naiintindihan kung gaano ka-imperpekto ang patunguhan ng tao, at sa kauna-unahang pagkakataon tunay nilang nauunawaan ang katotohanan na, bagaman maaaring makagawa nang mapangahas ng mga plano para sa sariling kinabukasan, bagaman ang isa’y maaaring magtanim sa isip ng matapang na mga pantasya, walang sinuman ang may kakayahan o may kapangyarihan na isakatuparan ang kanyang sariling mga pangarap, walang sinuman ang nasa posisyon na kontrolin ang kanyang sariling kinabukasan. Palaging magkakaroon ng ilang agwat sa pagitan ng sariling mga pangarap at mga realidad na dapat niyang kaharapin; ang mga bagay kailanman ay hindi ayon sa ninanais ng isa na maging, at sa harap ng ganoon mga realidad hindi kailanman makakamit ng mga tao ang kasiyahan o katiwasayan. May ilang mga tao na gagawin ang anumang maaaring gawin, magpupunyagi nang husto at gagawa ng malaking mga sakripisyo para sa kapakanan ng kanilang mga pinagkakakitaan at hinaharap, bilang pagtangka na mapalitan ang kanilang sariling kapalaran. Subalit sa katapusan, kahit na matupad nila ang kanilang mga pangarap at mga pagnanais sa pamamagitan ng kanilang sariling marubdob na paggawa, hindi nila kailanman mapapalitan ang kanilang mga kapalaran, at gaano man kasidhi nilang subukin, hindi nila kailanman malalampasan kung ano ang itinakda sa kanila ng tadhana. Hindi alintana ang mga pagkakaiba sa kakayahan, IQ, at paghahangad, ang mga tao ay pantay-pantay lahat sa harap ng tadhana, na walang pagkakaiba sa malaki o sa maliit, sa mataas o sa mababa, sa pinaparangalan o sa hinahamak. Anumang hanapbuhay na sinisikapna matamo, anuman ang ginagawa ng isa upang kumita, at kung gaano na ang naimpok niyang kayamanan sa buhay ay hindi napapagpasyahan ng sariling mga magulang, ng sariling mga talento, ng sariling mga pagpupunyagi o sariling mga ambisyon, kundi nang naitadhana ng Manlilikha.

2. Pag-iwan sa Sariling mga Magulang at Seryosong Pag-uumpisa na Gampanan ang Sariling Papel sa Teatro ng Buhay

     Kapag ang isa ay nakarating na sa ganap na gulang, maaari nang iwanan ng isa ang kanyang mga magulang at magsarili na, at nandito sa puntong ito ang isa ay makakapag-umpisa na gampanan ang mga sariling papel, na ang sarili niyang misyon sa buhay ay tumitigil sa pagiging mahamog at unti-unting nagiging maliwanag. Sa pangalan lamang ang isa ay nananatiling malapit na nakatali sa sariling mga magulang, subalit dahil ang sariling misyon at ang papel na ginagampanan niya ay walang kinalaman sa sariling niyang ina at ama, sa katunayan ang malapit na panali ay dahan-dahang napapatid habang ang isang tao ay unti-unting nagsasarili. Mula sa perspektibong byolohiko, ang mga tao’y hindi pa rin maiwasan na hindi umasa sa kanilang mga magulang sa mga nakatagong kamalayan na mga paraan, subalit sa tahasang pagsasalita, kapag sila’y malaki na, may ganap na kahiwalay na mga buhay sila mula sa kanilang mga magulang, at magagampanan nila ang mga papel na kanilang natanggap nang nagsasarili. Maliban sa kapanganakan at pagpapalaki ng anak, ang tungkulin ng mga magulang sa buhay ng isang bata ay basta bigyan sila ng isang pormal na kapaligiran na kalalakihan nila, pagkat wala maliban sa naitadhana ng Manlilikha ang may kaugnayan sa kapalaran ng tao. Walang sinuman ang makakakontrol sa anumang uri ng kinabukasang magkakaroon ang tao; ito ay malaon nang naitadhana, at kahit na ang sariling mga magulang ay hindi maaaring makapagpabago ng sariling kapalaran. Kung patungkol sa kapalaran, ang bawa’t isa ay nagsasarili, at bawa’t isa ay may kanyang sariling kapalaran. Kung kaya walang mga magulang ninuman ang makakapagpatigil sa kapalaran ng isa sa buhay o maipipilit ang kaunti mang impluwensya sa papel na gagampanan ng isa sa buhay. Maaaring masabi na ang pamilya na kung saan naitadhana ang isa na maisilang, at ang kapaligiran na kinalakihan ng isa, ay wala nang higit sa mga kondisyon upang matupad ang sariling misyon sa buhay. Ang mga ito’y hindi sa anumang paraan ang nagpapasyasa kapalaran ng isang tao sa buhay o ang uri ng tadhana sa gitna kung saan ang isang tao ay tumutupad sa kanyang misyon. At kung kaya’t walang mga magulang ninuman ang maaaring tumulong sa isa na matupad ang sariling misyon sa buhay, walang kaanak ninuman ang maaaring makatulong sa isa na ipagpalagay ang sariling papel sa buhay. Kung paano isasagawa ng isa ang sariling misyon at sa anong uri ng pamumuhay sa kapaligiran ang isasaganap ng isa sa sariling niyang papel ay ganap na naitadhana na ng sariling kapalaran sa buhay. Sa ibang mga salita, walang ibang nilalayong mga kondisyon ang maaaring makaimpluwensya sa misyon ng isang tao, na naitadhana ng Manlilikha. Ang lahat ng mga tao ay nagiging ganap sa gulang ayon sa kanilang sariling kinalakihang mga kapaligiran, pagkatapos, unti-unti, bawa’t hakbang, ay tumutungo sa sariling mga daanan sa buhay, tinutupad ang mga kahihinatnan na binalak para sa kanila ng Manlilikha, natural lamang, hindi sinasadyang pumasok sa malawak ng karagatan ng sangkatauhan at ipinapalagay ang sariling mga poste sa buhay, na kung saan masisimulan nila ang pagtupad sa kanilang mga katungkulan bilang mga nilalang para sa kapakanan ng pagtadhana ng Manlilikha, para sa kapakanan ng Kanyang kapangyarihan.

      Pag-aasawa: Ang Ikaapat na Sugpungan

      Habang ang isa ay tumatanda at gumugulang, ang isa ay lumalaki nang mas malayo mula sa sariling mga magulang at sa kapaligiran na kung saan siya naipanganak at lumaki, at sa halip ang isa ay nagsisimulang humanap ng direksyon para sa sariling buhay at mga layunin sa paraan ng pamumuhay na kakaiba sa sariling mga magulang. Sa panahong ito, hindi na kailangan ng isang tao ang sariling mga magulang, ngunit sa halip ay isang kapareha na makakasama niya sa buhay: isang asawa, isang tao na kung sino ang sariling kapalaran ay matalik na nakapulupot. Sa paraang ito, ang unang malaking pangyayari na kakaharapin ng isa sumunod pagkatapos ng pagsasarili ay ang pag-aasawa, ang ikaapat na sugpungan na dapat daanan ng isang tao.

1. Ang Isa ay Walang Pagpipilian tungkol sa Pag-aasawa

     Ang pag-aasawa ay isang napakahalagang pangyayari sa buhay ninuman; ito ay panahon na ang isang tao ay tunay na umaako ng iba’-ibang mga uri ng mga katungkulan, unti-unting nagsisimula na ganapin ang iba’t-ibang mga uri ng misyon. Ang mga tao’y nagtatanim sa isip ng maraming mga ilusyon tungkol sa pag-aasawa bago nila ito maranasan, at lahat ng mga ilusyong ito ay magaganda. Inaakala ng mga kababaihan na ang kanilang kabiyak ay magiging si Prince Charming, at inaakala ng mga kalalakihan na sila’y papakasal kay Snow White. Ang mga pantasyang ito ay nagpapakita na ang bawa’t tao ay may tiyak na mga kinakailangan para sa pag-aasawa, ang sarili nilang mga hinihingi at mga pamantayan. Bagaman sa masamang kapanahunan ito, ang mga tao ay tuluy-tuloy na binobomba ng baluktot na mga mensahe tungkol sa pag-aasawa, na siyang lumilikha ng mas karagdagang mga kinakailangan at nagbibigay sa mga tao ng lahat ng mga uri ng bagahe at kakaibang mga saloobin, sinuman na nakaranas ng pag-aasawa ay nakakaalam na anuman ang pagkakaunawa niya nito, anuman ang salooban niya tungkol dito, ang pag-aasawa ay hindi isang bagay na pinagpipilian ng isang indibidwal.

   Maraming tao ang nakakaharap ng isang tao sa kanyang buhay, subalit walang sinuman ang nakakaalam kung sino ang magiging kapareha niya sa pag-aasawa. Bagaman ang lahat ay may kani-kanilang sariling mga palagay at personal na pananaw tungkol sa paksa ng pag-aasawa, walang sinuman ang maaaring makahula kung sino sa wakas ang magiging kanilang tunay na kabiyak, at ang sariling mga haka-haka ay walang saysay. Matapos makatagpo ang isang taong iyong gusto, maari mong habulin ang taong iyon; subalit kung ang taong iyon ay interesado sa iyo, kung siya ay maaaring maging kapareha mo, ay hindi sa iyo ang pagpapasya. Ang nilalayon ng iyong pagsinta ay hindi kinakailangan ang taong iyong makakabahagi sa iyong buhay; samantala may isang kailanman’y hindi mo inaasahan papasok nang tahimik sa iyong buhay at magiging iyong kapareha, ang magiging pinakamahalagang elemento sa iyong kapalaran, ang iyong kabiyak, ang hindi-malulusutang pagtatalian ng iyong kapalaran. Kung kaya, bagaman may mga milyun-milyong mga pag-aasawa sa mundo, bawat isa ay kakaiba: Gaano karaming mga pag-aasawa ang hindi kasiya-siya, gaano karami ang maligaya; gaano karami ang masusukat sa Silangan at Kanluran, gaano karami sa Hilaga at Timog; gaano karami ang perpektong mga tambalan, gaano karami ang pantay na ranggo; gaano karami ang maligaya at magkabagay, gaano karami ang nasasaktan at nagdadalamhati; gaano karami ang kinaiinggitan ng iba, gaano karami ang mali ang pagkakaintindi at minamaliit; gaano karami ang puno ng kaligayahan, gaano karami ang tubig ng mga luha at sanhi ng kawalan ng pag-asa. Sa hindi mabibilang na mga pag-aasawang ito, ibinubunyag ng mga tao ang katapatan at panghabambuhay na pagtatalaga sa pag-aasawa, o pagmamahal, pagkagiliw, at kawalan ng kakayahang maghiwalay, o pagbibitiw at kawalan ng pag-unawa, o pagkakanulo nito, pati na ng pagkamuhi. Kung ang pag-aasawa mismo ay magdadala ng kaligayahan o sakit, ang misyon ng bawat isa sa pag-aasawa ay itinadhana ng Manlilikha at hindi mababago; bawat isa ay dapat tupdin ito. At ang indibidwal na kapalaran na nasa likod ng bawat pag-aasawa ay walang pagbabago; matagal na itong naitadhana ng Manililikha.

2. Ang Pag-aasawa ay Isinilang sa mga Kapalaran ng Dalawang Magkapareha

    Ang pag-aasawa ay isang mahalagang sugpungan sa buhay ng isang tao. Ito ay bunga ng kapalaran ng isang tao, isang mahalagang kawing sa sariling kapalaran; ito ay hindi itinatag sa kaninumang indibidwal na pagkukusa o mga kagustuhan, at hindi naiimpluwensiyahan ng anumang panlabas na mga kadahilanan, subalit ganap na natutukoy sa pamamagitan ng mga kapalaran ng dalawang panig, sa pamamagitan ng mga pagsasaayos at pagtatadhana ng Manlilikha hinggil sa kapalaran ng magkapareha. Sa ibabaw nito, ang layunin ng pag-aasawa ay ipagpatuloy ang sangkatauhan, subalit sa katotohanan ang pag-aasawa ay walang iba kundi isang ritwal na dinadaanan ng isang tao sa proseso ng pagtupad sa sariling misyon. Ang mga papel na ginagampanan ng mga tao sa pag-aasawa ay hindi lamang sa pag-aaruga sa susunod na henerasyon; ang mga ito ay iba’t-ibang mga papel na inaako ng isang tao at ng mga misyon na dapat niyang tupdin sa daanan ng pagpapanatili sa isang pag-aasawa. Yamang ang sariling kapanganakan ay nakakaimpluwensiya sa pagbabago sa mga tao, mga pangyayari, at mga bagay sa paligid ng isang tao, ang pag-aasawa ng isa ay hindi rin maiiwasang makaapekto sa kanila, at saka, babaguhin sila sa iba’t-ibang di-magkakatulad na mga paraan.

    Kapag ang isang tao ay nagsasarili, sinisimulan ng isa ang kanyang sariling paglalakbay sa buhay, na hahantong sa hakbang bawat hakbang patungo sa mga tao, mga pangyayari, at mga bagay na kaugnay ng sariling pag-aasawa; at kasabay nito, ang isa pang tao na bubuo sa pag-aasawahang ito ay papalapit, hakbang bawat hakbang, tungo sa parehong mga tao, pangyayari at mga bagay. Sa ilalim ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, ang dalawang di-magkaanu-ano na makikibahagi sa magkaugnay na kalaparan ay unti-unting pumasok sa pag-aasawa at magiging, mahimala, isang pamilya, “dalawang balang na kumakapit sa parehong tali.” Kaya kapag ang isa ay pumasok sa pag-aasawa, ang paglalakbay ng isa ay makakaimpluwensya at makakahipo sa buhay ng kabiyak, at ganoon din ang paglalakbay ng kapareha sa buhay ay makakaimpluwensiya at makakahipo sa sariling kapalaran sa buhay. Sa ibang salita, ang kapalaran ng mga tao ay magkakaugnay sa isa’t isa, at walang sinuman ang maaaring makatupad ng sariling misyon ni magampanan ang sarili niyang papel na ganap na walang ugnayan sa iba. Ang sariling kapanganakan ay may kinalaman sa malaking tanikala ng mga ugnayan; ang paglaki ay kinasasangkutan din ng isang masalimuot na tanikala ng mga ugnayan, at katulad nito, ang pag-aasawa ay di-maiiwasang umiral at mapanatili ng isang malawak at masalimuot na sapot ng pantaong mga koneksyon, sinasangkot ang bawat kaanib at nakakaimpluwensiya sa kapalaran ng bawat isang bahagi nito. Ang pag-aasawa ay hindi bunga ng kapwa miyembro ng mga pamilya, ang mga kalagayan na kinalagyan nila, ang kanilang mga anyo, ang kanilang mga edad, ang kanilang mga katangian, ang kanilang mga talento, o anumang mga kadahilanan; sa halip, ito ay nagmumula sa isang pinagsaluhang misyon at isang magkaugnay na kapalaran. Ito ang pinanggalingan ng pag-aasawa, isang bunga ng pantaong kapalaran na pinagtugma at isinaayos ng Manlilikha.

     Supling: Ang Ikalimang Sugpungan

   Pagkatapos mag-asawa, ang isa’y nagsisimula na pangalagaan ang susunod na henerasyon. Ang isa ay walang masasabi kung gaano kadami at anong uri ng mga anak na mayroon siya; ito rin ay pinagpapasyahan ng kapalaran ng isang tao, naitakda ng Manililikha. Ito ang ikalimang sugpungan na dapat madaanan ng isang tao.

     Kapag ang isa ay ipinanganak upang punan ang papel ng anak ng iba, samakatwid ang isa ay nag-aalaga ng susunod na henerasyon upang punan ang papel ng magulang ng iba. Ang paghahaliling ito ng mga papel ang magpaparanas sa isa ng iba-ibang aspeto ng buhay mula sa iba-ibang mga perspektibo. Binigyan din nito ang isa ng iba-ibang pulutong ng mga karanasan sa buhay, na kung saan makikilala ng isa ang pareho ring dakilang kapangyarihan ng Manililikha, gayundin ng katalagahan na walang sinuman ang maaaring makialam o palitan ang pagtatakda ng Manlilikha.

1. Ang Isa ay Walang Kontrol sa Kung Ano ang Mangyayari sa Sariling Supling

    Ang kapanganakan, paglaki, at pag-aasawa lahat ay naghahatid ng iba’t-ibang uri at iba’t-ibang antas ng kabiguan. Ilang mga tao ang di-nasisiyahan sa kanilang mga pamilya o sa kanilang pisikal na anyo; ilang mga tao ay hindi gusto ang kanilang mga magulang; ang ilan ay nagdaramdam o kaydaming pinamimilian sa kapaligiran na kinalakihan nila. At karamihan sa mga tao, sa gitna ng lahat ng mga kabiguang ito ang pag-aasawa ang pinaka-hindi kasiya-siya. Hindi alintana kung gaano di-kasiya-siya ang sariling kapanganakan, ang sariling paglaki, o sariling pag-aasawa, bawat isa na dumaan na sa mga ito ay nakakaalam na ang isa ay hindi maaaring makapili kung saan at kailan ipapanganak ang isa, kung ano ang hitsura ng isa, sino ang kanyang mga magulang, at sino ang kanyang kabiyak, ngunit dapat simpleng matanggap ang kalooban ng Langit. Subalit kapag dumating na ang panahon upang mag-aruga ang mga tao ng susunod na henerasyon, kanilang ipapanukala ang lahat ng kanilang di-matantong mga pagnanais sa unang bahagi ng kanilang buhay tungo sa kanilang mga inapo, umaasa na ang kanilang mga supling ay makakabawi sa lahat ng mga kabiguan na naranasan nila sa unang bahagi ng kanilang mga buhay. Kung kaya ang mga tao ay nagpapasasa sa lahat ng uri ng mga pantasiya tungkol sa kanilang mga anak: na ang kanilang mga anak na babae ay lalaking mga nakamamanghang mga dilag, na ang kanilang mga anak na lalaki ay magiging makikisig na mga ginoo; na ang kanilang mga anak na babae ay may pinag-aralan at may mga talento at ang kanilang mga anak na lalaki ay mga napakatalinong mga mag-aaral at maningning na mga atleta; na ang kanilang mga anak na babae ay magiliw, mabait, at matino, ang kanilang mga anak na lalaki ay matalino, mahusay, at madaling makaramdam. Inaasahan nila na mapababae o mapalalaki ang kanilang anak, igagalang ng mga ito ang nakakatanda sa kanila, maalalahanin sa kanilang mga magulang, minamahal at pinupuri ng lahat. … Sa puntong ito, ang pag-asa sa buhay ay bumubukal ng panibago, at bagong mga pagsinta ang nag-aalab sa puso ng mga tao. Alam ng mga tao na sila’y walang kapangyarihan at walang-pag-asa sa buhay na ito, na hindi na sila magkakaroon ng ibang pagkakataon, ng ibang pag-asa, mamumukod tangi sa iba, at wala na silang magagawa kundi ang tanggapin ang kanilang mga kapalaran. At kaya kanilang ipinapanukala ang lahat ng kanilang mga pag-asa, ang kanilang di-natatantong mga pagnanais at mga ideal, sa susunod na henerasyon, umaasa na ang kanilang supling ay maaaring makatulong sa kanila na makamit ang kanilang mga pangarap at matanto ang kanilang mga naisin; na ang kanilang mga anak na babae at mga anak na lalaki ay magdadala ng karangalan sa pangalan ng pamilya, magiging importante, mayaman, o bantog; sa madaling salita, nais nilang makita ang tagumpay ng kanilang mga anak ay pumapailanglang. Ang mga plano at mga pantasya ng mga tao ay perpekto; hindi ba nila alam na ang bilang ng mga anak na mayroon sila, ang anyo ng kanilang mga anak, mga kakayahan, at iba pa, ay hindi para pagpasyahan nila, na ang mga kapalaran ng kanilang mga anak ay wala sa kanilang mga palad? Ang mga tao ay hindi mga panginoon ng kanilang sariling kapalaran, ngunit umaasa sila na mapapalitan nila ang mga kapalaran ng mga mas nakababatang henerasyon; wala silang kapangyarihan na takasan ang kanilang sariling mga kapalaran, ngunit sinusubukan nilang kontrolin yaong sa kanilang mga anak na lalaki at mga anak na babae. Hindi kaya pinasosobrahan nila ng kalkula ang kanilang mga sarili? Hindi kaya ito pantaong kahangalan at kamangmangan? Ang lahat ay gagawin ng mga tao para sa kapakanan ng kanilang supling, subalit sa katapusan, kung gaano kadami ang anak na mayroon ang isa, at kung ano ang uri ng mga anak mayroon sila, ay hindi tumutugon sa kanilang mga plano at mga naisin. Ilang mga tao ay walang pera subalit nagkakaanak nang marami; ang ilang mga tao ay mayaman, ngunit walang anak. Ang ilan ay gusto ng isang anak na babae ngunit tinanggihan ang ganoong nais; ilan ay gusto ng isang anak na lalaki ngunit bigong magkaanak ng lalaki. Para sa ilan, ang mga anak ay isang pagpapala; para sa iba, sila ay isang sumpa. Ang ilang mga mag-asawa ay matatalino, ngunit nagkakaanak ng hangal na mga bata; ilang mga magulang ang masisipag at matapat, ngunit ang mga anak ay lumaking mga tamad. Ang ilang mga magulang ang mabait at matuwid subalit may mga anak na naging mapanlinlang at mapanira. Ang ilang mga magulang ay matino ang isip at katawan subalit nagkaanak ng mga maykapansanan. Ilang mga magulang ang pangkaraniwan at di-matagumpay datapwat may mga anak na nakatamo ng mga mahahalagang bagay. Ang ilang mga magulang ay mababa ang kinalalagyan datapwat may mga anak na umangat sa kabantugan. …

2. Pagkatapos Magpalaki ng Susunod na Henerasyon ang mga Tao ay Nakakatamo ng Bagong Pagkaunawa ng Kapalaran

    Karamihan sa mga tao na nag-aasawa ay ginagawa iyon sa mga edad tatlumpu, at sa puntong ito ng buhay, ang isa’y walang anumang pagkaunawa sa pantaong tadhana. Subalit kapag ang mga tao ay nagsimulang magpalaki ng mga anak, habang ang kanilang supling ay lumalaki, minamasdan nila ang bagong henerasyon na inuulit ang buhay at lahat ng mga karanasan ng nakaraang henerasyon, at nakikita nila na ang kanilang sariling mga nakaraan ay sumasalamin sa kanila at natatanto na ang daan na nilalakaran ng mas batang henerasyon, tulad din nang sa kanila, ay hindi maaaring planuhin at piliin. Kaharap ang ganitong katotohanan, wala silang pagpipilian maliban sa aminin na ang bawat kapalaran ng tao ay naitadhana; at hindi ganap na natanto ito unti-unti nilang isinasantabi ang sarili nilang mga pagnanais, at ang mga kinahihiligan ng kanilang mga puso ay nalulunod at namamatay…. Sa panahong ito, ang isang tao sa pinakamalaking bahagi ay nakalampas na sa mga mahahalagang pagsubok sa buhay at nakamit na ang isang bagong pagkaunawa ng buhay, pinagtibay ang isang bagong pagtingin. Gaano karami ang maaaring maasahan sa hinaharap ng isang tao sa ganitong edad at anong mga inaasam-asam ang magkakaroon sila? Anong limampung-taong-gulang na babae ang nangangarap pa rin kay Prince Charming? At anong limampung-taong-gulang na lalaki ang naghahanap pa rin sa kanyang Snow White? Anong nasa katanghaliang-gulang na babae ang umaasa pa rin na mula sa pagiging pangit na sisiw ng pato siya ay magiging isang sisne? Ang karamihan ba sa mga nakakatandang lalaki ay mayroong parehong mithiin tulad ng mga kabataang lalaki? Sa karamihan, hindi alintana kung ang isa ay lalaki o babae, ang sinumang namumuhay sa edad na ito ay malamang mayroong isang medyo may talino, praktikal na pagtingin sa pag-aasawa, pamilya, at mga anak. Ang ganoong tao ay pangunahing walang pagpipiliang natitira, walang simbuyo na hamunin ang kapalaran. Sa ganang pantaong karanasan, sa sandaling nakarating sa edad na ito ang isa, siya ay natural na bumubuo ng ganitong saloobin: “Dapat tanggapin ng isa ang kapalaran; ang mga anak niya ay may sariling suwerte; ang pantaong kapalaran ay itinadhana ng Langit.” Karamihan sa mga tao na hindi nakakaunawa ng katototohanan, matapos maligtasan ang lahat ng mga malaking pagbabago, mga pagkasiphayo, at mga tiisin sa mundong ito, ay ibubuod ang kanilang mga mga pananaw sa buhay ng tao sa dalawang salita: “Yao’y kapalaran!” Bagaman ang pariralang ito ay nagbubuod sa makamundong konklusyon at pagsasakatuparan ng mga tao tungkol sa pantaong kapalaran, bagaman ipinapahayag nito ang kawalang kakayanan ng sangkatauhan at maaaring masabi na naging matalim at tamang-tama, ito’y napakalayo mula sa isang pagkaunawa sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, at ito ay tiyak na hindi papalit sa isang kaalaman sa awtoridad ng Manililkha.

3. Ang Paniniwala sa Kapalaran ay Hindi Papalit sa Isang Kaalaman sa Dakilang Kapangyarihan ng Manlilikha

     Matapos ang pagiging isang tagasunod ng Diyos nang napakaraming mga taon, mayroon bang makabuluhang pagkakaiba sa pagitan ng inyong kaalaman sa kapalaran at yaong sa makamundong mga tao? Tunay ba ninyong nauunawaan ang pagtadhana ng Manlilikha, at tunay ba ninyong nakilala ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha? May ilang mga tao ang may malalim, taos-na- nadaramang pagkaunawa sa pariralang “yao’y kapalaran,” datapwat hindi sila man lamang nananalig sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, hindi naniniwala na ang pantaong kapalaran ay inihanda at isinaayos ng Diyos, at hindi pumapayag na pasailalim sa dakilang kapangyarihan ng Diyos. Ang mga ganoong tao ay para bang natangay ng agos ng dagat, hinampas ng mga alon, lumulutang sa agos, walang magawa kundi ang maghintay nang walang kibo at italaga ang kanilang mga sarili sa kapalaran. Ngunit hindi nila nakikilala na ang pantaong kapalaran ay nasa ilalim ng dakilang kapangyarihan ng Diyos, hindi nila maaaring matalos ang dakilang kapangyarihan ng Diyos sa sarili nilang pagkukusa, at sa gayon makamit ang kaalaman sa awtoridad ng Diyos, pasailalim sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos, huminto sa pagpigil sa kapalaran, at mamuhay sa ilalim ng pangangalaga, proteksyon, at paggabay ng Diyos. Sa ibang salita, ang pagtanggap sa kapalaran ay hindi nangangahulugan na tinatanggap, kinikilala, at alam ang dakilang kapangyarihan ng Maylalang; ang paniniwala sa kapalaran ay ang pagkilala lang sa katotohanang ito at sa panlabas na-hindi-pangkaraniwang-mga-pangyayari, na kakaiba mula sa pag-alam kung paanong ang Maylalang ay pinamamahalaan ang kapalaran ng sangkatauhan, mula sa pagkilala na ang Maylalang ang pinagmumulan ng dominyon sa lahat ng mga kapalaran ng lahat ng bagay, at higit pa mula sa pagpapasailalim sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Manlilikha para sa kapalaran ng sangkatauhan. Kapag ang isang tao ay naniniwala lamang sa kapalaran—kahit malalim ang saloobin niya dito—ngunit hindi sa gayon nakakaalam, nakakakilala, napapasailalim, at tinatanggap ang dakilang kapangyarihan ng Maylalang sa kapalaran ng sangkatauhan, samakatwid ang buhay niya gayunman ay magiging isang trahedya, isang buhay na isinasabuhay ng walang saysay, isang kawalan; siya ay hindi maaaring mapasailalim sa dominyon ng Maylalang, maging isang nilikhang nilalang sa pinakatunay na kahulungan ng parirala, at tamasahin ang pagsang-ayon ng Maylalang. Ang isang tao na tunay na natatalos at nararanasan ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha ay dapat aktibo, hindi walang-kibo o nasa kawalang-kakayanang estado. Samantalang sa parehong panahon ang pagtanggap sa lahat ng mga bagay ay itinadhana, siya ay dapat mag-angkin ng isang wastong kahulugan ng buhay at kapalaran; na ang bawat buhay ay nasa ilalim ng dakilang kapangyarihan ng Manlilkha. Kapag ang isa ay lumingon sa daan na kanyang tinahak, kapag ang isa ay ginunita ang bawat aspeto ng kanyang paglalakbay, makikita niya na ang bawat hakbang, nakakapagod man o magaan, ang Diyos ay gumagabay sa daanan ng isang tao, isinasaplano ito. Ang maselang mga pagsasayos ng Diyos, ang Kanyang maingat na pagpaplano, ang nanguna sa isa, di-man niya sadya, hanggang sa ngayon. Upang matanggap ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, upang matanggap ang Kanyang pagliligtas—anong dakilang kayamanan yaon! Kapag ang saloobin ng isang tao sa kapalaran ay pagsasawalang-kibo, pinapatunayan nito na siya ay tumututol sa lahat ng bagay na isinaayos ng Diyos para sa kanya, na siya ay walang isang saloobin na masunurin. Kapag ang saloobin ng isa tungo sa dakilang kapangyarihan ng Diyos sa ibabaw ng pantaong kapalaran ay aktibo, samakatwid kapag nilingon ng isa ang sarili niyang paglalakbay, kapag ang isa ay tunay na mahigpit kumapit sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, ang isa ay mas seryosong magnanais na pasailalim sa lahat-lahat na isinasaayos ng Diyos, magkakaroon ng mas higit na pagpupunyagi at pagtitiwala na hayaan ang Diyos na pagtugmain ang sariling kapalaran, upang pahintuin ang pagrerebelde laban sa Diyos. Pagkat nakikita ng isa na kapag hindi naiintindihan ng isa ang kapalaran, kapag hindi nauunawaan ng isa ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, kapag ang isa ay nangangapang pasulong nang kusang-loob, pasuray-suray at pagiray-giray, sa pamamagitan ng hamog, ang paglalakabay ay napakahirap, masyadong nakakasakit ng damdamin. Kung kaya’t kapag nakilala ng mga tao ang dakilang kapangyarihan ng Diyos sa ibabaw ng pantaong kapalaran, ang mga matatalino ay pinipiling alamin ito at tanggapin ito, nagpapaalam sa masasakit na mga araw nang sinubukan nilang magtatag ng isang mabuting buhay sa sarili nilang dalawang mga kamay, sa halip na ipagpatuloy ang pakikibaka laban sa kapalaran at tugisin ang kanilang tinatawag na mga layuning pambuhay sa sarili nilang kaparaanan. Kapag ang isa ay walang Diyos, kapag hindi Siya maaaring makita ng isa, kapag hindi malinaw na nakikilala ng isa ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, ang bawat araw ay walang kabuluhan, walang-halaga, kahabag-habag. Saanman ang isa ay naroroon, anuman ang trabaho niya, ang paraan ng paghahanapbuhay ng isa at ang pagsisikap niya sa sariling mga layunin ay nagdadala sa kanya ng kawalan maliban sa walang-katapusang sakit ng damdamin at di-maibsang pagdurusa, sa paraang hindi maaring matiis ng isa na lumingon. Tanging kapag tinanggap ng isa ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, pasailalim sa Kanyang mga pagsasaayos at paghahanda, at paghahanap ng tunay na pantaong buhay, ang isa ay unti-unting makakalaya mula sa lahat ng sakit ng damdamin at pagdurusa, mapapagpag ang lahat ng kahungkagan sa buhay.

4. Tanging Yaong mga Napapasailalim sa Dakilang Kapangyarihan ng Manlilikha ang Maaaring Makatamo ng Tunay na Kalayaan

      Dahil hindi kinikilala ng mga tao ang pagsasaayos ng Diyos at ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, palagi nilang kinakaharap ang kapalaran nang may panlalaban, kasama ang isang suwail na saloobin, at palaging nais na isantabi ang awtoridad ng Diyos at dakilang kapangyarihan ng Diyos at ang mga bagay na inilaan ng kapalaran, umaasang walang-kabuluhan na mababago ang kanilang kasalukuyang mga kalagayan at mapapalitan ang kanilang sariling kapalaran. Subalit hindi kailanman sila magtatagumpay; sila ay nahahadlangan sa bawat liko. Ang pakikibakang ito na nagaganap sa kaibuturan ng sariling kaluluwa, ay masakit; ang sakit ay di-malilimutan; samantala ang isa’y unti-unting inaaksaya ang kanyang buhay. Ano ang sanhi ng sakit na ito? Dahil ba sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, o dahil sa ang tao ay di-masuwerteng naipanganak? Malinaw na alinman ay hindi totoo. Sa ilalim nito, ito ay dahil sa mga daan na tinatahak ng mga tao, ang mga paraan na pinili ng mga tao na isabuhay ang kanilang mga buhay. May ilang mga tao na maaaring hindi natanto ang mga bagay na ito. Subalit kapag tunay mong alam, kapag tunay mong nakilala na ang Diyos ay may kapangyarihan sa pantaong kapalaran, kapag tunay mong nauunawaan na ang lahat-lahat na naplano at napagpasyahan para sa iyo ay isang malaking benepisyo, at isang malaking proteksyon, samakatwid ang iyong sakit ay unti-unting gagaan, at ang buo mong pagkatao ay magiging maalwan, malaya, napalaya. Bilang paghahatol sa mga estado ng karamihan sa mga tao, bagaman sa panariling antas hindi nila nais na manatiling namumuhay tulad ng dati, bagaman nais nila ng kaluwagan mula sa kanilang sakit, talagang hindi nila maaaring tunay na mahahawakan ang praktikal na kahalagahan at kahulugan ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha sa pantaong kapalaran, mas lalo pa kung paano hahanapin at tatanggapin ang mga pagsasaayos at paghahanda ng Manlilikha. Kung kaya kapag ang mga tao ay hindi maaaring tunay na makilala ang katotohanan na ang Maylalang ay may dakilang kapangyarihan sa ibabaw ng pantaong kapalaran at sa ibabaw ng lahat ng mga bagay na pantao, kung hindi sila maaaring tunay na mapasailalim sa dominyon ng Maylalang, samakatwid magiging mahirap para sa kanila ang mahimok ng, at mapigilan ng, paniniwala na “ang sariling kapalaran ay nasa sa kanyang mga kamay,” magiging mahirap para sa kanila na ipagpag ang sakit ng kanilang matinding pakikibaka laban sa kapalaran at sa awtoridad ng Maylalang, at di-na kailangang sabihin pa na magiging mahirap din para sa kanila ang maging tunay na napalaya at nakalagan, maging mga taong sumasamba sa Diyos. May isang pinakasimpleng paraan upang mapalaya ang sarili mula sa ganitong katayuan: ang magpaalam sa dating sariling paraan ng pamumuhay sa buhay, na magsabi ng paalam sa sariling dating mga layunin sa buhay, lagumin at suriin ang sariling dating istilo ng pamumuhay, pilosopiya, mga pagsusumikap, mga pagnanais, at mga ideal, at pagkatapos ay ihambing sila sa kalooban at mga hinihingi ng Diyos sa tao, maging alinman sa kanila ay naghahatid ng tamang mga kahalagahan, nagdadala sa isa sa isang mas malaking pagkaunawa sa katotohanan, at hinahayaan ang isa na mamuhay kasama ang sangkatauhan at pantaong kalarawan. Kapag paulit-ulit mong siniyasat at maingat na sinuri ang iba’t-ibang mga layunin sa buhay na tinutugis ng mga tao at ang kanilang sari-saring magkakaibang mga paraan ng pamumuhay, matutuklasan mo na ni isa sa kanila ay hindi akma sa orihinal na layon ng Manlilikha nang Kanyang likhain ang sangkatauhan. Lahat sila ay naglalayo sa mga tao mula sa dakilang kapangyarihan at pangangalaga ng Manlilikha; lahat sila ay mga hukay na kinababagsakan ng sangkatauhan, at siyang nagbubulid sa kanila sa impiyerno. Matapos mong makilala ito, ang gawain mo ay isantabi ang iyong lumang pagtanaw sa buhay, manatiling malayo sa sari-saring mga patibong, hayaan ang Diyos na mag-alaga sa iyong buhay at gumawa ng mga pagsasaayos para sa iyo, subukan lamang na pailalim sa mga pagsasaayos at paggabay ng Diyos, na magkaroon ng walang pagpipilian, at maging isang tao na sumasamba sa Diyos. Madali itong pakinggan, ngunit isang bagay na mahirap gawin. May ilang mga tao ang maaaring matiis ang sakit nito, ang iba’y hindi. May ilan na handang sumunod, ang iba ay hindi. Yaong mga hindi handa ay kulang sa pagnanais at sa kapasiyahan na gawin ito; sila ay malinaw na nakababatid sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, perpekto na rin na alam na ang Diyos ang Siyang nagpaplano at nagsasaayos ng pantaong kapalaran, gayunman ay patuloy na sumisipa at nakikibaka, hindi pa rin nakikipag-ayos na ilagay ang kanilang mga kapalaran sa palad ng Diyos at pasailalim sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, at dagdag pa, naghihinanakit sila sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos. Kung kaya palaging magkakaroon ng ilang mga tao na nagnanais makita ang kanilang mga sarili kung ano ang kaya nilang gawin; nais nilang baguhin ang kanlang mga kapalaran sa sarili nilang dalawang mga kamay, o makamit ang kaligayahan sa ilalim ng kanilang sariling kapangyarihan, na makita kung malalampasan nila ang hangganan ng awtoridad ng Diyos at pangibabawan ang dakilang kapangyarihan ng Diyos. Ang kalungkutan ng tao ay hindi ang paghahanap ng tao sa maligayang buhay, ni hindi na niya tinutugis ang katanyagan at tagumpay o mga pakikibaka laban sa kanyang sariling kapalaran sa pamamagitan ng hamog, subalit pagkatapos niyang makita ang pag-iral ng Manlilikha, matapos niyang matutunan ang katotohanan na ang Manlilikha ang may kapangyarihan sa pantaong kapalaran, maaaring hindi pa rin niya iwasto ang kanyang mga paraan, hindi maaaring maalis ang kanyang mga paa sa pusali, subalit pinatitigas ang kanyang puso at nagpupumilit sa kanyang mga pagkakamali. Mas nanaisin pa niyang magpatuloy sa paghahaplit sa putikan, matigas ang ulong nakikipagpaligsahan sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, tinututulan ito hanggang sa mapait na katapusan, wala ni katiting na pagsisisi, at tanging kapag siya’y nakahigang wasak at nagdurugo saka siya nagpapasyang sumuko at bumalik. Ito ang tunay na pantaong pighati. Kaya sinasabi ko, yaong pinili ang magpasailalim ay matatalino, at yaong pinipili ang tumakas ay sutil.

     Kamatayan: Ang Ikaanim na Sugpungan

  Matapos ang kayraming pagtutulakan at pagmamadalian, napakaraming mga pagkadismaya at mga kabiguan, matapos ang napakaraming galak at kalungkutan at mga tagumpay at mga kabiguan, matapos ang napakaraming di-malilimutang mga taon, matapos ang pagmasid sa mga panahon na umiikot muli’t muli, ang isa ay dumadaan sa mahahalagang mga pangyayari sa buhay na hindi napapansin, at lahat sa isang iglap natatagpuan ng isa ang kanyang sarili sa humihinang mga taon. Ang mga marka ng panahon ay nakatatak sa lahat ng bahagi ng katawan ng isang tao: Ang isa’y hindi na makatayo nang tuwid, ang ulo na may itim na buhok ay nagiging puti, ang mga maliliwanag at malinaw na mga mata ay nagdidilim at nanlalabo, ang makinis, malambot na balat ay nagiging kulubot at batik-batik. Ang pandinig ng isa ay humihina, ang mga ngipin ay lumuluwag at nalalaglag, ang mga reaksyon ay naaantala, ang mga kilos ay bumabagal…. Sa puntong ito, ang isa ay ganap na nakapagpaalam na sa masidhing mga taon ng kanyang kabataan at pumasok na sa takipsilim ng kanyang buhay: ang katandaan. Susunod, kakaharapin ng isa ang kamatayan, ang huling sugpungan sa pantaong buhay.

1. Tanging ang Manlilikha ang may Kapangyarihan sa Buhay at Kamatayan ng Tao

    Kung ang kapanganakan ng isa ay naitadhana ng nakaraan niyang buhay, samakatwid ang kamatayan niya ang nagmamarka sa katapusan ng kahihinatnang yaon. Kung ang kapanganakan ng isa ay simula ng isang misyon sa buhay na ito, samakatwid ang kamatayan niya ang nagmamarka sa katapusan ng misyong yaon. Yamang ang Manlilikha ang nagtadhana ng isang nakapirming hanay ng mga pangayayari para sa kapanganakan ng isang tao, malinaw na Siya rin ang nagsaayos ng isang pirming hanay ng mga pangyayari para sa kamatayan ng isa. Sa ibang salita, walang sinuman na ipinanganak na nagkataon lang, ang kamatayan ng isa ay hindi inaasahan, at kapwa ang kapanganakan at kamatayan ay kinakailangang konektado sa nakaraan at kasalukuyang buhay ng isang tao. Ang mga pangyayari ng kapanganakan at kamatayan ng isa ay kapwa naitadhana ng Manililikha; ito ang kahihinatnan ng isang tao, ang kapalaran ng isang tao. Gaya ng maraming masasabi tungkol sa kapanganakan ng isa, bawat kamatayan ng tao ay magaganap sa ilalim ng magkakaibang hanay ng espesyal na mga pangyayari, kung kaya may magkakaibang mga haba ng buhay ang mga tao at magkakaibang mga kaparaanan at mga oras ng kanilang mga kamatayan. May ilang mga tao na malakas at malusog ngunit namamatay nang maaga; ang mga iba ay mahina at masasaktin ngunit nabubuhay hanggang sa tumanda, at namamatay nangmapayapa. Ang ilan ay namamatay sa di-natural na mga sanhi, ang iba’y sa natural. Ang ilan ay tinatapos ang kanilang mga buhay nang malayo sa tahanan, ang iba’y ipinipikit ang mga mata kapiling ang kanilang mga mahal sa buhay. Ang ilang tao ay namamatay sa kalagitnaan ng himpapawid, ang iba’y sa ilalim ng lupa. Ang ilan ay lumulubog sa ilalim ng tubig, ang iba’y nawawala sa mga kapahamakan. Ang ilan ay namamatay sa umaga, ang iba sa gabi. … Ang lahat ay nagnanais ng isang tanyag na kapanganakan, isang maningning na buhay, at isang maluwalhating kamatayan, subalit walang sinuman ang makakalampas sa sarili niyang tadhana, walang sinuman ang maaaring makatakas sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha. Ito ang pantaong kapalaran. Ang tao ay maaaring gumawa ng lahat ng uri ng mga plano para sa kanyang kinabukasan, subalit walang sinuman ang maaaring makapagplano ng kaparaanan at panahon ng kanyang kapanganakan at ng kanilang pag-alis mula sa mundo. Bagaman ginagawa ng mga tao ang lahat ng kanilang makakaya upang iwasan at tutulan ang pagdating ng kamatayan, datapwat ganoon pa rin, hindi lingid sa kanila, ang kamatayan ay matahimik na darating. Walang sinuman ang nakakaalam kung kailan sila mamamatay o kung paano sila magkakaganoon, higit pang lalo kung saan magaganap iyon. Nang walang alinlangan, hindi ang sangkatauhan ang humahawak ng kapangyarihan ng buhay at kamatayan, hindi ng ilang nilalang sa natural na mundo, kundi ang Manlilikha, na ang awtoridad ay natatangi. Ang buhay at kamatayan ng sangkatauhan ay hindi bunga ng ilang batas ng mundong natural, subalit isang kinahinatnan ng kapangyarihan ng awtoridad ng Manlilikha.

2. Ang Isa na Hindi Nakakaalam sa Dakilang Kapangyarihan ng Manlilikha ay Magiging Masidhi sa Takot sa Kamatayan

      Kapag ang isa ay pumasok sa katandaan, ang hamon na kinakaharap niya ay hindi ang paglalaan para sa isang pamilya o pagtatatag niya ng maringal na mga ambisyon sa buhay, subalit kung paano mamamaalam sa sariling buhay, kung paano kakatagpuin ang pagtatapos ng sariling buhay, kung paano tutuldukan sa katapusan ang sariling pag-iral. Bagaman sa ibabaw tila ang mga tao ay nagbibigay ng maliit na atensyon sa kamatayan, walang sinuman ang maaaring makaiwas na galugarin ang paksa, pagkat walang sinuman ang nakakaalam kung may isa pa ngang mundo sa malayong gilid ng kamatayan, isang mundo na hindi maaaring mahiwatigan o maramdaman, isa na wala silang alam. Ito ang sanhi ng takot sa tao upang tuwirang harapin ang kamatayan, takot na kaharapin ito nang nararapat, at sa halip gagawin nila ang lahat upang maiwasan ang paksa. At kung kaya pinupuno nito ang mga tao ng pangamba tungkol sa kamatayan, at nagdadagdag ng belo ng misteryo sa di-maiiwasang katotohanang ito ng buhay, naglalagay ng isang walang-puknat na anino sa bawat puso ng tao.

     Kapag nararamdaman ng isa na ang kanyang katawan ay nanghihina na, kapag nadadama ng isa na siya ay papalapit na sa kamatayan, ang isa ay nakakaramdam ng malabong pangamba, isang di-maipahayag na takot. Ang takot sa kamatayan ay nagpapadama sa isa ng mas matindi pang kalungkutan at kawalang-magawa, at sa puntong ito tinatanong ng isa sa sarili: Saan nanggaling ang tao? Saan papunta ang tao? Sa ganito ba mamamatay ang tao, na ang buhay ay madaling lumipas sa kanya? Ito ba ang yugto na nagtatakda sa katapusan ng buhay ng tao? Ano, sa katapusan, ang kahulugan ng buhay? Ano ang halaga ng buhay, sa wakas? Tungkol ba ito sa katanyagan o karangyaan? Tungkol ba ito sa pagpapalaki ng isang pamilya? ... Hindi alintana anuman ang napag-iisipan tungkol sa tiyak ng mga katanungan, hindi alintana kung gaano kalalim ang takot ng isa sa kamatayan, sa mga kaibuturan ng puso ng bawat tao may palaging isang pagnanais na siyasating maigi ang mga misteryo, isang damdamin ng kawalang pagkaunawa sa buhay, at kahalo ng mga ito, pagkasentimental tungkol sa mundo, isang pag-aatubili na lumisan. Marahil walang sinuman ang makakapagbigkas nang malinaw kung ano ang kinatatakutan ng tao, kung ano ang nais siyasatin ng tao, kung ano ang dinaramdam niya at kung ano ang pinag-aatubilihan niyang iwan. …

    Dahil sa takot nila sa kamatayan, ang mga tao ay masyadong nag-aalala; dahil sa takot nila sa kamatayan, kaydami nang hindi nila maaaring bitawan. Kapag sila ay mamamatay na, may ilang mga tao ang naliligalig sa ganito o sa ganoon; nag-aalala sila tungkol sa kanilang mga anak, mga minamahal nila sa buhay, kanilang kayamanan, na para bang sa pamamagitan ng pag-aalala mabubura nila ang paghihirap at pangamba na dinadala ng kamatayan, na para bagang sa pagpapanatili ng isang uri ng pagkamalapit sa nabubuhay maaari nilang matakasan ang kawalang-magawa at kalungkutan na sumasama sa kamatayan. Sa kailaliman ng pantaong puso doon nakahimlay ang isang unang takot, isang takot nang pagkakalayo mula sa mga minamahal, na hindi kailanman muling makikita ng mga mata ang mga bughaw na kalangitan, na kailanman hindi na matitingnan ang materyal na mundo. Ang isang nalulungkot na kaluluwa, sanay na kasama ang mga minamahal, ay nag-aatubili na pakawalan ang hawak nito at lumisan, na nag-iisa, tungo sa isang di-nakikilala, hindi pamilyar na mundo.

3. Ang Buhay na Iginugol sa Paghahanap ng Katanyagan at Yaman ay Mag-iiwan sa Isa sa Katarantahan sa Harap ng Kamatayan

     Dahil sa dakilang kapangyarihan at pagtatadhana ng Manlilikha, ang isang nalulungkot na kaluluwa na nagsimula nang walang anuman sa pangalan niya ay magtatamo ng mga magulang at isang pamilya, ang pagkakataon na maging kaanib ng sangkatauhan, ang pagkakataon na maranasan ang pantaong buhay at makita ang mundo; at matatamo rin ang pagkakataon na maranasan ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, malaman ang kahanga-hangang paglikha ng Manlilikha, at higit sa lahat, ang malaman at mapasailalim sa awtoridad ng Manlilikha. Subalit karamihan sa mga tao ay hindi tunay na iniintindi ang pambihira at napaparam na pagkakataong ito. Ang isa’y umuubos ng isang panghabambuhay na halaga ng enerhiya sa paglaban sa kapalaran, ginugugol ang lahat ng kanyang panahon sa pagsubok na buhayin ang kanyang pamilya at nagpapabalik-balik sa pagitan ng kayaman at katayuan. Ang mga bagay na pinakaiingat-ingatan ng mga tao ay ang pamilya, salapi, at katanyagan; tinitingnan nila ang mga bagay na ito bilang pinakamahahalagang mga bagay sa buhay. Lahat ng mga tao ay nagrereklamo tungkol sa kanilang mga kapalaran, datapwat itinutulak pa rin nila sa likod ng kanilang mga isip ang mga katanungan na pinakamahalagang suriin at unawain: bakit ang tao ay buhay, paano dapat mamuhay ang tao, ano ang kahalagahan at kahulugan ng buhay. Lahat ng kanilang buhay, gaano man kadaming taon ang mga iyon, ay minamadali lang nila sa paghanap ng katanyagan at mabuting kapalaran, hanggang sa ang kabataan nila ay lumipad, hanggang sila ay maging matanda na at kulubot; hanggang sa makita nila na hindi mahihinto ng katanyagan at mabuting kapalaran ang pagdausdos tungo sa pagkahuklob, na ang salapi ay hindi maaaring punan ang kahungkagan ng puso; hanggang sa maunawaan nila na walang sinuman ang malilibre mula sa batas ng kapanganakan, pagtanda, pagkakasakit, at kamatayan, na walang sinuman ang maaaring makatakas kung ano ang inilaan sa kanila ng kapalaran. Tanging kapag napilitan silang harapin ang huling sugpungan ng buhay doon lamang nila tunay na mauunawaan na kahit na magmay-ari ang isa ng mga milyones na ari-arian, kahit na ang isa ay mapribilehiyo at may mataas na ranggo, walang sinuman ang maaaring makatakas sa kamatayan, bawat isa ay babalik sa kanyang orihinal na posisyon: isang nag-iisang kaluluwa, na walang anuman sa pangalan niya. Kapag ang isa ay may mga magulang, naniniwala siya na ang kanyang mga magulang ay ang lahat-lahat; kapag ang isa ay may ari-arian, naiisip ng isa na ang salapi ay pangunahing sandigan niya, na ito’y bagay na mahalaga sa buhay; kapag ang mga tao ay may katatayuan, mahigpit ang pagkapit nila dito at ipagsasapalaran nila ang kanilang mga buhay dahil dito. Tanging kapag pinakawalan na ng mga tao ang mundong ito doon lamang nila matatanto na ang mga bagay na pinaggugulan ng kanilang mga buhay na tugisin ay balewala ngunit lumilipas na mga ulap, wala na kung saan maaari nilang mapanghawakan, wala na kung saan maaari nilang isama ang mga ito, wala na kung saan maaaring malibre sila mula sa kamatayan, wala na kung saan maaaring magbigay ng kasama o aliw sa isang malungkot na kaluluwa sa pagbalik nito; at ang pinakamababa sa lahat, wala na kung saan maaari magbigay sa tao ng kaligtasan, payagan silang mapangibabawan ang kamatayan. Ang katanyagan at mabuting kapalaran na natamo ng isang tao sa materyal na mundo ay maaaring makapagbigay sa isa ng panandaliang kasiyahan, lumilipas na pagtatamasa, isang huwad na damdamin ng kaluwagan, ginagawa ang isa na mawala sa landas. At kung kaya ang mga tao, habang sila’y kumukuwag-kuwag sa malawak na dagat ng sangkatauhan, nananabik sa kapayapaan, kaginhawahan, at kapanatagan ng puso, ay muli’t muling nadadala sa ilalim ng mga alon. Kapag kinailangan pa ng mga tao na malaman kung ang mga katanungan na pinakamahalagang maunawaan—kung saan sila nanggaling, bakit sila buhay, saan sila papunta, at iba pa—sila ay naaakit ng katangyagan at mabuting kapalaran, inililigaw, nakokontrol ng mga ito, di-mababawing mawala. Mabilis lumipas ang panahon; ang mga taon ay dumadaan sa isang kisapmata; bago pa matanto ng isa, ang isa ay nakapagpaalam na sa pinakamaiinam na taon ng kanyang buhay. Kapag ang isa ay malapit nang lumisan mula sa mundo, ang isa ay darating sa unti-unting pagkatanto na ang lahat-lahat sa mundo ay inaanod, na walang sinuman ang maaari makahawak sa mga inaari niya; sa gayon tunay na nararamdaman ng isa na siya ay walang kahit anong pag-aari, tulad ng isang tumataghoy na sanggol na kalalabas lang sa mundo. Sa puntong ito, ang isa ay napipilitang pag-isipan kung ano ang nagawa niya sa buhay, ano ang kabuluhan ng pagiging buhay, ano ang kahulugan nito, bakit ang isa ay naparito sa mundo; at sa puntong ito, ang isa ay mas tumataas ang kagustuhan na malaman kung tunay na may buhay sa kabiling buhay, kung tunay na umiiral ang Langit, kung talagang mayroong kabayaran…. Mas papalapit ang isa sa kamatayan, mas higit na nais ng isa na maunawaan kung ano talaga ang tungkol sa buhay; mas papalapit ang isa sa kamatayan, tila mas walang laman ang puso ng isa; mas papalapit ang isa sa kamatayan, mas kawalang-magawa ang nararamdaman ng isa; at kaya ang takot ng isa sa kamatayan ay palaki nang palaki sa bawat araw. May dalawang kadahilanan kung bakit ang mga tao ay kumikilos sa ganitong paraan habang papalapit sila sa kamatayan: Una, malapit nang mawala sa kanila ang katanyagan at kayamanan na kung saan ang buhay nila ay kanilang iniasa, na kanilang iiwan na ang lahat-lahat na nakikita sa mundo; at ikalawa, kakaharapin na nila, nang mag-isa, ang isang hindi pamilyar na mundo, isang misteryoso, di-kilalang kaharian na kung saan sila ay natatakot pumunta, na kung saan wala silang mga mahal sa buhay at walang susuporta. Dahil sa dalawang kadahilanang ito, lahat ng humaharap sa kamatayan ay di-mapalagay, nakakaranas ng sindak at isang damdamin ng kawalang-magawa na hindi nila kailanman napag-alaman dati. Tanging kapag ang mga tao ay talagang nakarating sa puntong ito doon lamang nila matatanto na ang unang bagay na dapat maunawaan ng isa, kapag umapak siya sa mundong ito, ay kung saan nanggaling ang mga tao, bakit ang mga tao ay buhay, sino ang nagdidikta ng pantaong kapalaran, sino ang nagbibigay at may kapangyarihan sa pag-iral ng tao. Ang mga ito ang tunay na mahahalaga sa buhay, ang pangunahing batayan para sa kaligtasan ng tao, hindi ang pagkatututo kung paano paglaanan ang sariling pamilya, o kung paano makakamtan ang kantayagan at kayamanan, hindi ang matutunan kung paano mamukod-tangi sa karamihan ng tao o mabuhay sa isang mas marangyang pamumuhay, mas lalo pa ang matutunan kung paano mahihigitan o matagumpay na makikipagpaligsahan sa iba. Bagaman ang iba’t-ibang kasanayang para sa kaligtasan ng buhay na pinaggugulan ng mga tao na makabisado sa kanilang buhay ay maaaring makapaghandog ng isang kasaganaan sa mga materyal na mga kaaliwan, sila ay di-kailanman nakapagdadala sa puso ng isa ng tunay na kapayapaan at kasiyahan, sa halip ay patuloy na ginagawa ng mga tao na mawala sa kanilang direksyon, mahirapan sa pagkontrol ng kanilang mga sarili, magmintis sa bawat pagkakataon na matutunan ang kabuluhan ng buhay; at sila’y naglilikha ng mga ligalig ng gulo tungkol sa kung paano ang wastong pagharap sa kamatayan. Sa ganitong paraan, ang mga buhay ng tao ay nawawasak. Tinatrato ng Manililikha ang lahat nang patas, binibigyan ang bawat isa ng isang panghabambuhay na mga pagkakataon na maranasan at makilala ang Kanyang dakilang kapangyarihan, datapwat tanging kapag papalapit na ang kamatayan, kapag ang multo ng kamatayan ang nakasabit na sa ibabaw ng isang tao, doon lamang nakikita ng isa ang liwanag—at sa gayon ay huli na.

    Ginugugol ng mga tao ang kanilang mga buhay sa pagtugis sa salapi at katanyagan; mahigpit nilang hawak ang mga kapiranggot na ito, iniisip na ang mga ito ang tanging mga paraan ng suporta, na parang kung mayroon sila nito maaari silang patuloy na mabuhay, na maaari silang malillibre sa kamatayan. Subalit kung malapit na silang mamatay doon lamang nila natatanto kung gaano kalayo ang mga bagay na ito sa kanila, kung gaano sila kahina sa harap ng kamatayan, kung gaano sila kadali mabasag, kung gaano kalungkot at kawalang-magawa sila, na walang mapagbabalingan. Natatanto nila na ang buhay ay hindi maaaring mabili ng salapi at katanyagan, na gaano man kayaman ang isang tao, gaano man kataas ang kanyang posisyon, lahat ng mga tao ay pantay-pantay na mahihirap at di-makatwiran sa harap ng kamatayan. Natatanto nila na ang pera ay di-maaaring makabili ng buhay, na ang katanyagan ay di-maaaring makabura sa kamatayan, na alinman sa pera o katanyagan ay di-maaaring makapagpahaba ng buhay ng isang tao kahit na ng isang minuto, ng isang segundo. Mas ganito ang nararamdaman ng mga tao, mas lalo nilang nanaising patuloy na mabuhay; mas ganito ang maramdaman ng mga tao, mas katatakutan nila ang pagsapit ng kamatayan. Tanging sa punto lang na ito tunay na mapagtanto nila na ang kanilang mga buhay ay hindi sa kanila, na hindi sa kanila upang makontrol, at na walang sinuman ang makapagsasabi kung siya ay mabubuhay o mamamatay, na ang lahat ng mga ito ay labas sa kanyang kontrol.

4. Lumapit sa Ilalim ng Dominyon ng Maylalang at Mahinahon na Harapin ang Kamatayan

   Sa sandali na ipanganak ang isang tao, isang malungkot na kaluluwa ang nagsisimulang danasin nito ang buhay sa mundo, ang karanasan nito sa awtoridad ng Manlilikha na kung saan isinaayos ito ng Manlilikha. Di-na kailangang sabihin, para sa tao, sa kaluluwa, ito ay isang napakahusay na pagkakataon na magkaroon ng kaalaman sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, na makilala ang Kanyang awtoridad at personal na maranasan ito. Isinasabuhay ng mga tao ang kanilang buhay sa ilalim ng mga batas na inilatag sa kanila ng Manlilikha, at para sa sinumang makatwirang tao na may konsensya, ang umayon sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha at alamin ang Kanyang awtoridad sa loob ng ilang dekada ng kanilang buhay sa mundo ay hindi isang bagay na mahirap gawin. Kaya dapat na maging napakadali para sa isang tao ang makilala, sa pamamagitan ng kanyang mga karanasan sa buhay sa nakaraang ilang dekada, na lahat ng mga pantaong kapalaran ay itinadhana, at maunawaan o ibuod kung ano ang kahulugan ng maging buhay. Kasabay nitong pagyakap ng isa sa mga aral ng buhay, ang isa’y unti-unting makakaunawa kung saan nanggaling ang buhay, na maintindihan kung ano ang tunay na kinakailangan ng puso, ano ang makapagdadala sa isa sa tunay na landas ng buhay, ano ang misyon at layunin sa buhay ng tao ang nararapat; at ang isa’y unti-unting makilala na kung ang isa ay hindi sambahin ang Maylalang, kung hindi siya pasaailalim sa Kanyang dominyon, samakatwid kapag kinaharap niya ang kamatayan—kapag ang isang kaluluwa ay humarap nang muli sa Manlilikha—ang puso ng isa ay mapupuno ng walang hanggang takot at walang-kaalwanan. Kapag ang isang tao ay nabuhay sa mundo ng sandakot na mga dekada at sa gayon ay hindi nalaman kung saan nanggaling ang pantaong buhay, hindi pa rin nakilala sa kaninong palad nakalagay ang pantaong kapalaran, samakatwid hindi nakapagtataka na hindi niya mahaharap ang kamatayan nang mahinahon. Ang isang tao na nakatamo ng kaalaman sa dakilang kapangyarihan ng Maylalang matapos makaranas ng ilang dekada ng buhay, ay isang tao na may tamang pagpapahalaga sa kahulugan at halaga ng buhay; isang tao na may malalim na kaalaman sa layunin ng buhay, na may tunay na karanasan at pagkaunawa sa dakilang kapangyarihan ng Maylalang, at higit pa, isang tao na napapasailalim sa awtoridad ng Maylalang. Ang ganoong tao ay nakakaunawa sa kahulungan ng paglikha ng Diyos sa sangkatauhan, nauunawaan na dapat sambahin ng tao ang Maylalang, na lahat-lahat na pag-aari ng tao ay nagmumula sa Manlilikha at babalik sa Kanya balang-araw di-kalayuan sa hinaharap; ang ganoong tao ay nauunawaan na ang Manlilikha ang nagsasaayos ng kapanganakan ng tao ay may kapangyarihan sa kamatayan ng tao, at ang kapwa kamatayan at buhay ay itinadhana ng awtoridad ng Manlilikha. Kung kaya, kapag tunay na naiintindihan ng isa ang mga bagay na ito, siya ay natural na makakaharap sa kamatayan nang mahinahon, isasantabi ang lahat ng mga makamundong pag-aari niya nang mahinahon, tatanggapin at masayang papasailalim sa lahat ng mga susunod, at malugod na tatanggapin ang huling sugpungan ng buhay na isinaayos ng Manlilikha sa halip na walang taros na katakutan at labanan ito. Kung titingnan ng isa ang buhay bilang isang pagkakataon na maranasan ang dakilang kapangyarihan ng Maylalang at makilala ang Kanyang awtoridad, kung makikita ng isa na ang kanyang buhay ay isang pambihirang pagkakataon upang ganapin sa sariling tungkulin bilang isang nilikhang tao at tuparin ang kanyang misyon, sa gayon ang isa ay talagang mayroong wastong pagtingin sa buhay, mamumuhay ng isang buhay na pinagpala at ginabayan ng Manlilikha, lalakad sa liwanag ng Manlilikha, makikilala ang dakilang kapangyarihan ng Maylalang, mapapasailalim sa Kanyang dominyon, magiging isang saksi sa Kanyang mahimalang mga gawain at sa Kanyang awtoridad. Di-na kailangang sabihin, ang ganoong tao ay talagang minamahal at tinatanggap ng Manlilikha, at tanging ang ganoong tao ang maaaring magkaroon nang mahinahong saloobin para sa kamatayan, maaaring magalak na salubungin ang huling sugpungan ng buhay. Si Job ay malinaw na nagkaroon ng ganitong uri ng saloobin ukol sa kamatayan; siya ay nasa posisyon na masayang tinanggap ang huling sugpungan ng buhay, nang madala ang kanyang paglalakbay sa buhay tungo sa isang mahusay na katapusan, nang makumpleto ang kanyang misyon sa buhay, bumalik siya sa tabi ng Manlilikha.

5. Ang mga Pagsusumikap at mga Natamo ni Job sa Buhay ang Nagpahintulot sa Kanya upang Mahinahong Harapin ang Kamatayan

    Sa Bibliya nasusulat ang tungkol kay Job: “Gayon namatay si Job, na matanda at puspos ng mga kaarawan” (Job 42:17). Ito’y nangangahulugan na nang si Job ay namatay, wala siyang mga panghihinayang at di-nakaramdam ng sakit, subalit natural na lumisan sa mundong ito. Gaya ng batid ng lahat, si Job ay isang tao na may takot sa Diyos at iniwasan ang kasamaan nang siya’y nabubuhay pa; pinapurihan ng Diyos ang kanyang matuwid na mga gawa, inalala siya ng mga tao, at ang kanyang buhay, higit kaninuman, ay may kahalagahan at kahulugan. Tinamasa ni Job ang mga pagpapala ng Diyos at tinawag Niya siyang matuwid sa lupa, at siya’y sinubukan din ng Diyos, at tinukso ni Satanas; naging saksi siya ng Diyos at nararapat na matawag na isang matwid na tao. Sa panahon ng ilang dekada matapos siyang subukan ng Diyos, namuhay siya ng isang buhay na mas higit pang mahalaga, makahulugan, makatwiran, at mapayapa kaysa dati. Dahilan sa kanyang matuwid na mga gawain, sinubukan siya ng Diyos; dahilan sa kanyang matuwid na mga gawain, nagpakita sa kanya ang Diyos at diretsong nakipag-usap sa kanya. Kung kaya, sa panahon ng mga taon matapos masubukan naunawaan at napahalagahan ni Job ang buhay sa isang mas kongkretong paraan, nagkamit ng isang malalim na pagkaunawa sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, nagtamo ng isang mas tumpak at tiyak na kaalaman kung paano ang Manlilikha ay nagbibigay at nag-aalis ng Kanyang mga pagpapala. Itinatala ng Biblia na ang Diyos na si Jehovah ay nagkaloob nang mas higit na mga pagpapala kay Job kaysa sa dati Niyang ibinigay dito, naglagay kay Job sa mas mainam pang posisyon upang kilalanin ang dakilang kapangyarihan ng Maylalang at harapin ang kamatayan nang mahinahon. Kung kaya si Job, nang siya’y tumanda na at kaharapin ang kamatayan, ay tiyak na hindi nangamba tungkol sa kanyang mga ari-arian. Wala siyang mga alalahanin, walang pinanghihinayangan, at syempre hindi natakot sa kamatayan; pagkat ginugol niya ang lahat ng kanyang buhay sa paraang may takot sa Diyos, pagwaksi sa kasamaan, at walang dahilan upang mag-alala tungkol sa sarili niyang katapusan. Ilang mga tao ngayon ang maaaring gumawi sa lahat ng mga kaparaanang ginawa ni Job nang kanyang harapin ang sarili niyang kamatayan? Bakit walang sinuman ang nakakapagpanatili ng ganoong kasimpleng panlabas na tikas? May isa lamang kadahilanan: Isinabuhay ni Job ang kanyang buhay sa pansariling pagsusumikap sa paninwala, pagkilala, at pagpapasailalim sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, at dahilan sa paniniwala, pagkilala, at pagpapasailalim na ito kung kaya naipasa niya ang mahalagang mga sugpungan ng buhay, isinabuhay ang kanyang mga huling taon, at binati ang panghuling sugpungan ng kanyang buhay. Di-alintana kung ano ang naranasan ni Job, ang mga pagsisikap niya at mga layunin sa buhay ay masasaya, hindi masasakit. Siya ay maligaya hindi dahil sa mga pagpapala o pagpupuri na iginawad sa kanya ng Manlilikha, subalit mas mahalaga pa, dahilan sa kanyang mga pagsusumikap at mga layunin sa buhay, dahilan sa unti-unting kaalaman at tunay na pagkaunawa sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha na kanyang natamo sa pamamagitan ng pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan, at dagdag pa, dahilan sa nakamanmanghang mga gawain Niya na naranasang personal ni Job sa panahon na napailalim siya sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, at ang mainit at di-malilimutang mga karanasan at mga alaala ng pakikipamuhay, pakikipagkilala, at palitang pagkakaunawaan sa pagitan ng tao at ng Diyos; dahilan sa kaalwanan at kaligayahan na nagmula sa pagkakilala sa kalooban ng Maylalang; dahilan sa paggalang na lumitaw matapos na Makita na Siya ay dakila, kamangha-mangha, kaibig-ibig, at matapat. Ang dahilan kung bakit naharap ni Job ang kamatayan ng walang paghihirap ay dahil batid niya na, sa pag-aagaw-buhay, siya’y babalik sa tabi ng Manlilikha. At ang mga pinagsisikapan at mga natamo niya sa buhay ang magpapahintulot sa kanya na harapin ang kamatayan nang manhinahon, harapin ang pagkakataon na babawiin ng Manlilikha ang kanyang buhay, nang may panatag na puso, at dagdag pa, na makakatindig, hindi nadudungisan at malaya sa alalahanin, sa harap ng Manlilikha. Maaari kayang matamo ng mga tao sa kasalakuyan ang ganitong uri ng kaligayahan na naangkin ni Job? Kayo ba sa inyong sarili ay nasa posisyon na gawin ito? Yamang ang mga tao sa kasalukuyan ay gayon, bakit hindi sila maaaring mabuhay nang maligaya, tulad nang ginawa ni Job? Bakit hindi nila matakasan ang paghihirap mula sa takot sa kamatayan? Kapag naharap sa kamatayan, may ilang mga tao ang binabasa ang kanilang mga sarili; ang iba’y nanginginig, nahihimatay, tinutuligsa ang Langit at ganoon ang tao, ganoon din nananaghoy at tumatangis. Ang mga ito’y hindi biglaang mga reaksiyon na nangyayari kapag papalapit na ang kamatayan. Pangunahing kumikilos ang mga tao sa ganitong nakakahiyang mga paraan sapagkat, sa kaibuturan ng kanilang mga puso, sila ay takot sa kamatayan, sapagkat wala silang malinaw na kaalaman at pagkilala sa dakilang kapangyarihan ng Diyos at sa Kanyang mga pagsasaayos, mas lalo na ang tunay na magpapasailalim sa mga iyon; sapagkat walang gusto ang mga tao kundi isaayos at pamahalaan ang lahat-lahat ng sarili nila mismo, na kontrolin ang sarili nilang kapalaran, ang sarili nilang mga buhay at kamatayan. Hindi kataka-taka, samakatwid, na ang mga tao kailanman ay hindi matatakasan ang takot sa kamatayan.

6. Tanging sa Pagtanggap ng Dakilang Kapangyarihan ng Manlilikha na ang Isa ay Maaaring Makabalik sa Kanyang Tabi

     Kapag ang isa ay walang malinaw na pagkaunawa at karanasan sa dakilang kapangyarihan ng Diyos at ng Kanyang mga pagsassaayos, ang kaalaman ng isa tungkol sa kapalaran at sa kamatayan ay tiyak na magiging magulo. Hindi malinaw na makita ng mga tao na ang lahat ng ito ay nasa sa palad ng Diyos, hindi natatanto na ang Diyos ang may kontrol at may kapangyarihan sa mga ito, hindi nakikilala na hindi maaaring isantabi o matakasan ang ganoong kapangyarihan; at sa gayon kapag nahaharap sa kamatayan ay walang katapusan sa kanilang huling mga salita, alalahanin, at panghihinayang. Sila ay nadadaganan ng sobrang bagahe, sobrang pag-aatubili, sobrang pagkalito, at ang mga sanhi lahat ng ito upang sila’y matakot sa kamatayan. Para sa sinumang isinilang sa mundong ito, ang kanilang kapanganakan ay kinakailangan at ang kanilang kamatayan ay hindi maiiwasan, at walang sinumang makakapasa sa kursong ito. Kung nais ninuman na lisanin ang mundong ito nang hindi nasasaktan, kung nais ng isa na makaharap ang huling sugpungan ng buhay na walang pag-aatubili o alalahananin, ang tanging paraan ay ang umalis nang walang mga panghihinayang. At ang tanging paraan nang pag-alis na walang mga panghihinayang ay ang makilala ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, makilala ang Kanyang awtoridad, at pasailalim sa mga ito. Tanging sa ganitong paraan maaaring manatiling malayo mula sa pantaong mga alitan, mula sa kasamaan, mula sa pagkaalipin ni Satanas; tanging sa ganitong paraan ang isa ay maaaring mamuhay tulad ng kay Job, ginabayan at pinagpala ng Maylalang, isang buhay na malaya at napalaya, isang buhay na may kahalagahan at kahulugan, isang buhay na tapat at bukas-puso; tanging sa ganitong paraan maaaring pasailalim ang isa, tulad ni Job, na masubukan at mabawian ng Maylalang, pasailalim sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Maylalang; tanging sa ganitong paraan ang isa ay maaaring sambahin ang Maylalang nang buong buhay niya at tamuhin ang Kanyang papuri, gaya ng ginawa ni Job, at pakinggan ang Kanyang tinig, makita ang Kanyang pagpapakita; tanging sa ganitong paraan maaaring ang isa ay mamuhay at mamatay nang maligaya, tulad ni Job, sa liwanag, tulad ni Job, na walang sakit, walang alalahanin, walang mga panghihinayang; tanging sa ganitong paraan maaaring mabuhay sa liwanag, tulad ni Job, daanan ang bawat sugpungan ng buhay nang magaan, mahusay na makumpleto ang sariling paglalakbay sa liwanag, matagumpay na makamtan ang sariling misyon—na maranasan, matutunan, at makilala ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha bilang isang nilalang—at mamatay sa liwanag, at magpakailanman tumindig sa tabi ng Manlilikha bilang isang taong nilalang, na pinuri Niya.

     Huwag Mong Kaliligtaan ang Pagkakataon na Makilala ang Dakilang Kapangyarihan ng Manlilikha
Ang anim na sugpungan na isinalarawan sa itaas ay mahahalagang mga aspeto na ibinigay ng Manlilikha na dapat daanan ng bawat normal na tao sa kanyang buhay. Bawat isa sa mga sugpungan ito ay tunay; wala ni isa man dito ang maaaring magdaya, at lahat ay nagdadala ng isang pagkakaugnay sa pagtadhana ng Manlilikha at ng Kanyang dakilang kapangyarihan. Sa gayon para sa isang tao, bawat isa sa mga sugpungang ito ay isang mahalagang tsekpoint, at kung paanong makalusot sa bawat isa sa mga ito nang maayos ay isang lubhang seryosong katanungan na kinakaharap ninyong lahat ngayon.

    Ang sandakot ng mga dekada na bumubuo sa pantaong buhay ay hindi mahaba at hindi rin maikli. Ang dalawampu’t-kakaibang mga taon sa pagitan ng kapanganakan at pagdating ng edad ay dumadaan sa isang kisapmata, at bagaman sa puntong ito sa buhay ng tao ito ay itinuruing na isang may sapat na gulang, ang mga tao sa grupo ng edad na ito ay walang alam tungkol sa pantaong buhay at pantaong kapalaran. Habang nagkakaroon sila ng mas maraming karanasan, sila’y unti-unting sumasaklay sa gitnang edad. Ang mga tao sa kanilang edad tatlumpu at apatnapu ay nakakakuha ng isang nagbubuhat na karanasan ng buhay at kapalaran, subalit ang kanilang mga ideya tungkol sa mga bagay na ito ay masyado pa ring malabo. Pagsapit sa edad apatnapu saka pa lamang may ilang tao ang nagsisimulang makaunawa sa sangkatauhan at sa sansinukob, na nilikha ng Diyos, na maintindihan kung ano ang tungkol sa pantaong buhay, kung ano ang tungkol sa pantaong kapalaran. May mga ilang tao, bagaman matagal na silang tagasunod ng Diyos at ngayon ay nasa gitnang gulang na, na hindi pa rin nag-aangkin ng isang tamang kaalaman at kahulugan ng dakilang kapangyarihan ng Diyos, mas lalo na sa tunay na pagpapasailalim. May ilang mga tao na walang pakialam maliban sa paghanap na makatanggap ng mga pagpapala, at bagaman matagal na silang nabubuhay nang maraming taon, hindi nila alam o nauunawaan sa pinakamababa man lang ang katotohanan ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha sa pantaong kapalaran, at kaya di-nakakapasok kaunti man sa praktikal na aral ng pagpapasailalim sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos. Ang mga ganoong tao ay lubusang hangal; ang mga ganoong tao ay namumuhay ng kanilang buhay na walang kabuluhan.

    Kung ang isang pantaong buhay ay hinati-hati ayon sa antas ng isa sa pambuhay na karanasan at sa kaalaman ng isa sa pantaong kapalaran, ito ay humigit-kumulang mahahati sa tatlong bahagi. Ang unang bahagi ay ang kabataan, ang mga taon sa pagitan ng kapanganakan at gitnang edad, o mula kapanganakan hanggan tatlumpung taon. Ang ikalawang bahagi ay ang pagkahinog, mula gitnang edad hanggang katandaan, o simula sa tatlumpu hanggang animnapung taon. At ang ikatlong bahagi ay ang katandaang yugto ng isa, mula sa edad ng katandaan, simula sa animnapung taon, hanggang sa lisanin ng isa ang mundo. Sa ibang mga salita, mula kapanganakan hanggang gitnang edad, karamihan sa mga kaalaman ng tao sa kapalaran at sa buhay ay limitado sa paggaya sa mga ideya ng iba; halos wala nang tunay, praktikal na substansiya. Sa panahong ito, ang pagtingin ng isa sa buhay at kung paanong ang isa ay tatahak ng kanyang daanan sa mundo ay lahat mababaw at walang muwang. Ito ang pambatang panahon. Tanging matapos malasap ng isa ang lahat ng mga galak at mga pighati ng buhay doon lamang matatamo ng isa ang isang tunay na pagkaunawa sa kapalaran, magagawa ng isa—sa ilalim ng kanyang kamalayan, sa kaibuturan ng kanyang puso—unti-unting makikilala ang hindi maaaring pawalang-bisa ng kapalaran, at dahan-dahan na matanto na ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha sa pantaong kapalaran ay tunay na umiiral. Ito ang panahon ng pagkahinog. Kapag ang isa ay huminto sa pakikibaka laban sa kapalaran, at kapag ang isa ay hindi na handang lumapit sa mga pag-aawayan, ngunit alam ang sariling kapalaran, napapasailalim sa kalooban ng Langit, binubuod ang sariling mga nagawa at mga pagkakamali sa buhay, at naghihintay sa paghatol ng Manlilikha sa sariling buhay—ito ang hinog na panahon ng isa. Bilang pagsasaalang-alang sa iba’t-ibang mga uri ng mga karanasan at mga natamo ng nakamtan ng mga tao sa panahon ng tatlong mga kapanahunang ito, sa ilalim ng normal na mga kalagayan, ang bintana ng pagkakataon para sa isa upang makilala ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha ay hindi napakalaki. Kung isa ay mabuhay hanggang animnapung tao, ang isa ay may tatlumpung taon lamang o mahigit upang makilala ang dakilang kapangayrihan ng Diyos; kung nais ng isa ng mas mahabang panahon, yaon ay posible lamang kung ang buhay ng isang tao ay sapat ang haba, kung ang isa ay mabubuhay sa loob ng isang siglo. Sa gayon sinasabi ko, ayon sa normal na mga batas ng pantaong pag-iral, bagaman ito ay isang napakahabang proseso mula nang unang makatagpo ng isa ang paksa tungkol sa pag-alam sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha hanggang sa ang isa ay makakilala sa katotohanan ng dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, at mula doon hanggang sa punto na ang isa ay napapasailalim na dito, kung talagang bibilangin ng isa ang mga taon, wala pang higit na tatlumpu o apatnapung taon sa panahon na kung saan ang isa ay may pagkakataon upang matamo ang mga gantimpalang ito. At kadalasan, ang mga tao ay nadadala ng kanilang mga pagnanais at kanilang mga ambisyon na makatanggap ng mga pagpapala; hindi nila maaaring mabatid kung saan naroon ang esensya ng pantaong buhay, hindi naiintindihan ang kahalagahan ng pag-alam sa dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, at sa gayon ay hindi nila minamahal ang ganitong kahalagang pagkakataon na pumasok sa mundo ng tao upang maranasan ang pantaong buhay, maranasan ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, at hindi natatanto kung gaano napakahalaga ito para sa isang nilikhang nilalang na makatanggap na personal na paggabay ng Manlilikha. Sa gayon sinasabi ko, yaong mga taong nagnanais na ang gawain ng Diyos ay agad na matapos, yaong mga nagnanais na sana’y isaayos na agad ang katapusan ng tao sa lalong madaling panahon, sa gayon maaari nilang kaagad makikita ang Kanyang persona at agad na sila’y mapagpapala, ay may sala ng pinakamalubhang uri ng pagsuway at sukdulang kahangalan. At yaong mga nagnanais, sa panahon ng kanilang limitadong oras, na maintindihan ang natatanging pagkakataong ito na makilala ang dakilang kapangyarihan ng Manlilikha, ay ang mga matatalinong tao, ang napakatalinong mga tao. Ang dalawang magkaibang mga pagnanais na ito ay naglalantad ng dalawang malawak na magkaibang mga pagtingin at mga pagsusumikap: Yaong mga naghahanap ng mga pagpapala ay makasarili at napakasama; wala silang ipinakikitang pagsasaalang-alang para sa kalooban ng Diyos, hindi kailanman hinahanap na malaman ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, hindi kailanman naghahangad na pasailalim dito, simpleng nagnanais na mabuhay ayon sa kanilang kagustuhan. Sila ay maligayang mga masasamang tao; sila ang kategorya na mawawasak. Yaong mga naghahanap na makilala ang Diyos ay isinasantabi ang kanilang mga pagnanais, handang pasailalim sa dakilang kapangyarihan ng Diyos at mga pagsasaayos ng Diyos; sinusubukan nilang maging mga uri ng tao na masunurin sa awtoridad ng Diyos at binigyang-kasiyahan ang hangarin ng Diyos. Ang ganoong mga tao ay nabubuhay sa liwanag, namumuhay sa gitna ng mga pagpapala ng Diyos; tiyak na sila’y papupurihan ng Diyos. Kahit ano pa, ang pantaong pagpili ay walang silbi, ang mga tao ay walang masasabi kung gaano katagal ang gawain ng Diyos. Mas mabuti para sa mga tao ang ilagay ang kanilang mga sarili sa awa ng Diyos, magpasailalim sa Kanyang dakilang kapangyarihan. Kung hindi mo ilalagay ang iyong sarili sa Kanyang awa, ano ang magagawa mo? Magdurusa ba sa isang kawalan ang Diyos? Kung hindi mo ilalagay ang iyong sarli sa Kanyang awa, kung sinusubukan mong maging tagapamuno, ikaw ay gumagawa ng isang hangal na pagpipilian, at tanging ikaw lamang ang magdurusa sa isang kawalan sa katapusan. Tanging kung ang mga tao ay makikipagtulungan sa Diyos sa lalong madaling panahon, tanging kung mamadaliin nilang tanggapin ang Kanyang mga pagsasaayos, alamin ang Kanyang awtoridad, at unawain ang lahat ng ginawa Niya para sa kanila, sila ay magkakaroon ng pag-asa, ang kanilang mga buhay ay hindi maisasabuhay nang walang kabuluhan, makakamit nila ang kaligtasan.

    Walang Sinuman ang Maaaring Makapagpabago sa Katotohanan na Hawak ng Diyos ang Pantaong Kapalaran sa Kanyang Dakilang Kapangyarihan

     Matapos mapakinggan ang lahat ng aking nasabi na, ang inyo bang pag-iisip tungkol sa kapalaran ay nagbago? Ano ang inyong pagkakaunawa sa katotohanan ng dakilang kapangyarihan ng Diyos sa pantaong kapalaran? Sa madaling salita, sa ilalim ng awtoridad ng Diyos bawat tao ay aktibo o walang kibo na tinatanggap ang Kanyang dakilang kapangyarihan at Kanyang mga pagsasaayos, at kahit paano pa ang isa ay nakikibaka sa kurso ng kanyang sariling buhay, kahit gaano pa kadami ang mga baluktot na daan na nilalakaran ng isa, sa katapusan ang isa ay babalik sa orbit ng kapalaran na iginuhit ng Manlilika para sa kanya. Ito ang kawalan ng kayang gumapi ng awtoridad ng Maylalang, ang paraan na kung saan ang Kanyang awtoridad ang nagkokontrol at namamahala sa sansinukob. Ang kawalan ng kayang gumaping ito, ang anyong ito ng pagkontrol at pamamahala, na may pananagutan sa mga batas na nagdidikta sa mga buhay ng lahat ng bagay, na hinahayaan ang mga taong magpalipat-lipat muli’t muli nang walang panghihimasok, na nagpapainog sa mundo ng regular at nagpapasulong, araw-araw, taun-taon. Nasaksihan mo ang lahat ng mga katotohanang ito at nauunawaan ang mga ito, kahit na sa mababaw o mapataimtim; ang lalim ng iyong pagkaunawa ay nakabatay sa iyong karanasan at kaalaman sa katotohanan, at iyong kaalaman sa Diyos. Kung gaano kahusay mong nalalaman ang realidad ng katotohanan. Kung gaano mo naranasan ang mga salita ng Diyos, kung gaano kainam na nakikilala ang diwa at disposisyon ng Diyos—ito ay kumakatawan sa lalim ng iyong pagkaunawa sa dakilang kapangyarihan at pagsasaayos ng Diyos. Ang pag-iral ba ng dakilang kapangyarihan at mga pagsasaayos ng Diyos ay nakabatay sa kung ang mga nilalang na tao ay napapasailalim sa kanila? Ang katotohanan na nag-aangkin ang Diyos ng awtoridad na ito ay nagpapasiya ba kung ang sangkatauhan ay napapasailalim dito? Ang awtoridad ng Diyos ay umiiral hindi alintana ang mga kalagayan; sa lahat ng mga sitwasyon, ang Diyos ang nagdidikta at nagsasaayos ng bawat pantaong kapalaran at lahat ng mga bagay ayon sa Kanyang mga pag-iisip, Kanyang mga naisin. Hindi ito mababago sapagkat nagbabago ang mga tao, at ito ay hindi umaasa sa kalooban ng tao, hindi maaaring mapalitan ng anumang pagbabago sa panahon, espasyo, at heograpiya, sapagkat ang awtoridad ng Diyos ay ang Kanyang pinakadiwa. Kahit pa ang tao ay kinikilala at tinatanggap ng tao ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, at kahit pa nagpapasailalim dito ang tao, ay hindi sa bahagya mang paraan nababago ang katotohanan ng dakilang kapangyarihan ng Diyos sa pantaong kapalaran. Na ibig sabihin, kahit ano pa ang maging saloobin ng tao sa Diyos, hindi nito simpleng maaaring baguhin ang katotohanan na ang Diyos ang may kapangyarihan sa pantaong kapalaran at sa lahat ng mga bagay. Kahit na hindi ka napapasailalim sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, inaatasan pa rin Niya ang iyong kapalaran; kahit na hindi mo maaaring makilala ang Kanyang dakilang kapangayrihan, ang Kanyang awtoridad pa rin ang umiiral. Ang awtoridad ng Diyos at ang katotohanan ng dakilang kapangyarihan ng Diyos sa pantaong kapalaran ay hindi umaasa sa pantaong kalooban, hindi nagbabago ayon sa mga kagustuhan at mga pagpipilian ng tao. Ang awtoridad ng Diyos ay nasa lahat ng dako, at sa bawat oras, at bawat saglit. Kung ang langit at lupa ay pumanaw, ang Kanyang awtoridad ay kailanman di-papanaw, sapagkat Siya ay Diyos Mismo, Siya ang nag-aangking ng natatanging awtoridad, at ang awtoridad Niya ay hindi natatakdaan o nalilimitahan ng mga tao, mga pangyayari, o mga bagay, ng espasyo o ng heograpiya. Sa lahat ng panahon, hawak ng Diyos ang Kanyang awtoridad, ipinakikita ang Kanyang lakas, ipinagpapatuloy palagi ang Kanyang gawaing pamamahala; sa lahat ng panahon pinamamahalaan Niya ang lahat ng mga bagay, naglalaan para sa lahat ng mga bagay, pinagtutugma ang lahat ng mga bagay, gaya ng palagi Niyang ginagawa. Walang sinuman ang makapagpapabago rito. Ito ay katotohanan; ito ay ang di-mababagong kapalaran mula pa noong unang kapanahunan!

       Ang Wastong Saloobin at Pagsasagawa para sa Isa na Nagnanais Magpasailalim sa Awtoridad ng Diyos

      Anong saloobin ang ngayon ay dapat malaman ng tao at pagsasaalang-alang sa awtoridad ng Diyos, ang katotohanan ng dakilang kapangyarihan ng Diyos sa pantaong kapalaran? Ito ay tunay na problema na nasa harap ng bawat tao. Kapag nahaharap sa tunay-na-buhay na mga problema, paano mo dapat alamin at unawain ang awtoridad ng Diyos at Kanyang dakilang kapangyarihan? Kapag hindi mo alam kung paano unawain, hawakan, at danasin ang mga problemang ito, anong saloobin ang dapat mong angkinin upang ipakita ang iyong intensyon, iyong pagnanais, ang iyong realidad ng pagpapasailalim sa dakilang kapangyarihan at mga pagsasaayos ng Diyos? Una dapat mong matutunan ang maghintay; pagkatapos dapat mong matutunang humanap; pagkatapos dapat mong matutunan ang pagpapasailalim. Ang “paghihintay” ay nangangahulungan na paghihintay sa panahon ng Diyos, naghihintay sa mga tao, sa mga pangyayari, at sa mga bagay na Kanyang isinaayos para sa iyo, naghihintay para sa Kanyang kalooban na unti-unting ibunyag ang kanyang sarili sa iyo. Ang “paghahanap” ay nangangahulugan ng pagmamasid at pag-unawa sa maalalahaning mga intensyon ng Diyos para sa iyo sa pamamagitan ng mga tao, mga pangyayari, at mga bagay na inilatag Niya, pag-unawa sa katotohanan sa pamamagitan nila, pag-unawa sa kung anong mga resulta ang nais na makamtan ng Diyos sa tao at anong mga kabutihan ang nais Niyang makamit sa mga iyon. Ang “pagpapasailalim,” mangyari pa, ay tumutukoy sa pagtanggap sa mga tao, mga pangyayari, at mga bagay na isinaayos ng Diyos, pagtanggap sa Kanyang dakilang kapangyarihan at, sa pamamagitan nito, ay makilala kung paanong ang Manlilikha ay nagdidikta sa kapalaran ng tao, kung paano Niya tinutustusan ang tao ng Kanyang buhay, kung paano Niya pinapagana ang katotohanan sa tao. Lahat ng mga bagay sa ilalim ng mga pagsasaayos at dakilang kapangyarihan ng Diyos ay sumusunod sa natural na mga batas, at kung pagpasyahan mo na hayaan ang Diyos na isaayos at diktahan ang lahat-lahat para sa iyo, dapat mong matutunan ang maghintay, dapat matutunan ang humanap, dapat mong matutunan ang magpasailalim. Ito ang saloobin na dapat magkaroon ang bawat tao na nagnanais magpasailalim sa awtoridad ng Diyos, ang pangunahing katangian na dapat magkaroon ang bawat tao na nagnanais tanggapin ang dakilang kapangyarihan at mga pagsasaayos ng Diyos. Upang magkaroon ng ganoong saloobin, ang mag-angkin ng ganoong katangian, dapat mas lalo kang magpunyagi; at tangi lamang sa gayon maaari kang pumasok sa tunay na realidad.

      Ang Pagtanggap sa Diyos Bilang Iyong Natatanging Panginoon ay ang Unang Hakbang sa Pagtamo ng Kaligtasan

    Ang mga katotohanan tungkol sa awtoridad ng Diyos ay mga katotohanan na dapat isaalang-alang nang seryoso ng bawat tao, dapat maranasan at maunawaan sa kanilang puso; pagkat ang mga katotohanang ito ay may kinalaman sa buhay ng bawat tao, sa nakaraan ng bawat tao, sa kasalukuyan, at sa hinaharap, sa mahalagang mga sugpungan na dapat ng bawat tao sa buhay, sa kaalaman ng tao sa dakilang kapangyarihan ng Diyos at sa saloobin na kung saan dapat niyang harapin ang awtoridad ng Diyos, at natural, ang huling hantungan ng bawat tao. Sa gayon kinakailangan ng isang habambuhay na halaga ng enerhiya upang malaman at maunawaan ang mga yaon. Kapag sineryoso mo ang Diyos ang awtoridad ng Diyos, kapag tinanggap mo ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, unti-unti mong matatanto at mauunawaan na ang awtoridad ng Diyos ay tunay na umiiral. Ngunit kung hindi mo kailanman kinikilala ang awtoridad ng Diyos, kailanman ay hindi tinanggap ang Kanyang dakilang kapangyarihan, sa gayon kahit ano pang dami ng mga taon na ikaw ay nabuhay, hindi ka makakatamo kahit bahagyang kaalaman ng dakilang kapangyarihan ng Diyos. Kung hindi mo tunay na nakikilala at nauunwaan ang awtoridad ng Diyos, sa gayon kapag nakarating ka sa dulo ng daan, kahit na naniwala ka sa Diyos nang maraming dekada, wala kang maipapakita sa iyong buhay, ang iyong kaalaman tungkol sa dakilang kapangyarihan ng Diyos sa pantaong kapalaran ay tiyak nang wala. Hindi ba’t ito’y isang napakalungkot na bagay? Sa gayon kahit gaano pa kalayo ang nalakbay mo sa buhay, kahit gaano ka pa katanda ngayon, kahit gaano katagal ang natitira pang paglalakbay, una mong dapat kilalanin ang awtoridad ng Diyos at seryosohin ito, tanggapin ang katotohanan na ang Diyos ang iyong natatanging Panginoon. Ang makatamo nang malinaw, tamang kaalaman at pagkaunawa sa mga katotohanang ito tungkol sa dakilang kapangyarihan ng Diyos sa pantaong kapalaran ay isang sapilitang leksiyon para sa lahat, ang susi sa pagkaalam sa pantaong buhay at pagtamo sa katotohanan, ang buhay at pangunahing leksiyon ng pagkilala sa Diyos na kinakaharap ng bawat isa bawat araw, at ang di-maaaring maiwasan ninuman. Kung nais ng ilan sa inyo na tahakin ang pinakamadaling daan upang makarating sa layuning ito, sa gayon sinasabi ko sa iyo, yaon ay imposible! Kung ang ilan sa inyo ay nais takasan ang dakilang kapangayrihan ng Diyos, mas higit na imposible iyon! Ang Diyos ang tangi lamang Panginoon ng tao, ang Diyos ang tangi lamang Maestro ng pantaong kapalaran, at sa gayon imposible para sa tao ang diktahan ang sarili niyang kapalaran, imposible para sa kanya na lampasan ito. Kahit gaano pa kagaling ang mga kakayahan ng tao, ang isa ay hindi maaaring makaimpluwensya, mas lalo na ang magsaayos, maghanda at magkontrol, o magbago ng mga kapalaran ng iba. Ang natatanging Diyos Mismo lamang ang nagdidikta ng lahat ng bagay para sa tao, sapagkat Siya lamang ang nag-aangkin ng natatanging awtoridad na tangan ang kapangyarihan sa ibabaw ng pantaong kapalaran; at sa gayon tanging ang Manlilikha ay ang natatanging Panginoon ng tao. Ang awtoridad ng Diyos ang may tangan sa kapangyarihan hindi lamang sa ibabaw ng nilikhang sangkatauhan, ngunit kahit na sa di-nilikhang mga nilalang na hindi nakikita ng tao, sa mga bituin, sa kosmos. Ito ay isang hindi mapag-aalinlanganang katotohanan, isang katotohanan na tunay na umiiral, na hindi maaaring mabago ninuman o ng anuman. Kung ang ilan sa inyo ay hindi pa rin nasisiyahan sa mga bagay sa kasalukuyan, naniniwala na ikaw ay may ilang espesyal na kasanayan o kakayahan, at nag-iisip pa rin na maaari kang maging masuwerte at mabago ang iyong kasalukuyang mga kalagayan o di-kaya ay matakasan ang mga ito; kung pinagtangkaan mong baguhin ang iyong sariling kapalaran sa mga paraan ng pantaong pagpupunyagi, at sa gayon mamukod-tangi sa iba at manalo ng katanyagan at kayamanan; samakatwid sinasabi ko sa iyo, ginagawa mong mas hirap ang mga bagay para sa iyong sarili, humihingi ka lamang ng gulo, hinuhukay mo ang iyong sariling libingan! Isang araw, sa malao’t madali, matutuklasan mo na nakagawa ka ng maling pagpipilian, na ang iyong mga pagpupunyagi ay nasayang. Ang iyong ambisyon, iyong pagnanais na makibaka laban sa kapalaran, at iyong sariling kapansin-pansing pag-uugali, ay magdadala sa iyo sa daan nang walang pabalik, at dahil ito ikaw ay magbabayad ng mapait na halaga. Bagaman sa kasalukuyan hindi mo nakikita ang kalubhaan ng kinahinatnan, habang iyong nararanasan at mas higit na pinapahalagahan nang mas malaliman ang katotohanan na ang Diyos ang Panginoon ng pantaong kapalaran, unti-unti mong matatanto kung ano ang aking sinasabi ngayon at ang tunay na mga implikasyon nito. Kahit na ikaw ay may tunay na puso at espiritu, kahit na ikaw ay isang tao na nagmamahal sa katotohanan, ay nababatay sa anong uri ng saloobin mayroon ka tungo sa dakilang kapangyarihan ng Diyos at tungo sa katotohanan. At natural, ito ang tumitiyak kung maaari mong tunay na malaman at maunawaan ang awtoridad ng Diyos. Kung kailanma’y hindi mo naramdaman sa iyong buhay ang dakilang kapangyarihan ng Diyos at Kanyang mga pagsasaayos, lalong higit ang kilalanin at tanggapin ang awtoridad ng Diyos, sa gayon ikaw ay magiging lubos na walang halaga, walang duda na ikaw ang layon ng pagkamuhi at pagtanggi ng Diyos, salamat sa daan na iyong tinahak at ang pagpiling ginawa mo. Subalit yaong, sa gawain ng Diyos, maaaring makatanggap sa Kanyang pagsubok, tinatangggap ang Kanyang dakilang kapangyarihan, napapasailalim sa Kanyang awtoridad, at unti-unting nakakatamo ng tunay na karanasan ng Kanyang mga salita, ay makapagkakamit ng tunay na kaalaman ng awtoridad ng Diyos, tunay na pagkaunawa ng Kanyang dakilang kapangyarihan, at magiging tunay na tauhan ng Manlilikha. Tanging ang ganoong mga tao ang tunay na maliligtas. Sapagkat kanilang nakilala ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, sapagkat tinanggap nila ito, tunay at tama ang kanilang pagpapahalaga at pagpapasailalim sa katotohanan ng dakilang kapangyarihan ng Diyos sa ibabaw ng pantaong kapalaran. Kapag sila ay naharap sa kamatayan, sila ay, tulad ni Job magkakaroon ng isang isip na hindi natatakot sa kamatayan, nagpapasailalim sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos sa lahat ng mga bagay, na walang indibidwal na pagpipilian, na walang indibidwal na pagnanais. Tanging ang ganoong tao ang makakabalik sa tabi ng Manlilikha bilang isang tunay na nilalang na tao.

Marso 26, 2015

Mula sa Pagpapatuloy ng Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao

　　Mga Talababa:

　　a. Ang orihinal na teksto ay hindi isinasama “mga kalagayan ng.”

　　b. Ang orihinal na teksto ay binabasa “ito.”

　　c. Ang orihinal na teksto ay hindi isinasama “Sa puntong ito.”

　　d. Ang orihinal na teksto ay hindi isinasama “hindi alam.”

Ang pinagmulan：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Rekomendasyon：

Ang Ebanghelyo ay lumalaganap!

Ang maikling panimula ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Alam mo ba ang malalim na kahulugan ng Muling Pagkabuhay ni Jesus ?