Kidlat ng Silanganan | Ang tinig ng Diyos | Ang Ikasampung Pagbigkas
Ang Kapanahunan ng Kaharian ay, matapos ng lahat, naiiba mula sa nakaraan. Hindi ito kaugnay sa kung ano ang ginagawa ng tao. Sa halip, personal kong isinasakatuparan ang Aking gawain matapos na bumababa sa lupa—gawaing kahit ang mga tao ay hindi maaaring maisip at makamit. Buhat nang nilikha ang sanglibutan hanggang sa kasalukuyan, ang lahat ng mga taon na ito ay palaging patungkol sa pagbuo ng iglesia, ngunit hindi kailanman nakarinig nang pagtatayo ng kaharian. Kahit na nagsasalita Ako nito sa Aking sariling bibig, mayroon bang kahit sino na may alam sa kakanyahan nito? Dati na akong bumaba sa mundo ng mga tao at nakaranas at siniyasat ang kanilang paghihirap, ngunit hindi natugunan ang layunin ng Aking pagkakatawang-tao. Kapag umusad na ang pagtatayo ng kaharian, ang Aking pagkatawang-tao ay pormal nang magsisimula upang isagawa ang paglilingkod; iyon ay, ang Hari ng kaharian ay pormal nang kukunin ang Kanyang pinakamakataas-taasang kapangyarihan. Mula dito ay maliwanag na ang pagdating ng kaharian sa mundo ng tao, malayo mula sa pagiging salita at mga pagpapakita, ito ay isa sa tunay na katotohanan; ito ay isang aspeto ng kahulugan ng “ang katotohanan ng paggawa.” Ang tao ay hindi kailanman nakakita ng kahit isa sa Aking mga gawain, at hindi kailanman nakarinig ng kahit isa sa Aking mga pananalita. Kahit nakita niya, ano ang kanyang natuklasan? At kung narinig niya Akong magsalita, ano ang dapat niyang naunawaan? Sa buong mundo, ang lahat ng sangkatauhan ay namamalagi sa loob ng Aking pag-ibig, at Aking habag, nang sa gayon ang lahat ng sangkatauhan ay nasa ilalim ng Aking paghatol, at gayon din naman sa ilalim ng Aking pagsubok. Ako ay naging maawain at mapagmahal sa sangkatauhan, kahit na ang lahat ng tao ay naging masama sa isang antas; iginawad Ko ang pagkastigo sa sangkatauhan, kahit na ang lahat ng tao ay yumukod sa pagpapasakop sa harap ng Aking trono. Subalit mayroon bang sinumang tao na wala sa gitna ng paghihirap at pagpipino na Aking naipadala? Gaano karaming tao ang nag-aapuhap sa kadiliman para sa liwanag, gaano karami ang mapait na nagtitiis sa kanilang pagsubok na dinaranas? Si Job ay may pananampalataya, at kahit pa, para sa lahat, hindi ba siya naghahanap ng paraan palabas para sa kanyang sarili? Bagama’t ang Aking bayan ay maaaring tumindig nang matatag sa pagsubok, mayroon bang sinuman, na hindi ito sinasabi nang malakas, ang pinaniniwalaan ito sa kanyang puso? Hindi ba sa halip na kanyang sinasabi ang kanyang paniniwala habang nag-aalinlangan sa kanyang puso? Walang mga tao na nanindigan sa pagsubok, ang magbibigay ng tunay na pagsunod sa pagsubok. Hindi Ko ba tinakpan ang Aking mukha upang maiwasan ang pagtingin sa mundong ito, ang buong sangkatauhan ay mabubuwal sa ilalim ng Aking nakasusunog na titig, sapagka’t hindi Ako humiling ng anumang bagay sa sangkatauhan.
Kapag ang pagpupugay sa kaharian ay umalingawngaw—kung saan ito rin ang pag-dagundong ng pitong kulog—ang tunog ay yumayanig sa langit at lupa, inuuga ang pinakamataas na langit at nagiging sanhi ng panginginig ng masidhing damdamin ng bawat tao. Isang awit sa kaharian ang pormal na bumabangon sa bansa ng malaking pulang dragon, na nagpapatunay na Ako ang nagwasak ng bansa ng malaking pulang dragon at itinatag ang Aking kaharian. Mas mahalaga pa rito, ang kaharian Ko ay itinatag sa lupa. Sa sandaling ito, Ako’y nagsimulang magpadala ng Aking mga anghel sa bawat isa sa mga bansa sa mundo upang maaari silang magpastol ng mga anak Ko, ng Aking bayan; ito rin ay upang matugunan ang mga pangangailangan ng mga susunod na hakbang ng Aking gawain. Ngunit personal Akong pumunta sa lugar kung saan ang dakilang pulang dragon ay namamalaging nakapulupot, upang makipaglaban dito. At kung ang lahat ng sangkatauhan ay makilala Ako mula sa loob ng katawang-tao, at magawang makita ang Aking mga gawa mula sa loob ng katawang-tao, kung gayon ang pugad ng malaking pulang dragon ay magiging abo at maglalaho nang walang bakas. Bilang mga tao ng kaharian Ko, dahil kinamumuhian ninyo ang malaking pulang dragon, dapat ninyong bigyang kasiyahan ang Aking puso sa inyong mga kilos at sa ganitong paraan ay dulutan ng kahihiyan ang dragon. Talaga bang nararamdaman ninyo na ang malaking pulang dragon ay kasuklam-suklam? Talaga bang pakiramdam ninyo na ito ang kaaway ng Hari ng kaharian? Mayroon ba kayo talagang pananampalatayang maaaring magdala ng kahanga-hangang patotoo sa Akin? Mayroon ba kayo talagang pananampalataya upang talunin ang malaking pulang dragon? Ito ang hinihingi Ko sa inyo. Ang tanging kailangan Ko para sa inyo ay magawa ninyong maabot ang malayong hakbang na ito; makakaya mo bang gawin ito? Mayroon ba kayong pananampalataya na maaari ninyong makuha ang mga ito? Ano ang kakayahang gawin ng tao? Hindi ba sa halip na Ako dapat ang gumawa nito ng Sarili Ko? Bakit sinasabi Ko na personal Akong bumaba sa lugar kung saan sumali Ako sa labanan? Ang gusto Ko ay ang inyong pananampalataya, hindi ang iyong mga gawain. Ang mga tao ay hindi kayang tanggapin ang Aking mga salita sa isang napakatuwirang paraan, ngunit magmasid lamang mula sa tabi. At naabot mo ba ang iyong layunin sa ganitong paraan? Ikaw baga’y dumating upang makilala Ako sa ganitong paraan? Upang sabihin ang katotohanan, sa mga tao sa lupa, walang may kakayahang tumingin sa Akin nang tuwid sa mukha, walang sinuman ang makakatanggap ng dalisay at lantay na kahulugan ng Aking mga salita. At inihanda Ko sa paggalaw ang isang walang ulirang paggawa ng paglikha sa ibabaw ng lupa, upang makamit ang Aking layunin at ilagay ang mga tunay na larawan ng Aking sarili sa puso ng mga tao, at sa ganitong paraan tatapusin ang panahon kapag naniwala ang may hawak ng kapangyarihan sa tao.
Ngayon, hindi lamang Ako bumababa sa bansa ng malaking pulang dragon, ibabaling Ko rin ang Aking mukha sa buong sansinukob, upang manginig ang buong pinakamataas na langit. Mayroon bang isang nag-iisang lugar na hindi sumailalim sa Aking paghatol? Mayroon bang isang nag-iisang lugar na hindi umiiral sa ilalim ng mga hagupit na Ako ang sumibat pababa? Sa lahat ng dako na Ako ay pumunta Aking pinakalat ang buto ng kalamidad ng lahat ng uri. Ito ay isa sa mga paraan kung saan Ako ay nagtrabaho, at ito ay walang duda na isang gawa ng pagliligtas sa tao, at kung ano ang mapalawig Ko sa kanya ay isang uri pa rin ng pag-ibig. Nais Kong gumawa ng mas maraming tao na pupunta upang makilala Ako, upang makita Ako, at sa ganitong paraan dumating upang igalang ang Diyos na hindi nila nakita nang maraming taon ngunit sino, sa ngayon, ang tunay. Sa anong dahilan Ko nilikha ang mundo? Sa anong dahilan, kapag ang sangkatauhan ay naging tiwali, hindi Ko pa ba lubos silang nasira? Sa anong dahilan ang buong sangkatauhan ay nakatira sa ilalim ng mga hagupit? Sa anong dahilan nagawa Kong ilagay sa katawang-tao ang Sarili Ko? Kapag Ako ay gumaganap ng Aking gawain, alam ng sangkatauhan ang lasa hindi lamang ng mapait ngunit pati rin ng matamis. Sa mga tao sa mundo, sino ang nabubuhay sa loob ng Aking biyaya? Hindi ba Ako nagbigay sa mga tao ng mga materyal na pagpapala, sino ang magagawang tamasahin ang pagiging sapat sa mundo? Tiyak, na ang pagbibigay sa inyo ng pahintulot na tanggapin ang inyong lugar bilang Aking bayan ay hindi lamang ang nag-iisang pagpapala, hindi ba? Ipagpalagay na kayo ay hindi Aking bayan ngunit sa halip ay taga-serbisyo, hindi ba kayo titira sa loob ng Aking pagpapala? Wala ni isa sa inyo ang may kakayahang sukatin kung hanggang saan nakarating ang Aking mga salita. Sangkatauhan—malayo mula sa pagpapahalaga ng mga pangalan na Aking iginawad sa inyo, kaya marami sa inyo, sa pamagat na “taga-serbisyo,” ay nagtatanim ng sama ng loob sa kanilang mga puso, at sa gayon marami, sa pamagat na “Ang Aking bayan,” ay nag-aalaga ng pag-ibig sa inyong mga puso. Huwag subukang Ako’y lokohin—Ang Aking mga mata ay kayang makita at tumagos sa lahat! Sino sa inyo ang tumatanggap ng maluwag sa loob, sino sa inyo ang nagbibigay ng kumpletong pagsunod? Kung ang pagpupugay sa kaharian ay hindi umalingawngaw, magagawa ninyo pa rin ba na sumunod hanggang sa katapusan? Ano ang kakayahan ng tao sa paggawa, ng pag-iisip, gaano kalayo ang kanyang mararating—lahat ng mga ito ay tinalaga Ko nang matagal na ang nakalipas.
Ang karamihan ng mga tao ay tinanggap ang Aking nagniningas na apoy sa liwanag ng Aking mukha. Ang karamihan ng mga tao, inspirasyon sa pamamagitan ng Aking paghihikayat, sila ay gumalaw upang sumulong sa pagtugis. Kapag ang mga pwersa ni Satanas ay inatake ang Aking Bayan, Ako ay naroon upang sanggahin ang mga ito; kapag si Satanas ay nagdulot ng kalituhan sa buhay ng Aking bayan, sinusugo Ko ito papalayo sa karamihan, isang beses nawala at hindi kailanman babalik. Sa lupa, ang lahat ng uri ng masamang espiritu ay walang katapusang gumagala-gala sa isang lugar upang mamahinga, at hindi humihinto sa paghahanap ng bangkay ng mga tao upang kainin. Ang Aking bayan! Kailangan mong manatili sa loob ng Aking pagmamahal at pag-iingat. Huwag kailanman kumilos nang imoral! Huwag kailanman kumilos nang walang ingat! Sa halip, ihandog mo ang iyong katapatan sa Aking tahanan, at sa pamamagitan lamang ng katapatan maaari mong maiwasan ang tukso ng diyablo. Sa ilalim ng walang mga pangyayari dapat kang kumilos tulad ng sa nakaraan, paggawa ng isang bagay sa Aking harapan at isa pa sa Aking likuran—sa ganoong paraan ikaw ay lubos na matutubos. Tunay na Aking binigkas nang higit sa sapat ang mga salita tulad ng mga ito, hindi ba? Ito ay tiyak na ang lumang kalikasan ng tao ay hindi na mababago kahit pa paulit-ulit Ko siyang paalalahanan. Huwag mababagot! Ang lahat nang sinasabi Ko ay para tiyakin ang kapakanan ng inyong kapalaran! Tiyak na isang mabaho at maruming lugar ang kailangan ni Satanas; kung mas lalong walang pag-asa na hindi na matutubos, at kung mas lalo kayong napariwara, tinatanggihang magpasakop sa pagpigil, mas higit na magtatangka sa anumang pagkakataon upang makapasok ang maruming espiritu. Kapag kayo ay dumating sa landas na ito, ang inyong katapatan ay walang kabuluhang daldalan, nang walang anumang katotohanan, at ang inyong matibay na pananalig ay kakainin ng mga maruruming espiritu, upang dalhin papunta sa pagsuway o pandaraya ni Satanas, at gamitin upang gambalain ang Aking mga gawain. Sa lugar na iyon kayo ay Aking sasaktan hanggang sa iyong kamatayan kailanman at saanman na Aking kalugdan. Walang sinumang nakakaalam ng bigat ng sitwasyong ito; ang lahat ng kanilang naririnig ay pinag-uusapan nang matindi at hindi man lang nag-iingat kahit kaunti. Naaalala Ko ang nangyari sa nakaraan. Gusto mo pa rin bang maghintay para sa Akin na maging maluwag sa iyo sa pamamagitan ng muling paglimot? Kahit ang sangkatauhan ay sumalungat sa Akin, hindi Ko ito panghahawakan laban sa kanya, dahil ang tayog ng tao ay masyadong maikli, at kaya hindi Ako humihingi ng mataas na pangangailangan sa kanya. Ang tanging kailangan Ko ay hindi dapat mapawi ang kanyang sarili, at isumite sa pagpigil. Tiyak na ito ay hindi lampas sa inyong kakayahan upang matugunan ang isang tadhana? Ang karamihan ng mga tao ay naghihintay para sa Akin upang magbunyag ng higit pang mga misteryo para sa kanila sa ikasisiya ng kanilang mga mata. At kahit na, dapat ka bang dumating upang maunawaan ang lahat ng mga hiwaga ng langit, kung ano ang maaari mong gawin sa mga kaalamang iyan? Madadagdagan ba nito ang iyong pag-ibig para sa Akin? Mapag-aalab ba nito ang pagmamahal mo sa Akin? Hindi Ko minamaliit ang tao, at hindi rin Ako basta-basta makarating sa isang pasya ng hurado tungkol sa kanya. Kung ang mga ito ay hindi ang tunay na mga kalagayan ng tao, hindi Ko ni nais kailanman na koronahan ang mga tao ng mga tatak na ito. Isipin muli ang nakaraan: Mayroon bang anumang oras kung kailan siniraan Ko kayo ng puri? Anumang oras kung kailan minaliit Ko kayo? Anumang oras kung kailan tiningnan Ko kayo nang walang pagsasaalang-alang para sa inyong mga aktwal na kalagayan? Anumang oras kung kailan ang sinabi Ko ay nabigo upang punan ang inyong puso at ang inyong bibig nang may matibay na paniniwala? Anumang oras kung kailan Ako’y nagsalita nang hindi pinatutunog ang malalim na kuwerdas sa loob ninyo? Sino sa inyo ang bumasa ng Aking mga salita nang walang takot at panginginig, may malalim na takot na hahagupitin Ko siya pababa sa napakalalim na hukay? Sino ang hindi matiis ang pagsubok sa loob ng Aking mga salita? Sa loob ng Aking mga salita ay namamalagi ang awtoridad, ngunit ito ay hindi para sa pagpasa ng kaswal na paghatol sa tao; sa halip, mapaunawa sa mga aktwal na pangyayari ng tao, Aking patuloy na ipinapakita sa tao ang kahulugan na likas sa Aking mga salita. Sa punto ng katotohanan, mayroon bang kahit sino na kayang kumilala ng Aking makapangyarihang lakas sa Aking mga salita? Mayroon bang kahit sino ang maaaring makatanggap sa kanyang sarili ng pinakapurong ginto na kung saan gawa ang Aking mga salita? Gaano karaming mga salita ang Aking nasambit, ngunit mayroon ba na kahit na sino ang nagpapahalaga sa mga ito?
Marso 3, 1992
Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang pinagmulan：Ang Ikasampung Pagbigkas
Rekomendasyon：
Pagkaunawa sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
Ang Pinagmulan at Pagsulong ng Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
